COLUMN: Bevrijdende De Vrij

Beste Feyenoord-vrienden,

Net als tegen Polen, Oostenrijk en lange tijd tegen de Roemenen had Oranje het zeer moeilijk tegen de Turkse semiklassers. Deze keer was het niet pinchhitter Wout Weghorst die de ban brak, maar oud-Feyenoordjeugdspeler Stefan de Vrij. Die kopte volkomen vrij (sic!) gelaten snoeihard binnen uit een prima voorzet van de verder toch weer enigszins tegenvallende Memphis Depay. En dat werd hoog tijd want inmiddels waren zeventig minuten verstreken en op dat moment keek Oranje alweer 35 minuten tegen een 0-1 achterstand aan. En toen Gakpo enkele minuten later via het lichaam van Müldür ook binnen schoot zaten we ineens op rozen na dus geruime tijd de Schlemiel te zijn geweest.

De stemming onder de Oranjesupporters en -fans maar ook bij de spelers zelf was daarna zeer uitgelaten en dat is terecht gezien het feit dat toch maar weer even de halve finale is bereikt. Maar voor verder optimisme wat het vervolg betreft is daartoe veel minder reden. Want het is volkomen terecht dat AD-columnist Willem van Hanegem danig op de rem trapt wat de tomeloze hoop op méér betreft. Want zo goed is dit Nederlands Elftal helemaal niet. Zeker niet in vergelijking met de selecties van 1974, 1978, 1988, 2010 en 2014. Het heeft ook tegen de Turken zeker niet tegen gezeten, het had op een zeker moment zo maar 0-2 kunnen staan en in de slotfase ook makkelijk 2-2 met verlenging tot gevolg. Zoals met die bal op de paal bijvoorbeeld… Dat geluk kan ons tegen de Engelsen plotsklaps en finaal in de steek gaan laten.

Het was dus een voormalige jeugdspeler van ons dierbare Feyenoord die Oranje van een fatale achterstand - welke zich al 35 minuten voortsleepte - bevrijdde. Ajacieden, die in het verleden nog wel eens een dominante rol in het Nederlands Elftal vervulden, kwamen er tegen de stugge Turken nauwelijks aan te pas. Alleen Bergwijn mocht een helftje meedoen en presteerde daarbij ver onder de maat.
En zo hebben we al kwakkelend met - vergeleken bij vroegere selecties en behoudens enkele toppers zoals dus Stefan de Vrij - een ietwat middelmatige spelersgroep toch maar mooi de halve finale bereikt. Met ook zeker niet een toptrainer als bondscoach. Het adagium van Co Adriaanse gaat wat mij betreft zeker op voor Ronald Koeman: een goed paard is niet altijd een goede ruiter. Ronald was een absolute wereldtopper als voetballer, maar zeker geen hele grote trainer. De tegenstanders die we na de poulefase hebben getroffen zijn volstrekt niet vreemd aan het succes dat we toch nog zijn doorgedrongen tot de laatste vier van dit toernooi. En het Nederlands Elftal heeft in 2010 al eens de finale van een WK gehaald met ook niet bepaald de beste bondscoach aller tijden. Die won met Feyenoord met dank aan Pi-air en ook aan een verdere topselectie de UEFA-Cup met Feyenoord en in 2008 ook nog een keer de beker, maar Bert van Marwijk wist in vijf jaar tijd als hoofdcoach van onze club niet één keer de landstitel te pakken. Ronald Koeman won met Feyenoord in drie seizoen tijd zelfs geen enkele prijs, in schril contrast met Giovanni van Bronckhorst die in zo’n periode maar liefst 5 prijzen won met Feyenoord.

We zouden - gezien de volgende tegenstander (Engeland, een gelijkwaardige opponent) ook nog zo maar de finale kunnen halen, maar als Spanje volgens de stellige verwachting afrekent met Frankrijk in die andere halve finale, dan kunnen we een tweede Europese titel gerust wel vergeten. Met 1-5 van de Iberianen winnen zoals we dat in 2014 in Brazilië flikten is een absolute fata morgana. Een luchtspiegeling waaromtrent we ons geen enkele illusie hoeven te maken.
Afgelopen zaterdag won Feyenoord onder de nieuwe trainer Priske - in cijfers uitgedrukt - overtuigend van FC Dordrecht. Een goed begin is het halve werk, het is in iedere geval geen valse start geworden met de Deense coach, die er naar verluidt een met die van Arne Slot vergelijkbare spelopvatting op na houdt. “Als dat zou kunnen!” zeg ik dan uit de grond van mijn hart!

ForLife en ForEver

Rood-wit-zwart

Feyenoord-hart