COLUMN: Geeft de arbitrage de doorslag bij de titel?

Beste Feyenoord-vrienden,

“Kromme Willem” van Hanegem, maar ook andere commentatoren zoals onder meer Johan Derksen hebben het er druk mee. Met hun mening inzake de uiterst dubieuze rol van de Nederlandse arbitrage, inclusief de VAR. Nog afgezien van vaak zeer omstreden beslissingen vallen die namelijk vrijwel categorisch in het voordeel uit van de club uit de residentieloze hoofdstad. Daar is ons dierbare Feyenoord in de laatste (voormalige) klassieker ook zwaar de dupe van geworden. In de laatste minuut kreeg Ajax een doelschop toegekend welke een glaszuivere corner in het voordeel van Feyenoord had moeten zijn. En je zult het altijd zien, juist uit die onterechte doelschop viel de impliciet onterechte winnende treffer voor de Mokumers. En toen riep het opportunistische gloryrunnende publiek “Helemaal niets voor Rotterdam!” Afgezien van het feit dat dit niet klopt, want we begonnen het verder zeer wisselvallig seizoen met het winnen van de eerste te winnen prijs van deze jaargang en nog wel in Eindhoven, te weten de Johan Cruijffschaal. Je zou op zo’n moment bijna wensen dat de titel alsnog naar de Lampenstad gaat en de meeste Feyenoord-supporters zullen ook kiezen voor die Eindhovense kogel boven de Mokumse strop, maar op die standaard vorm ik toch een uitzondering, ook al is dat wel tegen heug en meug. Echter, indien we alsnog die derde plaats halen en ook de daarop volgende voorronde voor de Champions League doorkomen, dan ben ik gezien alle ups en downs van dit seizoen alsnog redelijk tevreden.

Tja, die arbitrage, daarmee heeft Feyenoord natuurlijk al vaker te stellen gehad. Ik denk dat de penalty van Leo Horn de meest historische misser aller tijden in de Feyenoord-clubgeschiedenis is geweest. Sparta begon het nieuwe seizoen 1959-1960 als de kersverse landskampioen. De oudste BVO van Nederland won daarmee zijn zesde landstitel, waarvan vijf gewonnen in de amateurtijd. Op 23 augustus 1959 was op de eerste speeldag van de competitie de Rotterdamse derby gepland. En wat natuurlijk nooit had mogen gebeuren: de (K)NVB had de Amsterdamse scheidsrechter Leo Horn voor die wedstrijd ingedeeld. Dat was uiteraard vragen om moeilijkheden want Amsterdammers zien natuurlijk door alle tijden heen liever Sparta van Feyenoord dan Feyenoord van Sparta winnen, net als dat Rotterdammers ooit de voorkeur gaven aan de toenmalige andere Mokumse clubs DWS, Blauwwit (later met DWS gefuseerd tot FC Amsterdam) en de Volewijckers boven Ajax. En die moeilijkheden kwamen er toen de zeer eigenzinnige en arrogante Leo Horn in de eenentachtigste minuut van de derby een ronduit bespottelijke penalty gaf aan Sparta, welke door strafschoppenspecialist Tinus Bosselaar feilloos werd benut. Vervolgens braken er voor het eerst in mijn belevingswereld enorme gevechten uit in De Kuip. De spelers moesten toentertijd nog het veld richting de kleedkamers verlaten over een open en onverhard stuk grond waar het publiek gewoon bij de spelers konden komen en deze bij wijze van spreken aanraken. Het verhaal wil dat Horn – ondanks de omringende haag van politieagenten - van een razende supporter nog een trap kreeg toegediend waarna de agressor door de politie werd aangehouden. Nadien is eerst met dranggekken het zogenaamde Leo Horn-pad aangelegd en nog later de spelerstunnel. En Leo Horn mocht geruime tijd niet meer fluiten in De Kuip.
Toen hij in het stadion terugkeerde gaf hij – toeval of niet – meteen een pingel aan Feyenoord in de wedstrijd tegen GVAV (thans FC Groningen) en die werd ook benut (1-0), maar uiteindelijk verloor Feyenoord ook die wedstrijd met 1-3.

En wat de gestolen strafschop van Leo Horn tegen Sparta betrof, dat puntverlies kostte Feyenoord uiteindelijk zijn eerste titel in het betaalde voetbal, want Ajax en Feyenoord zouden gelijk eindigen waarbij het doelsaldo nog niet de doorslag gaf. De toen in het Amsterdamse (!) Olympisch Stadion gehouden kampioenswedstrijd verloor Feyenoord met 5-1. Feyenoord stond bij de rust nog met 0-1 vóór uit een strafschop van Beertje Kreijermaat waar de Amsterdamse doelman Bertus Hoogerman geen hand naar uit stak.

Feyenoord deed er in de tweede helft niets meer aan en nadien deden twee geruchten de ronde op Zuid. De eerste was dat er een onderlinge afspraak zou zijn gemaakt tussen Ajax en Feyenoord waarbij Ajax kampioen mocht worden en Feyenoord Europees zou spelen. Dat gerucht leek mij een spontaan verzonnen fabeltje. Ajax speelde vervolgens ook gewoon in Europa en niet Feyenoord.
Het tweede gerucht was aannemelijker, namelijk dat in de rust bij de spelers bekend was geworden (of gemaakt) dat hun trainer Jiri Sobotka moest vertrekken en dat viel naar verluidt heel slecht bij de spelers. Dit verhaal is veel waarschijnlijker omdat het contrast tussen de eerste en tweede helft wel heel groot was. Feyenoord geloofde het toen wel. Ik zat tijdens die extra klassieker zelf in De Kuip naar de degradatiewedstrijd Elinkwijk-Blauwwit te kijken en het werd na die 0-1 ruststand in Mokum steeds frustrerender het dramatische scoreverloop aan te horen van de vrouwelijke stadionomroepster.
De twee daarop volgende seizoenen werd Feyenoord wel landskampioen, vooralsnog de enige keer dat dit twee keer achter elkaar gebeurde.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart