Historisch besef: Feyenoord-RKC

Verslaggever: Steven

Wat moet je vertellen over Feyenood-RKC, behalve dat het een van de weinige wedstrijden in het seizoen is waarvan ik denk: makkie. Bij Feyenoord-Willem II heb ik dat ook. Maar bij Feyenoord-Zwolle weer niet. Ondanks die zeven doelpunten van vorig jaar kan ik die hele nare 5-5 tegen toen nog PEC Zwolle maar niet uit mijn herinnering krijgen. Daar kom ik zeker nog een keer op terug op die 5-5 want die bepaalt voor een groot deel mijn Feyenoord-gevoel.
Afijn.
Feyenoord wint thuis regelmatig van RKC, maar de ene overwinning is de andere niet. We schrijven 9 september 2000. Het Legioen hunkert op een zwoele zaterdagavond naar het nieuwe Feyenoord. Bert van Marwijk is nog niet teleurgesteld en durft net als Gullit nu een jonge parel op te stellen. Leonardo. Naast hem in de aanval staan Korneev, Tomasson en Kalou. Ook niet misselijk maar als Leo aan de bal komt, zie je de mensen in hun kuipje naar voren schuiven. Zijn tegenstander Lamey, nu PSV, dribbelt hij helemaal dol. Feyenoord wint dankzij deze dribbels met 3-1, wordt een paar maanden later winterkampioen om vervolgens in te storten.
Net als Leonardo. Vanwege een paspoortaffaire mag hij maanden niet spelen. En daar blijft het niet bij. Zware blessureleed staat een succesvolle rentree jaar op jaar in de weg. Het verlangen naar de oude Leonardo blijft. Tegen Heart of Midlothian fluistert iemand achter me op de tribune zijn naam. In gedachten zie ik hem al weer gaan langs de linkerkant, een prachtig visioen van een aanval met Leonardo, Kalou, Di Castella en Kuyt. Niet te stoppen en continu op het puntje van mijn kuipje.