COLUMN: Gemengde gevoelens

Beste Feyenoord-vrienden,

Het is zondagmorgen vroeg. Vanmiddag alweer de derde topwedstrijd binnen twee weken, slechts “hinderlijk” onderbroken door een zeker ook niet gemakkelijk te verschalken NEC, ondanks een rode kaart kort voor de rust.

Vandaag PSV, jegens welke directe concurrent we prima statistieken van de in de Kuip gespeelde wedstrijden hebben, met die historische UEFA-Cupwedstrijd op 21 maart 2002 als absoluut hoogtepunt, maar daar hebben we vandaag helemaal niets aan.

Vorig seizoen was het zelfs de omgekeerde wereld en wonnen we in Eindhoven met ruime cijfers (0-4, hetgeen nog gemakkelijk een grotere zege had kunnen zijn) en ontsnapten we thuis aan een 1-2 nederlaag (na zelfs met 0-2 te hebben achter gestaan) via een hevig door de Zwartrokken aangevochten pingel, ofschoon het toch echt zuiver hands was en dat gemaakt werd in de baan van een mogelijk succesvol schot richting de doelmond. Maar PSV kon op dat moment nog kampioen worden en wij waren al met onze gedachten bij de finale van de Conference League in Tirana.

Wij hebben inderdaad uitstekende statistieken tegen PSV, althans in de eigen Kuip, maar ook tussen de Frederiklaan en Mathildelaan in Eindhoven hebben we naast dramatische nederlagen van 6-0 (zelfs twee keer) en 10-0 (waarna we in De Kuip zoete wraak namen door PSV van de potentiële titel te beroven) ook vaak wel ons mannetje gestaan. Zoals vorig seizoen dus op eclatante wijze.

Het is een bekend verhaal: PSV is de traditionele Angstgegner van Ajax, Ajax van ons en wij van PSV. Maar nogmaals, daar kopen we nu niets voor, bij het beginsignaal van scheidsrechter Makkelie is de stand gewoon 0-0 en heeft PSV een paar heel gevaarlijke spelers in huis. Tot overmaat van ramp heeft Bijlow zijn pols gebroken en hopelijk is dat geen slecht voorteken. En ook Sebastian Szymański ontbreekt en dat is tezamen toch echt een stevige aderlating.

De wedstrijd is gespeeld… het is maandagmorgen half zes. Natuurlijk is het primaire gevoel dat van opluchting, want net als vorig seizoen werd na een 0-2 achterstand toch nog een remise bereikt. Maar terwijl toen de finale van de Conference League Feyenoord parten speelde, was er nu het feit dat er al tachtig minuten lang, exclusief zes minuten blessuretijd in de eerste helft, door ons dierbare Feyenoord, vruchteloos naar goals was gestreefd.

Met ook een naar mijn mening niet al te beste eerste helft, waarin snel een achterstand werd opgelopen (hoeveel ruimte wil je achterin weg geven, vre-se-lijk!!) en aanvallend dus eigenlijk geen deuk in het spreekwoordelijke pakje boter werd geschopt. Feyenoord worstelde in offensieve zin tegen een stug en gegroepeerd verdedigend PSV, loerend op een tweede dodelijke counter.

Want dat was het enige maar o zo doeltreffende spelconcept dat de Zwartrokken lieten zien. De lange bal spelen en counteren. Feyenoord had in dat eerste bedrijf een optisch veldoverwicht, maar PSV hoefde daar niet echt wakker van te liggen. Daarvoor miste Feyenoord te veel creativiteit, stootkracht, dreiging en scorend vermogen.

Hoe anders was het tweede bedrijf. Het tempo ging omhoog, de felheid nam toe, maar opnieuw werd het doel niet bereikt. Ja en als je dan vanaf de rand doelgebied met de doelman liggend op de grond de bal nog niet hoog in de touwen kan jagen win je zo’n wedstrijd natuurlijk nooit meer. Zelfs een volkomen terechte rode kaart voor een wel heel smerige overtreding leek Feyenoord in eerste instantie niet verder te brengen want het werd zelfs 0-2 uit weer zo’n dodelijke counter.

Die kwetsbare verdediging in wedstijden welke je meent te kunnen dicteren is toch wel een levensgroot aandachtspunt voor de alom bewierookte Arne Slot. Maar uiteindelijk was er dan toch gerechtigheid in zoverre dat er op de valreep niet werd verloren.

En dan kan Luuk de Jong mekkeren wat hij wil over de lange blessuretijd, gezien alle onderbrekingen en het tijdrekken van zijn eigen doelman incluis waren die negen minuten volkomen terecht. NIET terecht was de zege die zijn ploeg in de heenwedstrijd in de voormalige Lampenstad had geboekt uit een corner die geen corner was. Maar toen heb ik die statische wolkenkrabber in zijn streepjesshirt niet horen klagen over de arbitrage.

Tenslotte moet mij nog iets inzake omgangsvormen in de breedst maatschappelijke zin van het hart. In mijn jeugd was het de gewoonte dat eerst het elftal van de tegenstander het veld betrad en zich in de middencirkel aan het publiek presenteerde. Dan volgende altijd een sportief applaus vanaf de tribunes. Daarna kwam het eigen team het veld op met Coentje Moulijn helemaal achteraan en uiteraard was dan het applaus net iets uitbundiger en meer klaterend, maar dat was uiteraard logisch.

Het hemd is nu eenmaal nader dan de rok. Maar al heel lang wordt nu zo’n gastenelftal bij het betreden van het veld met een striemend fluitconcert “verwelkomd” en zeker wanneer het een rivaal als PSV betreft. Ik ben nog opgegroeid in een religieus-humanistische geloofsgemeenschap (waar ik overigens al 45 jaar geleden ben uitgetreden), waarin de liefde tot de medemens centraal stond en er een groot optimisme was ten opzichte van ook in sociale zin steeds hogere omgangsvormen jegens elkaar als mensdom.

En soms lijkt het er ook op die richting uit te gaan, zoals gistermiddag in de twaalfde minuut als er een massaal eresaluut richting de arme Thijs Slegers, perschef van PSV, wordt gebracht en ook het Legioen het “you never walk alone” uit volle borst zingt als betrof het een al dan niet prominente persoonlijkheid uit eigen gelederen.
Kuip applaudisseert voor ernstig zieke PSV-perschef Thijs Slegers - Omroep Brabant

Maar helaas waren er in de slotfase toch ook weer spreekkoren te horen waarbij uitgerekend het woord “kanker” niet werd gemeden, integendeel! Daarmee werd dus weer afbreuk gedaan aan die mooie twaalfde minuut en dat werkte als een druppel petroleum in een tank met melk, waardoor de hele inhoud ongenietbaar wordt. Heel erg jammer, maar helaas.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart