COLUMN: Eens gaat het boek dicht….

Beste Feyenoord-vrienden,

Het is de voorlaatste dag van het jaar. En de laatste column van 2024, welke door trieste familieomstandigheden van de redactie (dus niet van uw columnist) een week na dato pas kon worden geplaatst. Zo’n laatste column is vaak het onvermijdelijke moment van terugblikken maar ook van vooruit kijken. Zeker voor een man op leeftijd zoals ik mij toch mag noemen met mijn 77 jaren. Dan ga je onwillekeurig meer nadenken over een toekomst, die voor een ieder onzeker is behalve jegens één keihard gegeven: de horizon of gezichtseinder des levens komt dan namelijk wel steeds dichter bij. Ik mag mezelf qua lichamelijke fitheid nog steeds gelukkig prijzen. Een open hartoperatie met drie omleidingen die ik in oktober 2003 onderging (op zich is zo’n forse ingreep een medisch wonder) heb ik goed doorstaan. Ik heb vervolgens ook mijn loopbaan tot de (toenmalige) AOW-gerechtigde leeftijd mogen voltooien ondanks dat ik al die jaren nadien in Liessel (gemeente Deurne) woonde en in Voorburg mijn werkplek had. En nu ik al weer ruim 12 jaar gepensioneerd ben heb ik een drukker bezette agenda dan ooit. Multifunctioneel kaderlid bij Nederlands grootste vakbond, gemeenteraadslid, uw wekelijks columnist en in bezit van een relatief grote tuin met volière, vijver en met in de zomerse periode zonder r in de maand ook een verwarmd buitenzwembad, hetgeen allemaal het nodige onderhoud vereist. Ik word ook nog steeds op de werkvloer om “eerstelijns” bijstand in de préjudiciële fase gevraagd door voormalige collega’s of anderen uit mijn netwerk en ook dat houd mij natuurlijk lekker scherp wat onze arbeidssamenleving betreft.

Tja, en dan is er nog steeds het tweewekelijks reizen naar De Kuip, in beginsel zeventien keer per jaar. En daar zit nu juist de kneep wat mijn overdenking van dit moment betreft. Want eens gaat ook dat boek dicht en daar worstel ik nu al een paar jaar mee. Niet zozeer omdat die zes trappen naar vakkie UU met het klimmen der jaren steeds hoger lijken te worden, maar om het hele pakket aan factoren dat steeds meer een rol gaat spelen. Zoals die extreem late wedstrijden met het aanvangstijdstip van 21.00 uur. Aangezien de auto voor mij volstrekt geen optie is en ik in die zin ook niet van anderen afhankelijk wil zijn, hoe goed en sympathiek bedoeld ook, is dan de keuze tussen een hotel à raison van € 160 per overnachting (en dat is dan nog één van de goedkopere in het centrum van Rotterdam) óf thuis blijven. En dit seizoen heb ik al twee keer samen met mijn vrouw die eerste keuze gemaakt (de eerste keer was niet echt nodig want toen begon de wedstrijd “al” om 20.00 uur en dan kan ik nog net in Deurne komen met de laatste trein. En waar dan mijn e-bike in de fietskluis staat waarmee ik naar onze woning in Liessel kan fietsen over een van God verlaten en met bossen en landbouwgrond omzoomd rijwielpad. Waar ik nog niet zo lang geleden na een wedstrijd in De Kuip al eens door drie beschonken mannen ben belaagd en zelfs even buiten westen ben geslagen (die zaak is na een uitgebreid onderzoek van de politie inmiddels in handen van het Openbaar Ministerie). Gelukkig ben ik van nature niet bang uitgevallen en heb sindsdien al weer vele malen datzelfde fietstraject afgelegd op weg naar het station of het gemeentehuis. Ook midden in de nacht na een zeer laat afgelopen gemeenteraads- of commissievergadering.

Maar nu komen er in de tweede seizoenshelft dus nog drie wedstrijden waarbij de aftrap pas om 21.00 uur plaats vindt. Derhalve moet ik drie keer de keuze maken van een hotel of thuis blijven. Dan ga je toch met het levensboek op schoot meer dan ooit nadenken of het geen tijd wordt om na bijna zeventig jaar in ieder geval deze rood-wit-zwarte bladzijde om te slaan voor zover het mijn fysieke bezoek in De Kuip betreft. Te meer daar men zijn dierbare club tegenwoordig natuurlijk ook elke seconde van de wedstrijden op het grote scherm kan volgen. En als dat te spannend wordt dan kan ik altijd nog uitwijken naar het rustgevende tekstuele life verslag van Don Paul op onze eigen supporterssite. Met die gestreste kwaal van wedstrijdspanning ben ik “gelukkig” niet alléén behept maar zoals in een eerdere column beschreven bijvoorbeeld ook de bekende journalist Maurice Laparlière en de evenzeer bekende medisch intensivist Diederik Gommers). Gedeelde smart is halve smart.

Als supporter kijk ik ook met een zekere teleurstelling terug op 2024. Zeker, we wonnen de beker met Arne Slot en dat was geweldig natuurlijk. En ook Priske kwam wat de resultaten betreft voorbeeldig uit de startblokken met die eerste seizoenprijs, de JC-Schaal, nota bene gewonnen in Eindhoven ten koste van PSV. Een beter begin was voor mij niet denkbaar, maar daarna waren er toch veel zeer teleurstellende remises tegen onderdeurtjes en die vreselijke uitsmijter met 3-0 in de voormalige Lichtstad. En thuis weer eens verloren van de oude aartsrivaal uit de residentieloze hoofdstad. Dat leren we ook nooit af, zelfs niet na een uniek jaar met in totaal 10-0 winst op de boys uit de grachtengordel.

Ook Arne Slot startte een jaar eerder zeer zwak met gelijke spelen, maar onder die in het trainersgilde als een komeet omhoog geschoten coach presteerde Feyenoord uiteindelijk toch veel minder wisselvallig dan onder de Deen uit Jutland. Het betrof met Brian Priske letterlijk een najaar van Himmelhoch jauchzend zu tode betrübt. Uit winnen van Gerona en Benfica (dat laatste was een absolute noviteit in onze roemruchte clubgeschiedenis), in Manchester na een 3-0 achterstand toch nog met 3-3 gelijkspelen tegen zo’n beetje de rijkste club van Engeland, maar dan thuis mistroostig verliezen van het ultralaag in de CL-ranking geklasseerde FC Salzburg. Zo’n scenario verzint je tevoren niet.

We zullen nu maar weer vooruit gaan kijken. Afwachten wat dat het nieuwe jaar ons gaat brengen. Om u allen een gezellige en vuurwerkschadevrije jaarwisseling toe te wensen is nu een achterhaalde geste maar u een heel gelukkig en gezond 2025 toewensen is nu nog wel het minste wat ik jegens u allen kan doen.
ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart