COLUMN: Feyenoord wint met hangen en wurgen (1-2)

Beste Feyenoord-vrienden,

Zondagmiddag stond de uitwedstrijd tegen Telstar op het programma. De club die dit seizoen op wonderbaarlijke wijze PSV in het Philips-stadion met 0-2 te grazen nam. Gemiddeld zal zo’n uitslag één keer per honderd jaar gestalte krijgen en dat was dus zowaar in 2025.
Telstar ontstond door een fusie in 1963 van de voormalige bvo’s VSV uit Velsen en Stormvogels uit IJmuiden. De nieuwe club werd vernoemd naar een in die tijd gelanceerde communicatiesatelliet. Er waren best hoge verwachtingen wat de fusieclub betreft maar daaraan is toch nooit helemaal voldaan. De club bivakkeert meestentijds in wat nu de Keuken Kampioen Divisie wordt genoemd en voorheen de Eerste Divisie. Telstar wist al snel na de oprichting tot de Eredivisie door te dringen en zich daar met wisselende successen veertien jaar lang te handhaven. Maar toen het in 1978 eenmaal degradeerde vertoefde de IJmond-club daar maar liefst 47 jaar en promoveerde het dus pas dit seizoen weer naar het hoogste platform.

De meest bekende speler was tot nu toe doelman Heinz Stuy, die in 1967 door Ajax werd gehaald. Stuy was zeker geen absolute topkeeper. Hij had ook als bijnaam Heinz-Kroket omdat hij hoge ballen vaak weer los liet en pas na een stuiter klemvast had. Maar wanneer iemand daaromtrent een plagerige opmerking maakte stak hij altijd drie vingers op. Daarmee aangevend dat hij als eerste doelman van de Mokumers in 1971, 1972 en 1973 de cup-met-de-grote-oren won. Dus drie maal achter elkaar en dat kan geen enkele doelman van een Nederlandse club hem tot aan de dag van vandaag nazeggen. En het zal ook niet snel weer gebeuren, je hoeft er geen waarzegger voor te zijn om dat te voorspellen.

Tegen deze hernieuwde Eredivisie-promovendus moest ons dierbare maar de laatste tijd hopeloos falende Feyenoord gistermiddag dus aantreden. Met in het doel van Telstar toch weer een zeer bekende naam, maar dan als de zoon van een in de voetballerij beroemde vader, derdegraads neef van een even vermaarde oom en kleinzoon van een zeker ook niet onbekende grootvader. En die goalie maakte de grote naam in de voetballerij gisteren tegen de nationale Wereldbekerprimeurhouder zeker niet ten schande. Integendeel, hij bokste de meest onmogelijke en vrijwel trefzekere ballen eruit waaronder een bijna-eigendoelpunt van Nwankwo. Opmerkelijk dan wel merkwaardig eigenlijk dat Ronald Koeman junior als dertigjarige doelman zo’n relatief bescheiden keepersloopbaan achter de rug heeft met Almere City FC, Top Oss en nu dus Telstar. Anderzijds is het natuurlijk wel een bekend verschijnsel dat keepers juist tegen een topclub als Feyenoord is, uitblinken. Vanwege de vele ballen die zij alsdan te verwerken krijgen en ook vanwege de uitdaging die van Feyenoord als tegenstander uitgaat en waarbij de andrealine dan rijkelijk door de aderen stroomt.

Ueda voegde weer een doelpunt aan zijn topscorersconto toe al wilde “men” het doelpunt kennelijk eerst aan de nummer 6 van Telstar toekennen die de bal licht toucheerde, hetgeen even belachelijk als absurd zou zijn geweest.

Feyenoord kwam na vier nederlagen op rij waarvan drie in de competitie ook deze keer niet echt overtuigend voor de dag. De ploeg verzuimde qua score voldoende afstand te nemen en kwam daardoor in de laatste fase toch nog danig in de problemen. En na de 2-1 in de voorlaatste minuut van de reguliere speeltijd voegde arbiter Sander van der Eijk, die op 2 mei 1991 in Amstelveen en dus onder de rook van de residentieloze hoofdstad werd geboren en daar ook opgroeide, er maar liefst 7 extra minuten aan toe en deelde ook drie gele kaarten uit aan Feyenoorders en nul aan Telstar-spelers. Daarmee kreeg deze leidsman, die in zijn jeugd voetbalde bij RKAVIC uit Amstelveen, wat mij betreft minstens de schijn tegen zeker géén fan van de eerste én laatste Nederlandse Europacup-winnaar te zijn. Ik hield gedurende de wedstrijd mijn hart vast dat met name Nieuwkoop nog een tweede gele kaart zou krijgen. Ik zou het dan ook niet erg hebben gevonden indien de verdediger al in de rust zou zijn gewisseld teneinde rood te voorkomen, in plaats van pas in de zeventigste minuut.

Tenslotte nog iets over PSV bij wie na de zeperd thuis tegen datzelfde Telstar in het begin van dit seizoen niets meer mis lijkt te kunnen en zullen gaan. De Kromme merkt in zijn laatste column op dat indien Ajax onder Fariola van de laatste vijf wedstrijden van het vorige seizoen er minimaal één had gewonnen dat PSV dan had kunnen fluiten naar de tweede landstitel op rij. Sterker nog, als Makkelie niet die onterechte rode kaart tegen Read had gegeven welke in twee rechtsgangen werd kwijtgescholden, dan hadden de Zwartrokken never nooit niet niemals jamais die voorlaatste wedstrijd in De Kuip meer gewonnen. En dan was Ajax ook kampioen geweest ondanks die vijf niet-zeges op rij. De Eindhovenaren zijn nu wel erg overtuigd van zichzelf na die ruime 1-4 triomf tegen Liverpool. Maar als er één gunstig tijdstip was om daar de volle winst te pakken was het vorige week wel. Liverpool won afgelopen weekend weer eens, maar had voordien van de laatste 12 wedstrijden er maar liefst negen verloren.

Het zit de club uit de voormalige Lichtstad momenteel zeker niet tegen. En met de door Van Hanegem in diens column beoogde relativering ben ik het dan ook van harte eens.

Echter, daar hebben wij met ons geliefde Feyenoord verder geen boodschap aan. De titel lijkt nu al “a bridge too far” maar het vasthouden van de tweede plaats is – los van de sportieve factor - om financiële redenen van eminent belang met het oog op het miljoenenbal, ook wel Champions League genoemd.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart