COLUMN: De gunfactor

Beste Feyenoord-vrienden,

Tjonge jonge. Feyenoord wint sinds 2005 weer eens een keer in de residentieloze hoofdstad en meteen is in de media het huis te klein. In de samenvatting van NOS Studio Sport Eredivisie werd de vermeend geelwaardige overtreding van Quilindschy Hartman al eenzijdig overbelicht en becommentarieerd. En in de afgelopen week hadden met name de ex-AZ, ex-Ajacied, ex-PSV’er en ex-FC Twentenaar Kenneth Pérez alsmede de voormalige arbiter Mario van den Ende virulent commentaar op de beslissing van Makkelie om Hartman géén tweede geel te geven.

Los van het feit dat zij beiden eraan voorbij gingen dat de eerste gele kaart wel heel makkelijk was gegeven is Mario van den Ende wel de laatste die het lef zou moeten hebben commentaar op een scheidsrechter te leveren die een wedstrijd van Feyenoord heeft gefloten. Op 20 oktober 1996 was ik er in het Philips stadion “live” getuige van dat Feyenoord met 7-2 verloor van de Zwartrokken nadat de club van Zuid eerst nog met 0-1 had voorgestaan en vlak voor de rust nog op 1-1 stond toen Mario Mario kennelijk besloot de wedstrijd toch maar alvast in het voordeel van de (toen nog) Philips boys te beslissen.

Feyenoord was op dat moment al verzwakt doordat Jean-Paul van Gastel (= de Kleine Koeman) met een gebroken been was uitgevallen. En nadat de Haagse docent Nederlands en Maatschappijleer aan George Boateng vlak voor rust een rode kaart had gepresenteerd om redenen die alleen hij tot op heden nog steeds weet en tv-beelden daaromtrent niets onthulden en door dat rood in combinatie met een pingel Feyenoord was ontmanteld en de wedstrijd gespeeld konden de Zwartrokken zich in de tweede helft freewheelend naar een 7-2 zege spelen.

Ook een beroep tegen dit onrecht door de Haagse “arbiter” Feyenoord aangedaan bracht geen soelaas, vooral omdat schoolmeester Van den Ende zijn ongelijk niet wilde toegeven en bij zijn bespottelijke beslissing bleef welke achteraf tevens doorslaggevend bleek voor het feit dat niet Feyenoord maar PSV in 1997 de titel in de wacht sleepte. Die hadden de Zwartrokken destijds zonder terughoudendheid aan de Haagse ritselaar kunnen opdragen.

En Boateng moest door de controversiële houding van de Haagse fluitist een schorsing van vier wedstrijden uitzitten. De toenmalige (wekelijkse papieren) Feyenoord-krant sprak er schande van en maakte terecht bittere verwijten richting Van den Ende, die zijn ongelijk niet wilde toegeven. Op de site www.elfvoetbal.nl stond op 17 september 2017 onder meer dit korte verslag over die wedstrijd vermeld, waaruit men kan distilleren hoe onbegrijpelijk en dus laakbaar de beslissing van de thuisfluiter was:

1. PSV - FEYENOORD 7-2 (20 OKTOBER 1996)
Een prachtig doelpunt van Henrik Larsson brengt Feyenoord na twee minuten op voorsprong, maar door een even mooie goal van Wim Jonk wordt het een half uur later gelijk. Een spectaculaire wedstrijd lijkt gelijk op te gaan, totdat Feyenoord plotsklaps met tien man door moet na een rare rode kaart van George Boateng. De middenvelder zou bij een corner iets bij zijn tegenstander gedaan hebben, maar op televisiebeelden is niet terug te herkennen wat (wat een tijden...). De bijbehorende penalty wordt door Luc Nilis ingeschoten, waarna PSV in de tweede helft doorpakt. Door twee goals van Phillip Cocu en doelpunten van Boudewijn Zenden, Boudewijn Pahlplatz, Marc Degryse scoort PSV er lustig op los en wordt Feyenoord compleet vernederd. Een treffer van Clemens Zwijnenberg vlak voor tijd doet daar weinig aan af; PSV wint met 7-2.

Kenneth Pérez, Mario van den Ende en andere criticasters, ik heb hen eerder dit seizoen niet gehoord toen Feyenoord in Eindhoven verloor door een corner die geen corner was, toen Jasper Cillessen tijdens het duel NEC-Feyenoord de bal tegen Santiagoi Gimenez aanschoot en de Mexicaan met Argentijnse roots daarna de bal in het lege doel schoot hetgeen volgens de arbitrage geen geldig doelpunt was, toen bij FC Twente- Feyenoord een verdediger de bal vastpakte alsof hij “vliegende kiep” was geworden en toen een goal van Feyenoord tegen FC Utrecht wegens buitenspel werd afgekeurd terwijl een identiek doelpunt van Salah (Liverpool) gewoon werd goed gekeurd.
'Feyenoord bestolen in Utrecht; 1-2 van Giménez onterecht afgekeurd' (voetbalflitsen.nl)

Selectieve verontwaardiging heet zoiets. Het zegt ook iets over de gunfactor jegens ons dierbare Feyenoord. Misschien kunnen we hier beter spreken van misgunfactor.

Feyenoord werd in de jaren zestig nog vier keer landskampioen maar sindsdien over 53 jaar bezien nog slechts zes keer. Dat is voor zo’n grote roemruchte club met haar enorme aanhang en landelijke uitstraling natuurlijk veel te weinig. Maar daarmee groeit soms wel de gunfactor zoals in 1993 in zekere zin het geval was. Al zou je dat niet zeggen wat de media betreft. Die zijn op een enkele uitzondering na categorisch voor Ajax, de Volkskrant (die vooral!!) en Telegraaf voorop. En natuurlijk Studio Sport Eredivisie, in Feyenoord-kringen vaak schamper Studio Ajax genoemd.

Zo herinner ik mij nog van het kampioensseizoen 1968-1969 waarin Feyenoord twee keer in Mokum won dat na de bekeroverwinning van 1-2 (met twee keer koningsschutter Ove Kindvall!!) dat het eerste commentaar na die wedstrijd bij monde van de veel te jong overleden Koen Verhoeff in Studio Sport was dat Feyenoord gelukkig had gewonnen. Wat een onzin was dat mede gezien het feit dat Ajax ook nog het eenzijdige thuisvoordeel had genoten. Wij hadden destijds gewoon een fantastisch elftal dat een seizoen later nóg sterker werd.

AZ heeft zich via ene lange brief beklaagd over het voortrekken van de drie topclubs tegenover de andere clubs. Ook opmerkelijk omdat Feyenoord ooit zijn ongenoegen had geuit in twee achtereenvolgende wedstrijden in en tegen AZ te zijn benadeeld door de huidige scheidsrechtersbaas Dick van Egmond. Daar hoorden we AZ destijds niet over. Feyenoord wraakte de geestverwant van Ruud Bossen als notoire Feyenoord-hater en dat heeft destijds wel effect gehad.

Bij de laatste titel, in 2017, was de gunfactor van Brigitte Kaandorp er eentje in optima forma. Zij zong een prachtige bewerking van “Het tuinpad van mijn vader” van Wim Sonneveld, dat een loflied was op de gemeente waar ik thans in de gemeenteraad mag zitten.
Brigitte Kaandorp - Feyenoord gaat nooit verloren [official videoclip] #supportcasper - YouTube

Tot slot wacht ons volgende week de vermoedelijk nog veruit zwaarste vam de acht resterende wedstrijden op weg naar een mogelijk zestiende landstitel. Ik reken ik mijzelf nog maar niet rijk. Maar als het dan om de gunfactor gaat is op het Kasteel eerder sprake van wangunst. Want met alle respect voor die mooie club en oudste bvo van Nederland ( 1 april 1888): zeker de aanhang van die club gunt Feyenoord – sportief gezien - merendeels nog niet het licht in de ogen. We zijn dus gewaarschuwd en zullen het hoofd koel moeten houden! Dat geldt zowel voor onze spelers als voor onze aanhang.

ForLife en Forever
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart