COLUMN: Close escape op Woudestein

Beste Feyenoord-vrienden,

Het was afgelopen zaterdagmiddag en -avond voor mij als supporter-op-leeftijd weer een ouderwets partijtje Feyenoord-stressen. En dat tegen het kneuterige Excelsior, het kleine broertje “aan de overkant”. Je hoeft er alleen maar de Van Brienenoord-brug voor over te steken, waar mijn veel te jong overleden vader-zaliger in diens rol van opzichter bij de Rijkswaterstaat nog zo nauw bij de realisatie van die kolossale oeververbinding betrokken was geweest. En waar ik hem als scholier in het voortgezet onderwijs dan nog geregeld bezocht in deins bouwkeet langs de oever van de Nieuwe Maas. Andere tijden…
Excelsior, dat ons in 2017 in de voorlaatste wedstrijd van het seizoen nog zo danig met een afgetekende 3-0 zege de voet dwars zette waardoor we na achttien jaren wachten en smachten in de allerlaatste wedstrijd de zo begeerde landstitel alsnog moesten binnenhalen met succestrainer Giovanni van Bronckhorst. Gio is er een voorbeeld van dat een goed paard ook wel degelijk een goede ruiter kan zijn, want hij sleepte als voormalige topvoetballer in zijn nieuwe rol als hoofdtrainer in drie seizoenen tijd maar liefst vijf prijzen in de wacht met ons dierbare Feyenoord.

Helaas heeft het er vooralsnog alle schijn van dat de beeldspraak van het paard en de ruiter, waarop Co Adriaanse het patent heeft, niet conform het voorbeeld van Giovanni voor Robin van Persie zal opgaan, maar juist geheel volgens de metafoor zoals Co die heeft bedoeld. Een wereldvoetballer dus maar geen toptrainer. Dankzij het feit dat we in de eerste twee wedstrijden zwakke tegenstanders op het programma hadden staan zijn we er nog heelhuids doorheen gerold, maar in Istanboel zijn we – geheel volgens mijn verwachting – op pijnlijke wijze onderuit gegaan. En als je dan als hoogst verantwoordelijke coach een falende speler opzichtig in bescherming neemt die het meest jegens die grote nederlaag aan te rekenen valt, dan geeft dat mijns inziens wel te denken. Je hoeft zo’n klunzende verdediger niet meteen af te schrijven en je kunt hem ook nog achter de schermen protegeren maar het is niet zo handig om dat zo ostentatief te doen. Want dan geef je impliciet en nolens volens ook een briefje van onvermogen over jezelf af! Laat Jordan Lotomba eerst maar eens stevig over zijn zonden nadenken in het besef dat hij bij vier van de vijf tegengoals dramatisch in de fout ging, dan krijgt hij wellicht ook wat meer eelt op zijn voetbalziel en gaat hij schuldbewust werken aan zijn gebreken.

We zijn dit seizoen - en helaas ook niet onverwacht - derhalve gespeend van de CL-miljoenen en raken in dat opzicht dus weer achterop bij de concurrentie uit de residentieloze hoofdstad en de voormalige Lampenstad. Het zal eens niet zo zijn.

Het enige positieve op dit moment is dat we zowaar met zes punten uit twee wedstrijden zijn gestart waar we er twee seizoenen geleden maar twee uit overhielden tegen Fortuna Sittard thuis en Sparta uit. Maar ook nu waren het toch weer redelijk te kloppen ploegjes waar voor een grote club als Feyenoord weinig eer te behalen is. En dan heb je nog het nodige geluk met twee ballen op achtereenvolgens de rechter en de linker paal, maar goed, zonder geluk vaart niemand wel. PSV werd ook heel relaxed over het dooie punt heen geholpen met een onhandig en razendsnel gescoord eigen doelpunt van Max Bruns. En zo gaat de club, die onterecht de landstitel in de schoot geworpen kreeg dankzij een in eerste aanleg en ook in hoogste resort verworpen rode kaart van flierefluiter Makkelie, weer zielsgelukkig bijna aan kop. Het is aan de opzienbarende scoringsdrift van EnEeSee te danken dat de Zwartrokken nu nog als second best gerankt staan, maar dat zal wel snel veranderen. Datzelfde Nijmeegse NEC had dus vorige week in de Goffert heel wat minder moeite met de Kralingers dan Feyenoord op Woudestein. En dat geeft toch zeer te denken.

Een kleine troost is wellicht dat de potentiële concurrentie uit Enschede, Utrecht en de Alkmaarse Kaasdragerstad nu ook al de nodige punten morsen. Zeker het gelijke spel van AZ tegen de gedoemde degradatiekandidaat bij uitstek was zeer opmerkelijk. De wijdbroeken hielden de tweevoudig landskampioen op een 2-2 remise, iets wat wel herkenbaar is vanuit een ver vervlogen verleden van ons dierbare Feyenoord. Want de helden van Zuid bereikten tijdens het seizoen 1962-1963 als eerste Nederlandse club de halve finale van het toenmalige Europacup I-toernooi (de voorloper dus van de Champions League) en versloegen in de eerste ronde het Zwitserse Servette (waar Utrecht nu tegen moest spelen) in drie afleveringen, inclusief een derde beslissingswedstrijd in het Rhein-stadion in Düsseldorf, waar Feyenoord vele jaren later nog een keer de show stal tegen Borussia Mönchen-Gladbach. Tussendoor verloor Feyenoord in dat spectaculaire Europacup-jaar 1962-1963 voor de competitie echter in eigen huis van…ja wel van Volendam en maar liefst met 2-5. De avond na die beschamende nederlaag werd tijdens het na-beschouwende voetbalprogramma via de radio een supporter geciteerd die na afloop van dat drama in De Kuip op wellicht onbedoeld bloemrijke wijze had gestameld dat Feyenoord te groot was voor het servet, maar te klein voor het tafellaken. Nu speelde FC Utrecht succesvol tegen Servette maar ging onderuit op Het Kasteel en faalde AZ tegen Volendam na diens Europese triomf, dus in zeker zin herhaalde de geschiedenis zich weer eens met dezelfde Zwitserse hoofdrolspeler als weleer.

Het blijkt in ieder geval dat meedoen in Europa gevolgen kan hebben voor de prestaties in de competitie. Wie zal zeggen of die wetmatigheid zelfs voor Feyenoord opging, hoewel er maar liefst vier dagen liggen tussen de deceptie in Istanbul en de close escape op Woudestein. Laat Willem van Hanegem zoiets maar niet horen en het lijkt me persoonlijk eveneens zeer onwaarschijnlijk toe.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart