COLUMN: Higler de homereferee

Beste Feyenoord-vrienden,

Ik doe het in de regel niet zo snel, maar het eenzijdige kaartenfestival dat “arbiter” Higler zondagmiddag in het Philipsstadion erop na hield met vier gele kaarten en één rode voor Feyenoord en helemaal “geen ene” (=Zuid-Oost-Brabants) voor PSV had op zijn minst een zweem van thuisfluiterij. Want waar hij dus kwistig strooide met gele kaarten bij Rotterdamse overtredingen daar hield hij die prenten jegens Eindhovense foute acties angstvallig op zak. Ook bij een ronduit (donker)geelwaardige overtreding van Rosario op Vilhena. Tony werd later ook nog een keer in zijn gezicht geduwd hetgeen eveneens zonder geelkleurige gevolgen bleef.

Het maakt dus kennelijk niets uit of hetzij Kuiper hetzij deze druiloor fluit, want Feyenoord eindigde in zowel Amsterdam als in Eindhoven met tien man. In Eindhoven is dat overigens meer regel dan uitzondering, kijk de statistieken er maar eens op na. En dat is niet alleen iets van de laatste seizoenen onder auspiciën van Björn Kuipers , bij de 10-0 nederlaag in 2010 speelde 010 ook de wedstrijd uit met 10 man dankzij de onvolprezen Bas Nijhuis, die vervolgens door Willem van Hanegem in diens column “een nare man”werd genoemd. En ook de 0-1 zege die Feyenoord op 3 februari 2000 onder leiding van Leo Beenhakker in het Philips-stadion boekte bevochten onze favorieten met 10 man. Jan de Visser was toen het slachtoffer.

Ik zal het over de arbitraire rol van Björn Kuipers en diens rode kaartenspel jegens Feyenoord verder maar niet meer hebben. Met het fluitistencorps in Nederland is toch wel wat mis, beïnvloedbaar door het thuispubliek als de arbitrage blijkbaar is. Maar dan kennelijk wel met uitzondering van De Kuip, waar volgens mijn “selective perception” en “retention” veel minder vaak een speler van de bezoekende club rood krijgt dan in het Philips-stadion. Daar mag best eens een psychologisch en wetenschappelijk gewaarborgd onderzoek naar worden gedaan. Overigens was deze volkomen onnodige rode kaart wel zeer terecht, brekebeen Van Beek maakt er dit seizoen met al diens cruciale fouten een ware puinhoop van en hoort op deze wijze niet langer thuis in de selectie, laat staan in de basis. Dat geldt overigens ook voor Calvin Verdonk, die zich als verdediger en mandekker wel heel opzichtig liet aftroeven door sluipmoordenaar Luzano. Hij leek op het fatale moment wel te slaapwandelen in plaats van zijn tegenstander in de gaten te houden.

Feyenoord speelde verder overigens een puike wedstrijd en bewees andermaal de Angstgegner bij uitstek te zijn voor de nu enigszins zwalkende Zwartrokken uit de voormalige Lichtstad. En waar Feyenoord dit seizoen surrealistisch zwak presteert tegen een heel zwikkie clubs uit het rechter rijtje, daar kan het zich in datzelfde seizoen kronen als de kampioen van de topwedstrijden. PSV kan net als Feyenoord ook met zeven winstpunten eindigen in de onderlinge competitie van zes duels van de drie topclubs, indien het in Amsterdam van Ajax zou winnen. Maar ook dan blijft Feyenoord de kampioen, doordat het daarnaast de onderlinge strijd om de Johan Cruijff-schaal won. Ajax kan nog maximaal op zes punten komen en doet dus om dat kampioenschap van de top 3 niet meer mee, een eventuele bekerzege van Ajax doet er alsdan niet meer toe, want met maximaal haalbare zes punten in de competitie komt het er dan minstens één tekort.

Veel supporters snakken ondanks dit zeer verdienstelijke en bij nader inzien zelfs enigszins teleurstellende gelijkspel (er zat lange tijd méér in dan een remise) ongetwijfeld nog steeds naar het moment dat Gio echt vertrekt. Voor sommigen zelfs liever vandaag dan morgen. Want er is in deze competitiejaargang gewoon veel te veel mis gegaan. Maar moet dan na het afscheid van clubicoon Gio (dat is hij natuurlijk wel onbetwist) óf Dick Advocaat óf Jaap Stam redding brengen? Afgaand op het nu voorbije voetbalweekend zeker niet. Utrecht kon thuis niet winnen van Excelsior en het effect-Jaap Stam lijkt bij PEC Zwolle alweer uitgewerkt. Twee nederlagen op rij, in eigen huis werd zelfs van De Graafschap verloren en niet zo zuinig ook. En als ik dan al zou moeten kiezen tussen Advocaat en Stam dan is dat er één tussen de kogel en de strop maar prefereer ik toch Dick Advocaat. Die heeft nu eenmaal vele malen meer ervaring als trainer dan debutant Jaap Stam.

De afgelopen week ging veel aandacht uit naar de 75 jaar geworden Willem van Hanegem. Ik hoor als babyboomer natuurlijk tot de generatie die “de Kromme” als ongekend voetbalfenomeen heeft zien komen en gaan bij Feyenoord, waarna hij als meer dan half blinde voetballer nog een jaartje terug kwam ter afronding van een indrukwekkende loopbaan als wereldvoetballer (seizoen 1982-1983). Hij maakte met zijn vertragingstactiek vooral internationale furore in de historische wedstrijden tegen AC Milan in 1969, daarmee het hoge tempo uit het spel halend van de toenmalige Wereldbekerhouder voor clubteams. Het scheelde echter niet veel of hij had die geweldige duels met eeuwigheidswaarde niet eens kunnen meespelen omdat de strafcommissie hem in haar opperste domheid naar aanleiding van een officiële waarschuwing (gele en rode kaarten waren nog niet ingevoerd) drie wedstrijden schorsing oplegde waaronder de cupwedstrijden tegen Milan. Die belachelijke beslissing gaf destijds enorm veel beroering en zowel Feyenoord als de KNVB gingen met succes in beroep tegen de opgelegde straf. Uiteindelijk stond de tuchtcommissie als verliezend college voor joker en stapte in haar geheel diep gekrenkt op. Was de straf gehandhaafd, dan had Feyenoord in die jaren rond 1970 zeker niet de roemrijke geschiedenis geschreven welke nu wel werd opgetekend en die uiteindelijk leidde tot het winnen van de eerste Nederlandse Europacup I en Wereldbeker.

https://www.dagvantoen.nl/het-nieuws-van-5-november/
en
https://www.dagvantoen.nl/tuchtcommissie-stapt-op-vanwege-zaak-van-hanegem/

Met Willem erbij zou Feyenoord ook drie landstitels winnen (in 1969, 1971 en 1974, één KNVB-beker (in 1969), de Europacup I en Wereldbeker in 1970 en de UEFA-cup in 1974. De waarheid gebiedt ook te vermelden dat het daarna allemaal wat moeizamer werd. Dat had ook te maken met het kwaliteitsverlies in de selectie van Feyenoord, waardoor De Kromme zwaar gefrustreerd raakte en mogelijk in verband daarmee regelmatig voortijdig (geblesseerd) naar de kant ging. Ook werd hij in het cupduel met Barcelona (0-0 en 3-0 verlies) in het najaar van 1974 afgetroefd door Johan Neeskens, die voordien toch juist bekend stond om zijn “Van Hanegem”-complex tijdens de onderlinge duels van Feyenoord tegen Ajax. Ronduit bijtende kritiek had hij op het technisch beleid van de clubleiding toen in 1975 ter vervanging van de naar Anderlecht vertrekkende hazewindhond Peter Ressel bij NAC Martin Vreijsen werd opgehaald hetgeen een sportieve aderlating betekende. Tot overmaat van ramp werden verder nauwelijks tot geen versterkingen aangetrokken. De eerste periode van magere jaren na de roemrijkste episode in de clubgeschiedenis van Feyenoord was definitief aangebroken. Willem zelf vertrok een seizoen later zelf ook evenals Jorgen Kristensen, een negatieve ontwikkeling die het geleidelijke verval van Feyenoord nog eens versterkte en versnelde tot een vrije val. Behoudens de successen in 1980 en 1984 zou Feyenoord pas weer sinds de jaren negentig enigszins voor vol worden aangezien als Nederlandse topclub. Willem zou daaraan een substantiële bijdrage leveren met een landstitel in 1993 en twee KNVB-bekers in achtereenvolgens 1994 en 1995. Van Coen Moulijn is enige jaren geleden een standbeeld vervaardigd, het zou recht doen aan de status van grootste clubicoon aller tijden van Feyenoord om er ook een van De Kromme te onthullen, al zal hij daar zelf waarschijnlijk niet op zitten te wachten. Willem van Hanegem is als voormalige wereldvoetballer en succesvol hoofdcoach als mens van vlees en bloed groot in al zijn eenvoud.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart