COLUMN: Transferperiode is geen zomerreces

Beste Feyenoord-vrienden,

De strijd met betrekking tot het seizoen 2024-2025 is gestreden met een JC-schaal als gewonnen prijs en met het finishen op de derde plaats in de Eredivisie die toegang biedt tot de voorrondes van de Champions League. Mocht dat miljoenbal onverhoopt onhaalbaar blijken dan zijn we in ieder geval verzekerd van deelname aan de Europa League. Een toernooi dat we onder de naam van UEFA-Cup twee keer hebben gewonnen. Die kwalificerende voorronden vinden vanaf medio juli plaats. Nu is het dus een aantal weken uitblazen, relaxen en vakantie vieren voor de voetbalmiljonairs. Maar voor de clubbestuurders is deze zomerse periode (gisteren begon de meteorologische zomer) verre van een zomerreces zoals ik dat vanaf volgende maand als gemeenteraadslid in Deurne wel zal hebben. En ook als multifunctioneel kaderlid van Nederlands grootste vakbond, die overigens koning Éénoog in het land der blinden is, want qua ledental lijden de bonden al jaren lang dramatisch ledenverlies. En dat is er niet beter op geworden na het casinopensioenakkoord van 2019 en 2020, alsmede vanwege de polderende Jan Saliegeest en sinds enige tijd door de hevige interne ruzies bij de FNV. Maar voor Dennis te Kloese en diens discipelen is er dus geen zomerreces, integendeel.

Er zal keihard gewerkt moeten worden voor het onderhoud van een kampioenswaardige selectie, inclusief de vele transfers exit en entree, van verkopen en aankopen. Wikken en wegen. Verkennen, onderhandelen, plussen en minnen en soms je knopen tellen. Vervolgens nog eens beraadslagen en dan uiteindelijk de Gordiaanse knoop doorhakken. Daarbij is in de clubgeschiedenis welke ons dierbare 117-jarige Feyenoord rijk is vaak veel mis gegaan. Het drama “Opvolging Kindvall” is daarbij tot nu toe wel het meest klassieke voorbeeld geweest. De uiterst beweeglijke en trefzekere Zweed had al vroeg in het seizoen 1970-1971 aangegeven dat het zijn laatste voetbaljaar bij Feyenoord zou zijn. Na het winnen van de “dubbel” (landstitel en beker) in 1969 en het als eerste Nederlandse club veroveren van de Europacup I en Wereldbeker in 1970. Maar Feyenoord hoopte wellicht de frêle Zweed nog wel te kunnen overhalen langer te blijven dan wel dat het nog tijd genoeg had om naar een waardige opvolger uit te zien. Echter, welke al dan niet vermeende goalgetter en aanvalsleider-in-de-dop die het sindsdien voor ogen had of binnen haalde, het werden allemaal faliekante miskopen óf halve missers. Van de echte toppers die daarbij miskend dan wel veronachtzaamd werden spande de latente wereldster Gerd Müller, bijgenaamd “der Bomber”, wel de kroon. Die heeft later in de voetbalbladen daarover nog zijn ongenoegen geuit. Echt een blunder van de hoogste categorie dat die extreem veelvuldig scorende spits niet de opvolger van Ove Kindvall werd. Het gaf ook nog eens de positie van Feyenoord in het Europese topvoetbal anno 1971 aan, dat voor Gerd Müller een overgang van Bayern München naar Feyenoord überhaupt een serieuze optie was. Het was natuurlijk wel de periode dat een Nederlandse club vijf jaar achtereenvolgens in de finale van de EC I stond en die finales maar liefst vier keer achter elkaar wonnen. En ook twee wereldbekers, terwijl Ajax maar één keer voor die beker speelde waar het drie keer mogelijk was geweest. Maar behalve deze uitschieter in de persoon van Gerd Müller werden er dus velen in de praktijk gewogen en al gauw te licht bevonden. Voorbeelden waren Mathias Maiwald, Hans Posthumus en Atilla Ladinszky. Ook Lex Schoenmaker kon het gapende gat dat mijn grootste held aller tijden Ove Kindvall achter liet bij lange na niet dichten. Maar Haagse Lex maakte nog wel deel uit van de zilveren selectie die in 1974 een indrukwekkende dubbel scoorde: de landstitel en de UEFA-Cup. Uiteindelijk is er maar één intrinsieke held geweest die de Zweedse wereldster als opvolger waardig was. En dat was Pierre van Hooijdonk. Zonder hem had Feyenoord die Cup in 2002 never nooit niet gewonnen.

Maar ook bij latere transferperiodes bleek men bij Feyenoord vaak niet het ei van Columbus te kunnen vinden of ontbraken daartoe de financiële middelen. Feyenoord heeft lange tijd een armlastig bestaan geleid. Juist in de transferperiode van 2007 leek Feyenoord echter een titelwaardige selectie rond te hebben met althans potentiële toppers als Tim de Cler. Kevin Hofland, Ron Vlaar, Nicky Hofs, Danny Landzaat, Leroy Fer, Theo Lucius, Giovanni van Bronckhorst en Georginio Wijnaldum. Helaas, het leverde onder leiding van de teruggekeerde Bert van Marwijk alleen de bekerwinst op na een zeer gelukkige loting van allemaal thuiswedstrijden behoudens de uitwedstrijd tegen de lokale helden uit mijn woongemeente Deurne, die gespeeld werd in het oude stadion “De Braak” van Helmond Sport. Bij de thuiswedstrijden ontbrak ook de concurrentie uit de residentieloze hoofdstad en uit de voormalige Lampenstad. De tegenstanders waren achtereenvolgens FC Utrecht (3-0), FC Groningen (3-1), NAC (2-0) en Roda JC (2-0). Maar net zoals in zijn eerste periode werd Bert van Marwijk ook met die verzameling toppers geen kampioen van Nederland.

Je kunt er dus vaak geen pijl op trekken hoe een selectie zich onder een bepaalde trainer gaat ontwikkelen en van Robin van Persie in diens rol van hoofdcoach van Feyenoord heb ik als simpele aanhanger van onze geliefde club vooralsnog geen hoge pet op. Maar ik hoop oprecht dat ik mij daarin danig vergis en zal dat dan ook te rechter tijd volmondig toegeven.
Hoe dan ook, het zijn nu drukke tijden voor het bestuur inclusief de technische leiding en overige beleidsmakers. We zullen een en ander reikhalzend blijven volgen.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart,
Feyenoord-hart