COLUMN: Eindelijk weer eens een legendarische klassieker
28 januari 2019 09:37
Lang gewacht en stil gezwegen, nooit meer gedacht en toch gekregen. Eindelijk herleefden gistermiddag voor mij als oudere supporter tijden van weleer. Zo maar ineens magische, schier surrealistische cijfers. Maar in mijn jeugdjaren een relatief normale uitslag. De eerste klassieker die ik overigens nog niet bezocht maar al wel bewust meemaakte was die van 11 november 1956. De beste doelman aller tijden in het Feyenoord-doel Eddy Pieters Graafland stond toen nog bij Ajax onder de lat. Feyenoord won met 7-3. Na bij de rust met 5-0 en in de tweede helft nog met 7-1 te hebben voorgestaan. Het was jammer dat Feyenoord het daarna een beetje liet lopen, zodat Ajax de vernedering nog wat draaglijker kon maken.
Een euvel overigens waar Feyenoord zich nog een keer aan zou bezondigen. Want op 28 augustus 1960 speelde Feyenoord zijn openingsduel van de nieuwe competitie tegen de Mokumse rivaal en daar was ik al wel bij. Feyenoord won met 9-5, na met liefst met 9-3 te hebben voorgestaan. Bij de tussenstand van 8-2 waren onze supporters de zwetende Ajacieden zo aan het jennen dat de stadionomroepster een beroep deed op het publiek om sportief te blijven, hetgeen weer met gelach en gejoel werd ontvangen. En dan te bedenken dat er qua taalgebruik geen onvertogen woord viel. Geen verwerpelijke termen, gesis of uitlatingen die aan de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog refereren of andere mensonterende gruwelijkheden. Jammer was toen ook dat Feyenoord de sportieve afdroogpartij het laatste kwartier weer liet lopen en Ajax met nog twee tegentreffers de eigen pijn kon verzachten.
Dat laatste was anders op 29 november 1964, het achteraf bezien achtste kampioenseizoen van Feyenoord. Ajax kwam twee keer op voorsprong (0-1 en 1-2) maar daarna walste het Feyenoord met Bouwmeester en Venneker in bloedvorm over Ajax heen. Bij de rust stond het al 5-2 en in de tweede helft werd die ruime voorsprong verder uitgebouwd en had Feyenoord wél het laatste woord met een vijfde goal van vi-va-Venneker.
https://www.youtube.com/watch?v=vejqKMxss3o
Hans Venneker leek na die revelatie voorbestemd de centrumspits voor Feyenoord te worden maar werd dat toch niet. Het tijdperk van de legendarische Ove Kindvall zou weldra aanbreken. Venneker zou via NEC bij Sparta belanden, waar de latere succesvolle Feyenoord-trainer Wiel Coerver (een magische dubbel met landstitel en UEFA-Cup in 1974) hem omvormde tot rechtsback. Een positie waarin Hans zelfs nog tot vier keer het Nederlands Elftal zou halen.
Feyenoord zou overigens ook nadien nog één keer fors uithalen tegen Ajax met een riante zege. Op 29 september 1979 werd het 4-0 in De Kuip met glansrollen voor Pétur Pétursson en Jantje Peters (nee, niet de Jantje “Tikkie Breed” van NEC). Bij Piet Schrijvers, de mogelijk hardste Nederlandse doelman aller tijden (ging er altijd in met opgetrokken knieën), ook wel bijgenaamd de Beer van De Meer, de Bolle van Zwolle en het Lek van PEC, vlogen de ballen er als warme broodjes in en Het Legioen had ook toen volkomen onverwachts een geweldige avond.
Maar nu terug naar de thriller van gisteren. Of liever gezegd de zegetocht. De zegepraal. Alle superlatieven zijn eigenlijk al gebezigd, dus laat ik maar ophouden. Wat een bizarre wedstrijd. Het begon eigenlijk zoals we dat de afgelopen decennia maar al te vaak hebben moeten ondergaan. In een klassieker die deze naam allang niet meer verdiende. Het was zo vaak een kat en muisspel waarin wij de rol van gemakkelijk te grijpen prooi bleken te zijn. Uitslagen van 0-4 en 0-5, het was zo Feyenoord onwaardig. Althans het Feyenoord zoals ik dat vanaf mijn prille jeugd had leren kennen. Hoewel toen ook al eens een 0-5 viel met Bram Panman nog in het doel. En een keer 1-5 in het seizoen direct na het vertrek van Ove Kindvall. Maar toen was het een unieke uitslag, in latere jaren – gechargeerd – meer regel dan uitzondering. En dan ook nog twee keer 6-0 en een keer 8-2 in Amsterdam. Ja, dan snak je als oudere supporter toch wel heel erg naar een wedstrijd waarin de rollen eindelijk eens zijn omgekeerd. Waarin wij de kat zijn en Ajax de muis is.
Daar leek het gistermiddag in het eerste kwartier weer helemaal niet op. Mijn jongste zoon whatsapp-te na de 0-1 vanuit Deurne en vanaf het Fox-scherm vandaan: ”Hoe voorspelbaar”. Maar toen ineens kwam, vanuit het niets, de kanteling. Toornstra scoorde heel knap de gelijkmaker en Feyenoord gooide alle schroom van zich af. Fenomeen Robin van Persie groeide in diens onovertrefbare glansrol. Ajax kwam op achterstand, kwam nog één keer langszij, maar toen was het gebeurd met de koopman uit de residentieloze hoofdstad. Op ontluisterende wijze werd zichtbaar hoe zwak de Ajax-verdediging in de nog maar net begonnen tweede seizoenshelft ineens is. Want tien goals tegen in twee wedstrijden, dat zijn er twee meer dan in de hele eerste seizoenshelft.
De traditioneel telkens weer de kop opstekende Mokumse branie zal nu wel even geluwd zijn. Er werden vanuit de media alweer vergelijkingen getrokken met het succeselftal van 1995. Bij PSV loopt het ook ineens veel stroever, maar heeft men het voordeel zich nog maar uitsluitend op de competitie te hoeven richten. En hoewel ik vanuit historisch retrospectief doorgaans nog meer moeite heb met PSV dan met Ajax, hoop ik dit seizoen toch ook stiekem op een titel voor de Eindhovenaren, waar wij zelf nu verder toch kansloos zijn. Ik was bij alle euforie niet zo blij met het gescandeer van “Helemaal niets voor Amsterdam”. Wacht daar liever mee tot wij Ajax ook in het bekertoernooi eventueel hebben uitgeschakeld. De Mokumers zullen voor de halve finale toch naar ik mag aannemen met een heel andere instelling naar De Kuip afreizen. Dus Legioen, beidt wat dat betreft nog even je tijd! Maar geniet ondertussen wel met volle tuigen van deze historische zege.
En tenslotte, wat gun ik Giovanni, die na de deceptie van vorige week inderdaad de eer aan zichzelf heeft gehouden en daarmee ook zijn grootheid als mens en als sportman toont, deze nieuwe aan zijn palmares toegevoegde triomf als nu vertrekkend hoofdcoach van ons dierbare Feyenoord.
ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart
