COLUMN: Koeman won geen enkele prijs met Feyenoord

Beste Feyenoord-vrienden,

Oranje boft geweldig dat het in zo’n ultra-gemakkelijke poule is ingedeeld ten einde zich te kwalificeren voor het WK 2026 in Noord-Amerika. Dat is wel eens heel anders geweest. De enige een beetje serieus te nemen tegenstander was Polen en daar speelden we tot twee keer toe slechts gelijk tegen. Een pover resultaat! De bij sommigen levende euforie en overschatting van de Nederlandse Leeuw anno 2025 is dan ook niet te bevatten. Finland, de op papier op één na sterkste rivaal in onze poule, verloor zelfs thuis van Malta, één van de dwergen in de poule. Het kon bij wijze van spreken bij voorbaat al niet mis gaan. En dat was maar goed ook met Ronald Koeman als hoofdcoach. Daar heb ik in die rol niet zo’n hoge pet van op. In de twee seizoenen dat hij voor Feyenoord speelde en daarmee zijn loopbaan afsloot won hij als voetballer met onze club al geen enkele prijs. Geen titel, geen beker en ook geen JC-schaal. En ook internationaal schoten we nauwelijks een gat in een pakje boter. De verwachtingen waren wel hoog gespannen en zeker toen we op 7 maart 1996 in het Rheinstadion in Düsseldorf met 2-2 gelijk speelden tegen Borussia Mönchengladbach. In Rotterdam werd het toen 1-0 door een doelpunt van Orlando Trustfull in de 85ste minuut. Dat was de kwartfinale en we waanden ons al finalist maar vonden op roemloze wijze ons Waterloo in Wenen. Na een 1-1 remise in De Kuip werden we met Koeman in nota bene het Ernst Happel-stadion (!) in Wenen met 3-0 afgedroogd in de halve finale.
Ronald beëindigde met het tweede seizoen in De Kuip in 1997 zijn actieve voetballoopbaan om die naderhand een vervolg te geven als trainer. Van 2011 tot 2014 was hij bij Feyenoord in dienst als hoofdcoach. En net als zijn twee jaren als voetballer won hij ook in die rol geen enkele prijs met Feyenoord. Ondanks bijvoorbeeld de aanwezigheid van de razend populaire John Guidetti. Nee, Ronald Koeman behoort zeker niet tot de beste trainers aller tijden in de roemruchte clubhistorie van Feyenoord.

Nummer 1 is en blijft natuurlijk Ernst Happel, hoewel de twee laatste jaren van de vier in totaal ook deze Weense topcoach geen prijzen meer met Feyenoord won. Dat had natuurlijk mede te maken met het vertrek van Ove Kindvall in 1971, nog maar 28 jaar oud. Voor hem kwam er geen equivalent, dus geen gelijkwaardige laat staan betere opvolger voor terug als gevolg van gewoon pure gemakzucht van de toenmalige technische leiding. Zweedse Ove had ruimschoots van tevoren zijn vertrek aangekondigd. Het clubbestuur reageerde desalniettemin door talmen en treuzelen met een hele rits niet gehaalde opties waaronder ook Gerd Müller, ’s werelds beste nummer 9 aller tijden, bijgenaamd “der Bomber”. Vervolgens passeerden een hele reeks wél gecontracteerde remplaçanten de revue maar die schoten helaas stuk voor stuk danig tekort. De enige nummer 9 die echt in de schaduw van Kindvall kon staan kwam pas in 2001 in dienst van Feyenoord: Pi-air van Hooijdonk. En aan hem had dan ook Bert van Marwijk diens gewonnen hoofdprijs, de tweede door Feyenoord in de wacht gesleepte UEFA-cup anno 2002, primair te danken. Bert begon veelbelovend aan zijn eerste seizoen en stond met de winterstop bovenaan. Maar de tweede competitiehelft verliep ronduit dramatisch. Er werden maar liefst acht nederlagen geleden en twee remises geboekt. Het zegt alles over de sterkte van de concurrentie dat Feyenoord toch nog als tweede eindigde. Van Marwijk won dus wel die tweede UEFA-cup in het daaropvolgende seizoen, maar dat was meer ondanks dan dankzij diens inbreng. We hadden toen een uitstekend team waarbij Pi-air dus het ultieme verschil maakte in de topduels tegen FC Freiburg, Glasgow Rangers, Inter Milan en Borussia Dortmund. Het was meteen ook de enige prijs die Bert van Marwijk in zijn vierjarige eerste dienstverband bij Feyenoord haalde. Hij kwam nog terug in het seizoen 2007-2008 en kon ook toen over een zeer sterke selectie beschikken met onder meer Roy Makaay, Ron Vlaar, Giovanni van Bronckhorst, Tim de Cler en Leroy Fer. Doch ook in dat vijfde seizoen van Bert werden we geen kampioen maar wonnen wel de beker, mede dankzij allemaal thuislotingen tegen middenklassers of nog mindere opponenten (FC Utrecht, FC Groningen, FC Zwolle en NAC Breda) en met slechts één uitwedstrijd, tegen de amateurs uit mijn woongemeente Deurne. In het stadion De Braak in Helmond werd het 0-4, ook niet echt indrukwekkend dus. Nee wat mij betreft behoorde Bert ook niet tot de toptrainers in de clubgeschiedenis van Feyenoord, al werd hij in 2010 nog bijna wereldkampioen met Oranje, maar mislukte dat dankzij ostentatief falen bij een uitgelezen kans van Arjen Robben jegens de Spaanse keeper Ikar Casillas. Diens grote teen stond na drie finales de enige wereldbekertitel van Oranje in de weg.

Volgens de “communis opinio” zal na Happel ongetwijfeld Arne Slot uit de bus komen qua vertoonde voetbal en met de finale in de Conference League in 2022, de landstitel in 2023 en de beker in 2024 op zak. Maar qua gewonnen prijzen gaat de eer naar achtereenvolgens Wiel Coerver met zijn dubbel in 1974 (landstitel en UEFA-Cup) en Giovanni van Bronckhorst met vijf prijzen in vier seizoenen tijd (beker 1916, landstitel en JC-schaal in 2017 en beker en JC-schaal in 2018). Het zal altijd arbitrair blijven wie na Happel als winnaar van de Europacup I en de Wereldbeker in 1970 alsmede de landstitel in 1971 de grootste trainer van Feyenoord kan worden genoemd, maar zelfs bij Happel waren de twee laatste seizoenen (na de aderlating van Ove Kindvall) ronduit waardeloos en vertrok Wiener Ernst zelfs voortijdig bij Feyenoord in diens laatste seizoen (1972-1973). En natuurlijk heeft Feyenoord nog veel meer goede tot uitstekende trainers gehad. Zo blijf ik het betreuren dat Dick Advocaat in het coronajaar 2019-2020 niet de bekerfinale tegen FC Utrecht heeft mogen spelen en ook niet op een later tijdstip, hetgeen in andere landen wel gebeurde. Het zal bij de (K)NVB wel hebben mee gespeeld dat Ajax door die epidemie ook de titel niet in de wacht mocht slepen, dus Ajax geen landskampioen dan Feyenoord ook geen bekerkampioen, al had dan nog wel “even” van FC Utrecht gewonnen moeten worden. Maar Dick was een absolute resultaattrainer, die ook Giovanni van Bronckhorst in diens eerste seizoen als hoofdtrainer bij Feyenoord de juiste weg naar grote successen wees.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart