COLUMN: We gaan over hoge bergen en door diepe dalen

Beste Feyenoord-vrienden,

Welke superlatieven zijn nog te bedenken na die historische overwinning op Bayern München? Wat mij betreft zijn er maar twee eerdere Europacupwedstrijden in De Kuip gespeeld die vergelijkbaar zijn met die van afgelopen woensdagavond. Waarbij een zinnig mens vooraf geen stuiver gaf voor de kansen van Feyenoord en waarbij het voetbalwonder toch geschiedde. De eerste heldendaad van David tegen Goliath speelde op 26 november 1969. Eigenlijk betrof die verrassing niet primair de thuiswedstrijd op Zuid, maar juist de daaraan voorafgaande uitwedstrijd. Het pikante was dat een paar maanden eerder het steevast door de toenmalige media zo bejubelde Ajax in de Europacup I – finale kansloos met 1-4 onderuit ging tegen de boys uit de stad van de Santa Maria delle Grazie, waarin het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci na een 22 jaar durende en ingrijpende restauratie al weer een kwart eeuw in al zijn schittering te bewonderen is. Toen Feyenoord dan ook na een eerste plichtmatige ronde tegen elf vrolijk rondhuppelende IJslanders (12-2 en 4-0 zeges) tegen de kort daarna ook de wereldbeker winnende Milanezen lootte zullen velen in Mokum niet zonder leedvermaak gegniffeld hebben. En in de noordelijke Italiaanse wereldstad om wiens bezit keizer Karel V zich in de eerste helft van de zestiende eeuw nog vele jaren in beslag liet nemen zal men zich destijds ook bij voorbaat al in de kwartfinale hebben gewaand. Maar in die heenwedstrijd in San Siro toonde Feyenoord zich met het beste middenveld ter wereld een geweldige en minstens gelijkwaardige opponent van de Milanezen. Wim Jansen, Willem van Hanegem en Franz Hasil was een platina trio in het middenrif van Feyenoord. AC Milan won wel uit een snel doelpunt van de Argentijnse spits Nestor Combin (1-0) , maar daarmee hadden de kersverse Europese en Wereldkampioenen meteen hun kruit verschoten. De Milanese coach Nereo Rocco, die een groot aanhanger was van het destijds zo beruchte Italiaanse catenaccio, zag het meteen somber in wat de tocht naar Rotterdam-Zuid betrof.

En dat bange voorgevoel was volkomen terecht want Feyenoord speelde zijn beste wedstrijd ooit in die returnwedstrijd en overmeesterde de regerend wereldkampioen met 2-0. Feyenoord zou daarna via Vorwärts Berlin en Legia Warschau doordenderen naar de finale en die, zoals bekend, met 2-1 van het Schotse Celtic winnen dankzij doelpunten van Feyenoords beste verdediger aller tijden Rinus Israel en van mijn grote held Ove Kindvall, die als beste spits van Feyenoord vele jaren later alleen maar geëvenaard zou worden door Pierre van Hooijdonk.

De tweede beste Europacupwedstrijd aller tijden was die exact 28 jaar later zou worden gespeeld, dus op 26 november 1997. En ook tegen een Noord-Italiaanse topclub. Deze keer uit Turijn. Na een kansloze 5-1 nederlaag in Italië nam Feyenoord op sublieme wijze sportieve wraak in De Kuip en liet de Italianen machteloos zwemmen tussen elf flonkerende en stralende sterren in Feyenoord-tenue. Het was een wedstrijd om je vingers bij af te likken. Net als 28 jaar eerder tegen Milan waren alle elf spelers in bloedvorm tot zelfs Henk Vos aan toe. Toenmalige wereldsterren als Zinedine Zidane en Didier Deschamps kwamen er nauwelijks of niet aan te pas. De Italiaanse sportkranten deden er na afloop bijzonder zuur over en memoreerden onder meer dat Feyenoord een figurantenrol in de Eredivisie speelde, waarmee zij in feite de prestatie van de Oude Dame nog meer onderuit haalden.

Het was destijds in feite net zo als nu tegen Bayern München. Mindere of zelfs wanprestaties in de competitie (1 punt uit de laatste drie wedstrijden) maar op Europees niveau ineens vlammen!
Maar hoe surrealistisch het ook lijkt, feitelijk is het makkelijker als underdog tegen grote ploegen de gelede bus te parkeren en met snelle uitvallen trachten het vijandelijke doel te verschalken dan als dominant elftal tegen kleinere clubs zelf het spel te moeten maken. Dat laatste lukte Feyenoord alleen als zeer technische ploeg in de jaren vijftig en een groot deel van de jaren zestig, alsmede onder de zeer kundige leiding van Arne Slot. Maar die tijd is nu weer voorlopig voorbij. Je zag het aan FC Utrecht met zijn zeer verdedigende spel in De Kuip en gistermiddag aan Sparta bij AZ. Die rol vervulden wij vorige week woensdag tegen Bayern München. Natuurlijk moet dan alles ook nog mee zitten, want het scorend vermogen van de Zuid-Duitsers is natuurlijk een meervoud van dat van ons dierbare Feyenoord en zeker op dit moment vanwege die chronisch uitgebreide ziekenboeg met onze belangrijkste sterkmakers daar impliciet in.

Het rommelt thans sowieso bij Feyenoord en daarbij vind ik het functioneren van Dennis Te Kloese langzamerhand buitengewoon ergerlijk. Die lijkt ook maar op zijn handen te blijven zitten terwijl de Zwartrokken weer eens dreigen een groot talent uit de Rotterdamse regio weg te kapen, hetgeen al te vaak in onze nationale voetbalhistorie is gebeurd.

Los van de positie van de hele technische staf waarbinnen naar verluidt ook sprake is van onderlinge verstoorde relaties, hetgeen in het gewone arbeidsrecht meestal aanleiding is tot gedwongen ontslagen, zou Feyenoord er goed aan doen om Hoefkens van NAC binnen te halen. Die functioneert als trainer voortreffelijk in Breda en de plaatselijke club werd afgelopen zaterdagavond in Eindhoven opzichtig bestolen door de arbitrage (scheidsechter, assistent-scheidsrechters en de VAR). De (K)NVB en zijn arbiters hadden decennia lang de schijn tegen een stiekeme voorkeur voor onze vrienden uit de grachtengordelstad te hebben, maar nu lijkt het er verdacht veel op dat die voorkeur is overgewaaid richting de Zwartrokken uit de voormalige Lichtstad. Er is al weer wedstrijden lang sprake van competitievervalsing ten bate van PSV en ook in het bekertoernooi, waar Excelsior ostentatief werd beroofd van een plaats in de kwartfinale.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart