COLUMN: Na het zuur kwam toch nog het zoet

Beste Feyenoord-vrienden,

Eerlijk gezegd was de domper van afgelopen woensdagavond voor mij niet echt een verrassing. Leer mij als oudere senior mijn club kennen, de wijsheid daaromtrent komt met het klimmen der jaren. Daar hoef je geen moeite voor te doen, dat gaat vanzelf. Ik heb het voorbeeld tot in den treuren aangedragen, drie weken nadat we – mondiaal gezien – de hoogste clubprijs binnen haalden lieten we ons in het Europacup I-toernooi (de voorloper van de CL) uitschakelen door Ut Arad. Door wie?? Juist, dat zeer onbeduidende clubje uit Roemenië. En op 27 januari 2019 wonnen we in competitieverband met 6-2 van Ajax, om exact een maand later in wederom De Kuip in de halve finale van het bekertoernooi tegen datzelfde Ajax met 0-3 te worden uitgeschakeld. En zo zou ik nog veel meer voorbeelden kunnen geven waarin ons dierbare Feyenoord zijn onvoorwaardelijk trouwe aanhang ten zeerste negatief verraste.
Ik had de “mazzel” geen directe getuige van het sportieve drama te zijn geweest, aangezien ik als gemeenteraadslid in Deurne woensdagavond van 18.00 uur tot 22.00 uur twee achtereenvolgende vergaderingen moest bijwonen. Mijn jongste zoon is met mijn seizoenkaart wél naar De Kuip gereisd en heeft het dus bepaald niet getroffen. Behalve de koude douche van de bittere nederlaag had hij ook nog met storingen op het treintraject in het Brabantse te maken. Het was dus niet echt zijn avond.

De vraag was nu of Feyenoord de knock-out tegen de oude aartsrivaal mentaal bezien voldoende te boven was om de Alkmaarse kaasdragers voldoende partij te geven. En daarin slaagden onze favorieten nu niet bepaald meteen vol overtuiging in. De plotsklaps weer verdwenen glans van de wedstrijden tegen FC Twente, Go Ahead, Benfica en FC Utrecht is nog lang niet terug. Nu mag als verzachtende omstandigheid wel in aanmerking worden genomen dat qua blessures de ziekenboeg steeds voller lijkt te worden, al is naar verluidt Stengs inmiddels weer aan het trainen. Sterkmakers als Calvin worden node gemist in het nu toch enigszins kwakkelende team. Daarbij is vooral de voorhoede momenteel ver verwijderd van de oorlogssterkte, die we bij een topclub als Feyenoord naar Nederlandse maatstaven toch is, in redelijkheid mogen verwachten.

Na een best wel matige eerste helft die tot overmaat van ramp dankzij een kardinale inschattingsfout van Beelen ook nog eens met een frustrerende 0-1 achterstand werd afgerond liep het in het tweede bedrijf gelukkig wel wat beter, zonder overigens van sprankelend voetbal te kunnen spreken. En dankzij een 24-karaats mazzelgoal kwamen we langszij en dat was meteen het break-evenpoint in de wedstrijd. Al was het op het laatst, mede door de belachelijke zeven minuten bijtelling van Feyenoord-kwelgeest Higler, die ons ook den glaszuivere pingel door de neus boorde, nog flink billen knijpen toen AZ vlak voor het einde van de reguliere speeltijd toch nog de aansluitingstreffer scoorde bij een veilig ogende 3-1 voorsprong onzerzijds. Gelukkig bleef het daarbij en kwam na het bitterzuur van woensdagavond toch nog het honingzoet der overwinning van zaterdagavond.

Overigens brengt de zege van Ajax op PSV eerder die avond, toch ook een andere kijk op de eigen zeperd tegen de boys uit de residentieloze hoofdstad teweeg. Want Ajax is niet meer het hulpeloze zwikkie tweederangs voetballers dat vorig seizoen twee keer tegen Feyenoord aantrad. Waarbij de totale score nog geflatteerd was aangezien Makkelie (waarvan wel wordt gezegd dat ie in een Ajax-pyjama slaapt) ons destijds in De Kuip twee geheide pingels en Ajax twee even klip en klare rode kaarten onthield. Bij een eerlijke arbitrage had het destijds gewoon een monsterscore met dikke dubbele cijfers kunnen worden. Ajax is dus terug van weg geweest, al zat het de Mokumers bepaald niet tegen met twee cadeautjes van Feyenoord en één van PSV, te weten bij de winnende treffer. Het was dus ook wel weer een beetje het ouderwetse Lucky Ajax.

Wat ik zaterdag heel mooi vond was het enthousiasme waarmee Het Legioen Justin Bijlow begroette bij het betreden van het veld. Anderzijds was dat natuurlijk toch ook een tikkeltje sneu voor Wellenreuther, maar het leven is soms hard en de zeker ook niet kwaliteitsarme Duitse doelman hoeft de bittere pil gelukkig voor hem niet tegen een hongerloontje te slikken. Justin deed zijn werk naar behoren, maar zal nog wat meer wedstrijdritme moeten opdoen om weer de absolute topkeeper van Nederland en impliciet eerste Oranjekandidaat in zijn rol van ballenvanger te zijn.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart