COLUMN: Is dit het begin van een succesvolle eindsprint?

Beste Feyenoord-vrienden,

Ineens lijkt Feyenoord dan toch nog weer Het Licht te zien. Is het hopelijk begonnen aan een succesvolle eindsprint van een – behoudens enkele uitschieters tegen uitgerekend PSV en Ajax – overwegend rampzalig seizoen. Niet dat nu plotseling de sterren van de hemel worden gevoetbald. Of - minder astronomisch - de pannen van het dak worden gespeeld. Maar ja, thuis winnen van Heerenveen, dat was al weer enige jaren geleden. Veel te lang dus. En winnen in Venlo, dat is statistisch bezien nog veel minder vaak voor gekomen dan thuis winnen van de Friezen. Vorig seizoen was ik erbij in De Koel hoe VVV Venlo bij het scheiden van de markt een strafschop kreeg na een domme overtreding op ex-Feyenoorder Romeo Castelen. Mijn Feyenoord-vriend uit Tegelen en ik verlieten voortijdig het veld van pure ellende, wilden dat vonnis niet “life” over Feyenoord zien voltrekken. Maar goed en wel buiten de poort van De Koel hoorden we het thuispubliek uitbundig juichen nadat Clint Leemans vanaf elf meter feilloos had raak geschoten. De keer daar vóór dat we De Koel bezochten won Feyenoord wél. Met 2-3. Nota bene met Oldenzaalse Kuipers als scheidsrechter. Gaf destijds zowaar op slag van rust een pingel aan Feyenoord, die door Lex Immers gedecideerd en onberispelijk werd verzilverd.

Die Björn Kuipers bakte er afgelopen donderdag in de thuiswedstrijd tegen het uiterst zwakke Heerenveen helemaal niets van. Wekte weer eens opzichtig de schijn zowel een lineaire als circulaire Feyenoord-hater te zijn. Samen met zijn Ajax-maatje Makkelie. Laten we het beestje maar gewoon bij de naam noemen, inclusief een passend bijvoeglijk naamwoord. Want als je én twee doelpunten via het non-verbale rechthoekje van de VAR laat royeren, achtereenvolgens vanwege een duwtje en vermeend buitenspel, én een glaszuivere pingel niet wil toekennen én vanwege het zogenaamd verstrijken van de eerste helft afblaast tijdens een perspectiefvolle actie van Steven Berghuis binnen de zestien, dan laad je toch tenminste de verdenking op je dat je Feyenoord het licht in de ogen niet gunt. Samen met zijn 020-maatje Makkelie, die Feyenoord-basher kan er ook nog wel bij.

De afgelopen jaren heeft kwelgeest Kuipers, al dan niet in nauwe samenwerking met de van Ajax-sympathieën verdachte Makkelie, rijkelijk met rode kaarten gestrooid jegens Feyenoorders. Met name in wedstrijden tegen PSV en Ajax. Ik vind krotenkoker Kuipers ronduit een draak van een scheidsrechter, een Dick van Egmond in het kwadraat en inmiddels zelfs tot de vierde macht verheven. Als Kuipers de beste scheidsrechter van Nederland geacht wordt te zijn zou ik de slechtste wel eens aan het werk willen zien. Van mij mag het instituut VAR weer stante pede worden afgeschaft inclusief alle zogenaamde voordelen. Ik vind de eraan klevende nadelen zoals het nu gaat vele malen groter. Het heeft voor een supporter geen enkele zin meer om spontaan te juichen zodra er een goal valt. Dat uit je dak gaan kan pas nadat weer is afgetrapt, want eerst dan is het definitief want onomkeerbaar. En dan is de eerste lol er al weer vanaf. Het haalt wat mij betreft zowel voor spelers als voor de toeschouwers elke (zweem van) passie uit het voetbalspel. De bediening van het scorebord moet wachten tot na de aftrap en hetzelfde geldt in De Kuip vor het juichen gepaard met de sound van de Herman Houseband. Het Legioen was des duivels na al het contraire gedoe van de analoge en digitale arbitrage en floot de miljonair, tevens zetbaas en mede-eigenaar van de op één na grootste supermarktketen van Nederland minutenlang genadeloos en hartstochtelijk uit. En ook werd de moeder van de even megalomane als malafide leidsman ervan beticht het oudste beroep van de wereld te hebben uitgeoefend.

Gelukkig voor de omstreden Tukker liep Feyenoord in de tweede helft relatief vlot uit naar een veilige 3-0 voorsprong, waardoor de irritatie bij Het Legioen weg vloeide. Het deed er niet meer toe wat de arbitrage met inbegrip van de VAR bekokstoofde want eindelijk werd ook thuis weer eens van Heerenveen gewonnen. En redelijk royaal.

In De Koel werd dus dezelfde uitslag in het voordeel van Feyenoord gerealiseerd. Al met al een wedstrijdlocatie waar onze dierbare club in het verleden zelden als overwinnaar uit het krijt kon treden. Maar afgelopen zondagmiddag dus wel en wederom wist de weer in vorm gerakende aanvalsleider Nicolai Jorgensen net als donderdagavond tegen Heerenveen het net te vinden. Hij deed dat in een cruciale fase waarin Feyenoord de grip op de wedstrijd steeds meer kwijt dreigde te geraken. Maar hoe fraai de goal van de Deen ook was, de schoonheid ervan werd ruimschoots overtroffen door de derde goal, zeer spectaculair gescoord door kwikzilver Malacia na een razendsnelle solosprint richting de achterlijn. Zowel de voorbereiding van die goal als de moeilijke hoek waaruit de donkere verdediger schitterend scoorde deed mij denken aan één van de vele soortgelijke doelpunten van een beroemde Feyenoord-spits uit lang vervlogen tijden, te weten Ove Kindvall. Alleen de senioren onder mijn lezers zullen zich kunnen herinneren waar ik aan refereer. Ook toen verwachte iedereen vaak een voorzet van de toenmalige razendsnelle nummer negen maar lag de bal een split second later natrillend in het doel.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart