COLUMN: De clubliefde van een supporter

Beste Feyenoord-vrienden,

Bijna 70 jaar mag ik nu het Heiligdom op Zuid betreden. De eerste wedstrijd was trouwens niet met Feyenoord als thuisploeg, maar met het Rotterdams Elftal. Dat team was samengesteld uit spelers van Feyenoord, Sparta en Excelsior. Natuurlijk speelde die gelegenheidsploeg alleen maar vriendschappelijke wedstrijden. De primeur welke ik op uitnodiging van de vader van mijn zusters vriendin uit de Boekweitstraat (achter de Strevelsweg) mocht bijwonen was tegen MSV Duisburg. In de laatste minuut kon Sparta’s penaltyspecialist Tinus Bosselaar (die wel twee jaar een uitstapje maakte naar Feyenoord) vanaf elf meter de gelijkmaker (3-3) aantekenen.

Ik zou niet weten wat uiteindelijk meer indruk op mij als jochie van negen jaar maakte, toen ik op 21 april 1957 voor het eerst een wedstrijd van Feyenoord tegen Eindhoven (uitslag 4-0) bijwoonde: het stadion of de 11 voetballers van Feyenoord als bewoners van dat zeer imponerende voetbalbastion. Je zat als jochie “in de put”, meestal op X- Noord achter het doel. Met keepers als Henk van der Bijl, Wim Onderstal, Teun van Pelt en Bram Panman. Die laatste drie keepers waren enkele seizoenen rechtstreekse concurrenten van elkaar in een onderlinge sportieve strijd om een basisplaats onder de lat. Vanaf 1958 werd die strijd definitief beklonken door de komst van Eddy Pieters Graafland, die voor een destijds astronomisch bedrag van 134.000 gulden bij de directe rivaal uit de residentieloze hoofdstad werd opgehaald. Eddy was topklasse en zou gedurende 11 jaren onbedreigd onder de lat staan. Zijn uiteindelijke opvolger was Eddy Treytel en zo konden de jongens achter het doel gewoon “Eddy, Eddy” blijven roepen als de nieuwe keeper zijn opwachting maakt in het doel, net als dat zij dat jaren lang bij diens voorganger hadden gedaan. Eddy Pieters Graafland en de legendarische linksbuiten Coen Moulijn hadden vlak naast elkaar aan de Langenhorst in Zuidwijk achtereenvolgens een sportzaak en een herenmodezaak. Beide toppers waren vele seizoenen verafgode idolen van het hondstrouwe Feyenoord-publiek. Feyenoord is voor velen een soort van religie geweest en nog steeds. Je stond ermee op en ging er ook weer mee naar bed. En bij nederlagen kon je er dan uren wakker van liggen. Ik ben opgegroeid in de Schaarweide 71 in Tuindorp De Vaan, op redelijke loopafstand van De Kuip. Mijn ouders waren trouw lid van het religieus-humanistische Apostolisch Genootschap, dat het oude geloof in een Hemelse Vader en in een leven na de dood in de ban had gedaan. Maar ondanks ontegenzeglijk verlichte ideeën was dat genootschap in de naoorlogse jaren en zeker tot midden jaren tachtig een zeer naar binnen gerichte, sektarische en hybridische geloofsgemeenschap. Want al was het “bovenaardse” gedachtegoed overboord gekieperd, de sociale controle en allesomvattende veeleisendheid omtrent de deelname aan activiteiten waren nog kolossaal. En begrippen als God en Christus waren nog rijkelijk in zwang, al kregen die een andere zingeving dan bij het traditionele Christendom. Niettemin was er naast dat intensieve “geloofsleven” alle ruimte om supporter van Feyenoord te zijn. De middagdiensten, die pas vanaf de oliecrisis van 1973 werden afgeschaft, waren er tot die afschaffing zelfs qua begintijd op aangepast, zodat je gewoon de wedstrijden in De Kuip tot het laatste fluitsignaal kon bijwonen. En mijn vader, die zelf niets om voetbal gaf, was niet te beroerd om op doordeweekse avonden, als Feyenoord de nodige vriendschappelijke wedstrijden tegen vaak gerenommeerde buitenlandse clubs speelde, mij uit eigen beweging te vragen of ik niet naar Feyenoord wilde, waarna hij royaal zijn portemonnee trok en mij voldoende geld gaf voor een toegangskaartje dat goed was voor de houten bankjes “in de put” achter het doel en voor een consumptie. Zo droeg toch ook mijn vader ondanks diens Apostolische achtergrond en interesseloosheid jegens Koning Voetbal op actieve wijze bij aan mijn jong ingeplante en peilloos diep gewortelde liefde voor ons dierbare Feyenoord. Een liefde die onuitroeibaar is, vastgeketend aan en verbonden met mijn ziel tot mijn laatste ademtocht. En waarmee het verstrijken van de weken, maanden, jaren en decennia onoverzienbaar veel lief en leed werd en wordt gedeeld. Vooral toen ik in militaire dienst zat werd ik er als supporter op rauwelijkse wijze mee geconfronteerd, omdat generatiegenoten uit alle hoeken van het land bij jou in het squadron van de Koninklijke Luchtmacht werden ingedeeld. Supporters van Ajax, FC Twente, PSV en andere clubs. In die tijd ging het in de sociale contacten vaak nog uitsluitend over voetbal en kreeg je het na je vrije weekend voor je kiezen als je favoriete club die zaterdag of zondag had verloren.

En zo vormde zich dan ook een dikke laag eelt op mijn Feyenoord-ziel en kon ik met het klimmen van de jaren steeds beter tegen de ups en downs van mijn club. Anno 2024 lig ik er niet meer wakker van als Feyenoord een keer verliest of weer eens een minder seizoen draait, maar onberoerd laat het mij zeker ook niet. Ik vond het geweldig dat Feyenoord dit seizoen begon met het nota bene in Eindhoven winnen van de Johan Cruijff-schaal ten koste van PSV. En ik baal ook als een stekker als Feyenoord punten laat liggen tegen op papier duidelijk zwakkere tegenstanders als Willem II, Sparta, FC Groningen en NEC. En dat zal altijd wel zo blijven. Voetballers stappen soms zonder met de ogen te knipperen van jouw club over naar een concurrent, hetzij rechtstreeks zoals Steven Berghuis deed, hetzij via een omweg, waartoe Rick Karsdorp als voorbeeld mag dienen. Maar de echte supporters blijven hun favoriete club levenslang trouw, van de spreekwoordelijke wieg tot het graf. Met hun onvoorwaardelijke clubliefde valt niet te marchanderen noch te sjoemelen. Die is alle dagen van hun leven intrinsiek en puur. Ik schrijf het uit persoonlijke ondervinding in een weekend, waarin de competitie, voor zover het de Eredivisie betreft, weer eens stil ligt vanwege interlandverplichtingen van het Nederlands Elftal.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart