COLUMN: Wat begon als een droomstart eindigde in mineur

Beste Feyenoord-vrienden,

“Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt”. Dat gold voor ons dierbare Feyenoord en zijn hondstrouwe Legioen gistermiddag in optima forma. Onze favorieten lieten het na een flitsende start al heel snel daarna op onverteerbare en ontluisterende wijze liggen. PSV kreeg in deze wedstrijd bij wijze van spreken honderd corners en wij één, helemaal op het eind. Het leek allemaal zo mooi te beginnen en dat vond men (uit strikt eigen belang uiteraard) in de residentieloze hoofdstad natuurlijk ook, maar prijs de dag niet voor het avond is. Het was mijn afscheidswedstrijd omdat ik komende woensdag als lokale politicus een – althans voor de gemeente Deurne - belangrijke vergadering moet bijwonen. Mijn jongste zoon neemt nu met mijn seizoenkaart de honneurs waar namens mij. En die seizoenkaart wordt dus vanaf komend seizoen overgenomen door een dame uit Hoorn, ten gerieve van haar jongste zoon. Respect voor haar, die bevlogen clubtrouw met een echtgenoot die zelf sympathie koestert voor die Mokumse club. Het was trouwens opvallen dat ik nu zo kon doorlopen bij de ingang, wellicht omdat de poorten een half uur eerder open gingen. Dat was in het verleden ook zo en daarmee zouden die irritante lange rijen voor de ingangen teniet kunnen worden gedaan. Uit oogpunt van klantvriendelijkheid en klantgerichtheid. Voor mij zijn die lange rijen in ieder geval één van de redenen waarom ik als man op leeftijd nu ga stoppen met het stadionbezoek.

Voor ik verder ga met mijn wedstrijdbeschouwing eerst het eresaluut voor de in de afgelopen week overleden Joop van Daele. Niet mijn grote held Ove Kindvall, maar Joop maakte feitelijk het belangrijkste doelpunt voor Feyenoord in de clubgeschiedenis. Want daarmee werden we wereldkampioen voor clubteams en mogen we ons tot in alle eeuwigheid de nationale wereldbekerprimeurhouder noemen. Ik werkte destijds (die befaamde returnwedstrijd vond plaats op 9 september 1970) bij de Erasmus Universiteit en een dame met wie ik onder meer onze groepskantoorruimte deelde was gehuwd met een man die bij de PTT werkte en die Joop dagelijks tegenkwam in zijn werkkring. Dus daar gingen via via heel wat verhalen over rond. Joop stond meestal in het tweede elftal en was daar structureel de topscorer van het elftal waarbij hij de bal, indien hij de keeper al had omspeeld, vanaf enkele centimeters voor de doellijn en liggend op de grond, naar binnen kopte. Hij was zoals wel meer voetballers dat hebben een “net niet-speler”, te groot voor het servet doch te klein voor het tafellaken. Maar hij heeft zichzelf dus wel onsterfelijk gemaakt met zijn golden goal tegen Estudiantes de la Plata. Het was een draak van een duel want de Argentijnen weigerden er pertinent een echte wedstrijd en dus een aantrekkelijk kijkspel van te maken. Ze provoceerden meer dan dat ze voetbalden en toen Joop had gescoord griste één van de onverlaten de bril van Joop van zijn neus en oren en maakte dat visuele hulpmiddel onklaar voor verder gebruik. Er zijn naderhand nog liedjes over gemaakt, zoals het onderstaande:

Luc Lutz - Het Brilletje van Van Daele
Persoonlijk vond ik het eerbetoon van een minuut lang applaudisseren met 22 spelers bij de middencirkel niet zo geslaagd. Afgezien van het feit dat het wel een erg korte minuut was van bij lange na geen 60 seconden vind ik een minuut gepaste stilte meer op z’n plaats ter herdenking van zo’n markante speler uit onze roemrijke clubhistorie. Maar om mijn betreurde vriend Charles Corver te citeren: ”Ieder zijn (of haar) meug!”

Terug naar de zo dramatisch verlopen wedstrijd van gisteren. Die vond ik vanaf de 2-0 genomen voorsprong – wat Feyenoord betreft – zienderogen achteruit gaan. In die eerste helft kwamen de Zwartrokken tot mijn grote opluchting nog niet tot scoren. Maar na de rust werd het een heel ander verhaal. PSV rook de zwakte van Feyenoord en rechtte zijn rug. En het werd al heel snel 2-1 en toen wist ik helemaal genoeg. Het afscheid van vak UU werd daarmee vervroegd en ik heb mijzelf veel slopende stress bespaard door meteen op te stappen, de tram te pakken en vervolgens de Intercity Direct naar de thuishaven van de Philips-boys. Ik was al bijna bij Breda toen de wedstrijd eindelijk was afgelopen, tien minuten na de reguliere tijd. En net genoeg voor PSV om alsnog de volle winst te pakken tegen inmiddels 10 spelers van de thuisclub. Want Read had wel het rood gekregen dat Ledezma in de eerste helft niet kreeg nadat hij de toch doorgebroken Paixão onderuit had getrokken.

Feyenoord heeft dus de optie van plaats twee definitief verkwanseld en zal toch echt over twee dagen het voorlaatst gerankte RKC Waalwijk in dezelfde Kuip moeten verslaan wil het de derde plaats definitief veilig stellen. En voor 100 % ben ik daar zeker niet gerust op. Robin van Persie (b)lijkt geen groot tacticus te zijn hetgeen tegen PSV andermaal bleek. Ik vrees dat voor hem ook de uitspraak van Ko Adriaanse opgaat dat een goed paard nog geen goede ruiter is. Maar soit, indien we die derde plaats kunnen veilig stellen en de voorronde CL heelhuids doorkomen door ons te plaatsen, kan het seizoen gezien het hele verloop toch nog redelijk geslaagd worden beoordeeld, mede gezien de winst van de JC-schaal aan het begin van het seizoen. Dan hebben we in ieder geval de afgelopen drie seizoen elke keer een prijs gewonnen en het seizoen dáár weer voor de finale van de Conference League gehaald. Soms is niet alleen een kinderhand snel gevuld, maar ook die van een Feyenoord-supporter. Vanaf nu volg ik – zolang het mij nog is gegeven – ons dierbare Feyenoord lekker rustig vanaf de bank via het grote scherm in de huiskamer. Na bijna 70 jaar stadionbezoek.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart