COLUMN: Het blijft stuntelen met ons dierbare Feyenoord

Beste Feyenoord-vrienden,

Natuurlijk was ook ik heel blij met het niet-verwachte succes tegen AC Milan afgelopen woensdagavond. En al is dit Milan niet meer van het kaliber van de wereldkampioen van 1969, dat toen in de beste Feyenoord-wedstrijd aller tijden in het Europacup I -toernooi aan de kant werd geschoven, het was niettemin een absolute topprestatie. Zoals Feyenoord dat eerder dit seizoen klaar speelde tegen Gerona uit, Benfica uit, Manchester City uit, Bayern München thuis en nu dus AC Milan thuis. Maar net als in de competitie werd er in het CL-toernooi ook jammerlijk gefaald en wel thuis tegen Red Bull Salzburg, waardoor Feyenoord nu deze tussenronde moet spelen dat gezien de tegenstander, nauwelijks perspectief biedt op nog meer CL-voetbal in dit voorjaar van 2025. Want we moeten normaliter en in alle redelijkheid toch vrezen dat deze marginale voorsprong niet voldoende zal zijn om in San Siro te overleven. Ik hoop van ganser harte dat ik te pessimistisch zal blijken te zijn, maar het lijkt me een brug te ver.

Het blijft ook in de Eredivisie hopeloos stuntelen met ons dierbare Feyenoord. Ik heb de verzuchting van Gerard Cox in de voormalige Feyenoord-krant in de loop der jaren tot in den treuren geciteerd, te weten dat je geen Feyenoorder voor je lol bent. Een uitdrukking met eeuwigheidswaarde, want van alle tijden. Ik herinner mij nog in mijn prille jeugd een wedstrijd tegen het toen reeds gedegradeerde BVV (thans FC Den Bosch), waar de ruststand 0-2 was en de Bossche Bollen na de rust zelfs nog uitliepen naar 0-4 eer Feyenoord nog iets terug deed (2-4). Dat drama van 26 mei 1958 maakte natuurlijk diepe indruk op mij als toen nog 10-jarig jochie, want thuis verloor Feyenoord in de jaren vijftig zelden een wedstrijd. Ook niet tegen gerenommeerde buitenlandse clubs, al betrof het in die tijd nog vaak vriendschappelijke wedstrijden, die verder nergens over gingen. Ik herinner me ook hoe goed Feyenoord tijdens het seizoen 1962-1963 in het EC I-toernooi presteerde (uit van het Zwitserse Servette won met 1-3) en daarna in de competitie thuis met 2-5 van Volendam verloor. Toen verzuchtte een supporter vervolgens dat Feyenoord te groot was voor het servet en te klein voor het tafellaken. Die cri de coeur kwam dan weer op de radio aan de orde tijdens de nabeschouwingen van die voetbalzondag.
Overigens ging Feyenoord destijds thuis onderuit tegen datzelfde Servette met ook dezelfde cijfers (1-3) en moest het dus een beslissingswedstrijd spelen op een neutraal veld. Dat werd het Rheinstadion in Düsseldorf en daar won Feyenoord in een verkapte thuiswedstrijd met heel veel eigen supporters op de tribunes nog eens met 3-1 en zou daarmee dat seizoen als eerste Nederlandse club tot de halve finale doordringen.

Afgelopen zaterdagavond bleek maar weer eens hoe armetierig onze slagkracht is tegen nota bene een promovendus, zeker nu koningsschutter (mits in vorm) Santiago Gimenez naar onze eerstvolgende tegenstander is vertrokken. De schotloosheid en machteloosheid lag dus niet alleen aan Priske, ofschoon van Pascal Bosschaart natuurlijk niet kan worden verwacht de problemen bij toverslag op te lossen. De selectie schiet gewoon danig te kort. Zoals wel vaker is waar te nemen bij clubs presteert Feyenoord soms tegen sterke tegenstanders beduidend beter dan tegen zwakkere opponenten, te meer indien die de bekende gelede bus voor hun doel parkeren. Wanneer Feyenoord de underdog is zoals tegen Bayern, zijn die rollen in zekere zin omgedraaid. Dan moet zo’n tegenstander van kaliber het spel maken en kan Feyenoord zich grofweg beperken tot reactievoetbal. Hoe dan ook, bij Arne Slot konden we smullen van architectonisch gezien zeer goed voetbal, die tijd behoort nu helaas weer tot het verleden. Te Kloese heeft op dat zeer cruciale punt niet voor een waardige opvolger kunnen zorgen, al begrijp ook ik wel dat zoiets een zeer lastige klus is, want de Arne Slot-types liggen niet voor oprapen. Priske was het in ieder geval niet, hoe sympathiek die man ook overkwam met zijn communicatieve vermogens. Wat mij betreft komt Mark van Bommel en neemt hij – al is dat op termijn - zijn zoon Ruben mee naar De Kuip. Het Legioen heeft alsdan nog wel wat goed te maken met Mark, want in diens PSV-tijd werd hem hartstochtelijk toegezongen dat hij zijn been maar moest breken. Terwijl hij toch de schoonzoon was van Bert van Marwijk, onder wiens coaching Feyenoord in 2002 de UEFA-Cup en in 2008 de beker won. We gaan het zien op wie de keuze uiteindelijk valt.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart