[Column] Ruud Geels, een topspits die bij Feyenoord niet echt uit de verf kwam

Beste Feyenoord-vrienden,

Alleen de ouderen onder ons, zoals ik met mijn 76 lentes, hebben Ruud Geels nog bewust mee gemaakt als spits van ons dierbare Feyenoord. Hij had de pech dat zijn loopbaan bij de club van Zuid nagenoeg synchroon liep met die van de beste Feyenoord-centrumspits aller tijden: Ove Kindvall. Alleen stapte rossige Ruud een jaar eerder op, gedesillusioneerd en niet zo fijn behandeld door de clubleiding van Feyenoord. Eigenlijk ronduit schandalig. Een zwarte bladzijde in de roemrijke én roemruchte geschiedenis van de nationale wereldbekerprimeurhouder alsmede de eerste én (nog steeds) laatste Nederlandse Europacupwinnaar. Want zo ga je niet om met een potentiële wereldspits die de pech had dat hij gelijktijdig met de Zweedse hoge snelheidstrein De Heilige Kuip was binnen gewandeld en die niettemin wel degelijk zijn historische verdienste had gehad bij het eerste echt heel grote succes van Feyenoord, te weten het op 6 mei 1970 in Milaan winnen van de Cup-met-de-grote-oren, zoals Don Leo Beenhakker deze absolute Europese hoofdprijs altijd noemde.

Ruud Geels overleed eergisteren aan de Ziekte van Alzheimer en aangezien Feyenoord niet heeft gespeeld vanwege een interlandweekend is dat een passende gelegenheid om wat nader in te gaan op de betekenis welke Ruud voor Feyenoord heeft gehad. Natuurlijk kun je hem nu googelen en popt er alsdan een stroom van informatie over hem op, maar ik zal vooral vanuit mijn eigen herinneringen jegens hem schrijven. Want Ruud Geels was echt een fabelachtige goalgetter. Vooral ook met zijn rossige koppie, maar wel degelijk ook via zijn voetenwerk. De bekendste goals met zijn hoofd welke ik mij als de dag van gisteren herinner is inderdaad het al in andere internetbronnen vermelde winnende doelpunt op 3 september 1967 thuis tegen Ajax (1-0) en het derde doelpunt tegen FC Twente op 22 december 1968.

Die laatste goal werd gescoord uit een weer perfecte want op maat gesneden voorzet van de meest legendarische linksbuiten aller tijden van Feyenoord: Coentje Moulijn. De gerenommeerdste nummers 9 welke Feyenoord in de jaren zestig begin jaren zeventig rijk is geweest, te weten Cor van der Gijp, Ove Kindvall en toch ook Ruud Geels, hebben een groot deel van hun doelpuntenproductie namens Feyenoord te danken gehad aan de vrijwel volmaakte assists waarmee de onbaatzuchtigste speler welke Feyenoord ooit rijk is geweest deze topspitsen bediende. En die laatste was zonder enige twijfel Coen Moulijn.

Ruud Geels scoorde in de eerste ronde van het meest historische Europacup-jaar aller tijden tegen het bescheiden Reykjavik in totaal zes goals en overtrof daarmee zelfs Zweedse Ove, die er over twee duels bezien vijf liet aantekenen. Maar Ruuds meest cruciale moment in dat onvergetelijke seizoen 1969-1970 was op 4 maart 1970 thuis tegen Vorwärts Berlin. Uit had Feyenoord op een soort van ijshockeybaan met 1-0 verloren waarbij Piet Romeijn ook nog rood kreeg, dus moest er in De Kuip minimaal met 2-0 of 3-1 worden gewonnen. Sinds 1965 telden uitgoals namelijk dubbel dus was het opletten geblazen voor tegentreffers. En ja hoor, er werd op een zeer hachelijk moment door Begerad een bal in de doelmond gekopt die zeker de achterlijn zou zijn gepasseerd als niet Ruud Geels, die nota bene als rechtsback ter vervanging van de geschorste Romeijn was opgesteld, niet de punt van zijn schoen er nog tegen had gekregen. Was dat niet gebeurd dan was het met de roemrijke geschiedenis van Feyenoord als eerste en vooralsnog ook laatste Nederlandse Europacupwinnaar heel anders gelopen en waren we roemloos door de zijdeur in de volstrekte anonimiteit verdwenen. Want Feyenoord speelde zeker niet geweldig tegen de Oost-Duitsers, in het bijzonder Kindvall toen niet, al scoorde hij nog wel de openingsgoal (en Henk Wery de tweede en uiteindelijk beslissende met een granietharde pegel).

Maar Ove leed nog aan een jaarlijks terugkerend winters vormverlies en miste ook nog een strafschop waarmee hij de zege definitief veilig had kunnen stellen. Zoals de geschiedenis ons leert hervond Kindvall ook dat seizoen gelukkig weer zijn uitstekende vorm en schreef hij op 6 mei 1970 wereldgeschiedenis met Feyenoord, Daarmee schiep hij voor zichzelf als clubheld eeuwigheidswaarde.

Maar wat Ruud Geels betreft hing over die grote Milanese triomf ook een schaduw die Feyenoord onwaardig was en waarbij Guus Brox als toenmalige clubmanager zeker niet vrijuit ging. En Ernst appel uiteraard ook niet. Want omdat Ruud de concurrentie met Kindvall niet langer zag zitten en hen beiden tegelijk opstellen tactisch gezien geen gelukkig combinatie was, had hij inmiddels getekend bij Go Ahead (“Eagles” werd in 1971 aan de clubnaam toegevoegd) en uit nijd daarover liet Feyenoord hem thuis voor de Grande Finale in San Siro. Dat had Feyenoord deze gouden spits met toch ook zijn aanmerkelijke verdienste voor Feyenoord (nog los van zijn allesomvattende cruciale redding tegen Vorwärts Berlin) nooit mogen aandoen.

Zijn wraak zou zoet zijn, want zoals bekend scoorde hij op 1 november 1975 in de wedstrijd Ajax-Feyenoord (6-0) maar liefst vijf keer tegen zijn oude club en waarbij nog een zesde goal ten onrechte wegens buitenspel werd afgekeurd.

Ruud Geels, vier seizoenen lang ons clubkleuren verdedigend, mocht “slechts” 75 jaar oud worden. Een nare en mensonterende ziekte werd hem fataal. Hij ruste in vrede!

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart