COLUMN: Hoe een walk-over toch nog een narrow escape werd

Beste Feyenoord-vrienden,

Na een paar laatste spannende dagen met betrekking tot de parlementsverkiezingen 2025 waarbij ik heel toepasselijk op lijst 20 als nummer 25 geregistreerd stond ging afgelopen zaterdag ook mijn aandacht natuurlijk weer helemaal uit naar de tweede achtereenvolgende thuiswedstrijd van ons dierbare Feyenoord. Natuurlijk wel een wereld van verschil, de Zwartrokken uit Eindhoven of de Wijdbroeken uit Volendam. En deze keer ook geen loodzwaar Europees duel daaraan voorafgaand zoals vorige week, toen PSV het voordeel had van twee extra hersteldagen ten opzichte van Feyenoord en waarbij de (K)NVB Feyenoord geen uitstel gunde. Als je ook de laatste bekerloting op de keeper beschouwt is Feyenoord weer de klos, want waar Ajax en PSV een amateur mogen elimineren moet Feyenoord het opnemen tegen Eredivisionist Heerenveen. Daar hebben we voor de beker maar liefst negen keer in Friesland voor moeten aantreden en slechts twee keer in Rotterdam. In Friesland wonnen we vier keer, speelden we twee keer gelijk en verloren we er drie keer. In Rotterdam verloren én wonnen we één keer. Het is zeker geen gelopen koers; afgelopen zaterdag speelde Heerenveen nog gelijk in de AArEEnAA (=spelling Gerard Cox) en dat moet wij nog maar eens zien te “knijzen”. We zijn dus gewaarschuwd.

Tegen de palingboeren leek het aanvankelijk crescendo te gaan. In de negentiende en zesentwintigste minuut werd er gescoord en leek het een walk-over te worden en zo niet dan toch een ruime zege. Maar dat viel dus op een akelige wijze zwaar tegen. Want waar Feyenoord vorige week een ronduit slechte eerste helft afwisselde met een veel betere tweede helft was eergisteren het omgekeerde het geval. De ploeg kwam uitstekend uit de startblokken en leek over de Wijdbroeken heen te walsen. Maar ondanks het uitstekende spel met daar bovenop nog Luciano Valente als de uitblinker in optima forma liet de thuisploeg het belangrijkste na waar om het voetbal uiteindelijk draait, te weten, het scoren van voldoende doelpunten. Want gezien de vaak opgelegde kansen werden die merendeels jammerlijk gemist en dus nam Feyenoord veel te weinig afstand van de IJsselmeerbewoners. Dat zou de Kuipbewoners nog hebben kunnen opbreken in die helaas zeer matige tweede helft. Zeker nadat veteraan Henk Veerman, die in vroegere tijden al een plaaggeest voor ons was toen hij nog gehuld was in het met pompeblêden gehulde shirt van Heerenveen, van dichtbij de achterstand had verkleind tot 2-1. Eigenlijk een blamerende tussenstand gezien het machtsvertoon in de eerste helft en met een blik op de ranglijst. En zo werd het dus van een walk-over toch nog een narrow escape dan wel van een euforische stemming naar heimelijk billenknijpen op de tribunes. Ook topscorer en goaltjesdief Ueda was danig in gebreke gebleven, maar met de twee gefabriceerde doelpunten is hij met 13 treffers toch met ruime voorsprong topscorer van de Eredivisie.

Persoonlijk ben ik er niet helemaal gerust op wat onze favoriete club betreft. Als het nu ook al moeizaam wordt tegen underdogs als Volendam, hoe zal het dan verder gaan in de komende tijd waarin ook geduchte tegenstanders ons pad gaan kruisen. Zoals komende donderdag al tegen VFB Stuttgart. Daar bewaren we heel mooie maar ook uiterst dramatische herinneringen aan. De mooiste dateren natuurlijk uit het jaar 1974, toen wij als eerste Nederlandse club de UEFA-cup wonnen en in de halve finale met de Zuid-Duitsers moesten afrekenen. Dat lukte toen met een 2-1 triomf in eigen huis en een 2-2 remise in Baden-Württemberg. Maar in het kampioensseizoen 1998-1999 was Stuttgart in de tweede ronde van datzelfde toernooi weer onze tegenstander en liep het nota bene in De Kuip helemaal fout. Na een 1-3 zege in Stuttgart waarna Leo Beenhakker op de vraag van de Duitse pers wat nu het verschil was tussen het Duitse en Nederlandse (club)voetbal vol bravoure antwoordde:”Haben Sie enige Stunden?” werd er thuis kansloos met 0-3 verloren. En waarbij de laatste en beslissende goal nog in de “dying seconds” viel. Groter hadden de afgang en de verslagenheid niet kunnen zijn. Gelukkig voor Don Leo en het diep ontgoochelde Feyenoord-legioen werd Feyenoord dat seizoen wel met straatlengte verschil landskampioen. En dat werd natuurlijk uitbundig op de Goalsingel gevierd. Wel verviel Charloise Leo daarbij in de voor hem zo karakteristieke fout om vanaf het balkon vol lef aan te kondigen dat hij voor herhaling ging in het daarop volgende seizoen. Maar toen bleek alras dat het Leo Beenhakker-effect was uitgewerkt. Het ging helemaal mis met de prestaties van de door hem aangestuurde ploeg en een thuisnederlaag tegen Utrecht op 9 april 2000 was de druppel die de emmer deed overlopen. Hij hield de eer aan zichzelf en nam hij ontslag vóór hem dat zou worden gegeven.

Donderdag moet Feyenoord opnieuw aan de bak tegen VFB Stuttgart in de MHPArena, het voormalige Neckar-stadion. De volgende lakmoesproef tegen een sterke tegenstander.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart