COLUMN: Timber scoort en Timber blijft (zeer waarschijnlijk)

Beste Feyenoord-vrienden,

In een weekend waarin Nederland uiterst moeizaam met een zeer bescheiden 2-3 zege wegkomt uit Litouwen bereikte ons in dubbel opzicht ook heel goed nieuws. Want onze topspeler Timber scoorde namens Oranje en hij tekent bij voor ons dierbare Feyenoord. Althans volgens 1908.nl. Laten we hopen dat het klopt. Quinten bewees gisteravond ook in het Nederlands elftal, dat overigens zeer zwak acteerde, zijn klasse, al was De Kromme nogal kritisch jegens hem in diens column van hedenmorgen in het AD . Hij wilde eerst niet bijtekenen, maar nu de transferperiode voorbij is biedt dat perspectief. Want Feyenoord mét of zónder Timber scheelt een slok op een borrel en misschien zelfs wel twee.

Na het teleurstellende resultaat tegen Polen kwam Oranje ook tegen het ultra laag gerankte Litouwen amper tot niet uit de verf. En eerlijk gezegd verrast het mij nog nauwelijks. Want Ronald Koeman is in mijn ogen een zwaar overschatte trainer. Hij was drie jaar hoofdcoach bij Feyenoord en in die drie seizoenen won hij nul prijzen. In zijn twee seizoenen als voetballer (1995-1997) trouwens ook niet, maar het gaat nu om zijn vermeende kwaliteiten als trainer en als bondscoach. In een zeer zwakke poule waarin alleen Polen serieus genomen dient te worden staat Nederland bovenaan, maar dat is Oranje gezien de kwaliteit van de drie overige deelnemers in de poule dan ook wel aan zijn stand verplicht.

Bij andere clubs won Ronald als trainer wel de nodige prijzen, maar echt indrukwekkend is zijn staat van dienst in die rol toch niet. Zoals hij bijvoorbeeld in 2002 de KNVB-beker won via een goal waarbij Wamberto meters buitenspel stond. Daarmee was FC Utrecht groot onrecht aangedaan en dat maakte de bond het jaar daarop even op sneaky wijze goed door voor de finale Feyenoord-FC Utrecht notoire Feyenoord-hater Ruud Bossen als scheidsrechter aan te wijzen. En die zorgde er zonder enige gêne of terughoudendheid voor dat FC Utrecht onder aanvoering van Dirk Kuyt via een 1-4 zege alsnog de beker won, zodat de (K)NVB over de rug van Feyenoord de enormiteit van scheidsrechter René Temmink en diens grensrechter in de voorgaande finale goed maakte.

Andere tijden. Wat ik bij de beoordeling van de Oranje-spelers wel stiekem een beetje leuk vond was dat Quinten Timber als beoordelingscijfer een 7 kreeg (misschien kan Kromme Willem dat even uitleggen) en de nu al zo vaak bewierookte Jerdy Schouten een 3. Ik vind het sowieso altijd een tikkeltje ergerlijk als een jongen uit het Rijnmondgebied, in dit geval geboren en getogen in Hellevoetsluis, en die nog gespeeld heeft voor Excelsior, bij PSV belandt in plaats van in De Kuip. Zijn oudoom Henk Schouten was ooit een grote naam bij Feyenoord als linksbinnen, geposteerd tussen Coentje Moulijn en Cor van der Gijp. Hij heeft nog steeds het record op zijn naam staan van het aantal gescoorde doelpunten in één wedstrijd. Dat waren er negen tegen De Volewijckers (uitslag 11-4), waarbij hij naderhand altijd nog pissig kon worden vanwege het feit dat de arbiter een seconde eerder affloot dan toen Henk zijn tiende treffer aantekende. Toen hij daarover foeterde tegen de arbiter was de leidsman zo flauw om op te merken dat hij genoeg goals had gescoord. Tja, die toonde dus weinig inlevingsvermogen jegens de toenmalige topspeler van Feyenoord. Als bondsscheidsrechter heb ik Henk nog een keer mogen fluiten toen hij in zijn nadagen in het veteranenteam van Excelsior speelde.

Feyenoord had in de eerste jaren van het betaalde voetbal een ware droomvoorhoede met Coentje, Henk, ome Cor (zo noemt oom-zeggende neef René van der Gijp hem altijd bij het talkprogramma Vandaag Inside), Frans Bouwmeester en Pauke Meijer (later was dat Pummy Bergholtz). Tegen Ajax vonden in de jaren 1955-1965 ook korfbaluitslagen plaats met 7-3, 9-5 en 9-4 (achtereenvolgens in 1956, 1960 en 1964). Overigens geen van die keren met die droomvoorhoede. Omdat Feyenoord met het voetbal van de tweede helft jaren vijftig, dat dus stierf in schoonheid, geen prijzen pakte werden er langzamerhand spelers aan getrokken met een wat robuuster speelstijl. Één van de eersten daarbij was Reinier (Beertje) Kreyermaat. Later kwamen Piet Kruiver, Rinus Israël en Theo (de Tank) Laseroms. Het aanvankelijk in e Eredivisie zo hoogstaande technische voetbal van Feyenoord werd zo geleidelijk omgezet in veel steviger spel tot het zelfs wel betonvoetbal werd genoemd. Maar de jaren zestig waren hoe dan ook qua landstitels wel het succesvolste decennium uit de clubgeschiedenis met vier kampioenschappen, twee bekers en ook werd met Feyenoord als eerste Nederlandse club in 1963 de halve finale van het EC I – toernooi bereikt. Die groei was de opmaat tot het meest succesvolle jaar in de clubhistorie: 1970 met twee primeurs, de cup-met-de-grote oren (citaat Don Leo Beenhakker) en de wereldbeker. Twee absolute primeurs met eeuwigheidswaarde voor ons dierbare Feyenoord. Het jaar 1970 viel ook in de meest succesvolle periode van Feyenoord: 1969-1974 met drie landstitels, één beker, twee Europese bekers en de Wereldbeker.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart