COLUMN: Feyenoord boekt routinematige zege op Heerenveen

Beste Feyenoord-vrienden,

Het klinkt wat contrair aan vorige columns wanneer ik het eergisteravond een routinematige overwinning noem, gezien de ook door mij geregeld aangehaalde wisselvalligheid van Feyenoord. Een vast patroon van ups en downs die de hele geschiedenis van Feyenoord, althans voor zover ik die vanaf de vijftiger jaren van de vorige eeuw zelf heb mogen meemaken, kenmerkt en het huidige seizoen zelfs in optima forma!
Maar toch kun je geleidelijk aan ook een stijgende lijn richting een ietwat stabieler niveau waarnemen. Dus langzaam aan meer stabiliteit in het wedstrijdenpatroon. Ondanks dat de selectie vanwege de druk bezette ziekenboeg nog lang niet op volledige oorlogssterkte is. Maar niettemin opende derde spits Carranza zaterdagavond de score met een venijnig schot van dichtbij. Waarbij Noppert overigens niet helemaal vrijuit ging, doch wij zullen de laatsten zijn om daarover te treuren. Eigenlijk moeilijk te bevatten, dat de lange goalie bij het laatste WK namens Oranje onder de lat stond, want van zo’n uitverkiezing is hij nu verder verwijderd dan ooit.

Het is wel eens gezelliger geweest in De Kuip dan eergisteren het geval was, ondanks de spectaculaire opening met veel vuurwerk. En dat kwam door de overvloedige regenval, waarmee de hele sportieve happening vanaf de publiekelijke opening van het stadion om 17.15 uur tot en met het laatste fluitsignaal geteisterd werd. Onder dergelijke druilerige weersomstandigheden zou je bijna medelijden krijgen met de toeschouwers op de laagste zittribunes, die geen enkele bescherming genieten jegens de willekeur van de wispelturige weergoden. Ik zou in ieder geval voor geen prijs een seizoenkaart voor die onderste vakken willen hebben. Het zijn wel echte diehards die daar steevast zitten. al zijn er ook die zich qua outfit heel goed tegen de regen hebben ingepakt en rijzen de meeste toeschouwers daar dan op van hun zetels om de wedstrijd verder staande te volgen.

Door dat rijkelijk, neerstortende hemelwater, hetgeen dus verre van aangenaam is, blijft het – met alle respect voor de monumentale maar zwaar gedateerde Kuip - toch zeer betreurenswaardig dat de ooit zo ambitieuze plannen voor een fonkelnieuw stadion met een dak erop niet zijn verwezenlijkt. En dat in een bruisende stad als Rotterdam, waar in het kader van de zogenaamde “nationale werken” in de jaren dertig ter bevordering van de werkgelegenheid tijdens de diepe economische crisis de eerste Nederlandse tunnel onder een rivier werd aangelegd en ook het eerste echte voetbalstadion, hetgeen het ongezellige Olympisch Stadion natuurlijk niet was. En in de zestiger jaren ook de eerste metro. Waar ging het toch zo vreselijk mis, waarbij ook plan B, te weten een tweede ingrijpende renovatie van De Kuip, de ondoordringbare mist inging?

Het zal voor de spelers ook niet echt aangenaam zijn in die overvloedige regen te moeten ballen, maar onze voetbalmiljonairs zijn wel de laatsten die we zullen beklagen.

Bovendien, we werden als publiek al snel afgeleid door het goede spel dat, naarmate de eerste helft vorderde, steeds meer een lust voor het in de loop der jaren niet rijkelijk verwende Legioensoog werd. Het was dan ook zeer verdiend dat Feyenoord in dat eerste bedrijf met twee doelpunten afstand nam van de Friese doorlopers. En het hadden er meer kunnen of zelfs moeten zijn. Maar het was wel genoeg om met een gerust hart de rust in te luiden en om derhalve het tweede bedrijf met redelijk vertrouwen tegemoet te zien, Heerenveen kon daarbij zijn zwakte nauwelijks tot niet verhullen. Het thuispubliek hoefde om een eventueel Fries gevaar niet met geknepen billen toe te kijken. Echter, misschien was van dat laatste fysieke ongemak toch wel sprake, maar dan niet alleen vanwege de aanhoudende regenval, maar ook vanwege de lage omgevingstemperatuur gepaard met een gure novemberwind.

Helaas viel er voetbaltechnisch gezien in de tweede helft niet zoveel meer te genieten. Feyenoord liet de bal rijkelijk circuleren en er werd ook slaapverwekkend vaak terug gespeeld naar doelman Wellenreuther. Enerzijds natuurlijk dodelijk saai, maar anderzijds ook wel heel begrijpelijk en verdedigbaar gezien de loodzware uitwedstrijd tegen Manchester City, welke de gehavende selectie dinsdagavond in West-Engeland wacht.

Gelukkig voegde Paixão in de slotfase van de wedstrijd nog op fraaie wijze een doelpunt aan de totaalscore toe waardoor de zege toch nog wat meer cachet kreeg.
En nu volgen tot de Kerst nog twee late thuiswedstrijden die met het openbaar vervoer reizende en van ver komende supporters weer eens voor het blok zetten. Mijn vrouw en ik combineren de wedstrijd tegen Heracles, welke pas om 21.00 uur begint, nog maar weer eens met een kort weekendje Rotterdam en dus met een hotelboeking.

Het is een dure grap om seizoenkaarthouder van Feyenoord te zijn en met het OV te reizen. De (K)NVB houdt er in ieder geval geen rekening mee.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart