COLUMN: Na de victorie nu de domper

Beste Feyenoord-vrienden,

Von Himmelhoch jauchzend bis zum tode betrübt. Dat is het lot van de doorsnee Feyenoord-supporter en -fan. Onder de eerste categorie, de supporters, reken ik de vaste of geregelde stadionbezoekers, onder de tweede categorie de voetballiefhebbers die Feyenoord in hun hart dragen, maar niet of altijd of soms de wedstrijden bijwonen.

Wat ons afgelopen zaterdagmiddag overkwam is voor een supporter van driekwart eeuw oud zoals ik een zeer herkenbaar en vertrouwd schrikbeeld. Ik heb het meest klassieke voorbeeld in de loop der jaren veelvuldig aangehaald: op 9 september 1970 won Feyenoord de Wereldbeker en drie weken later, op 30 september, liet Feyenoord zich roemloos uitschakelen door het voordien en ook nadien volstrekt onbekende en onbeduidende Ut Arad uit Roemenië.
» Europacupwinnaar Feyenoord onderuit tegen grote onbekende (vergetenverhalen.nl)

Die historische zeperd is een waar trauma geworden voor mijn generatie Feyenoord-supporters, te meer daar juist Ajax dat voetbaljaar 1970-1971 zowel de Europacup I als de nationale beker zou winnen. Gelukkig veroverde Feyenoord datzelfde seizoen wél de landstitel door in Amsterdam Ajax in de voorlaatste wedstrijd met 1-3 te verslaan. Dat maakte heel veel goed maar niet alles. De onbegrijpelijke uitglijder tegen Ut Arad bleef loodzwaar op de maag liggen.

Natuurlijk had de uiterst teleurstellende remise tegen Fortuna Sittard van dit weekend niet de impact van die tegen UT Arad van 52 jaar geleden , maar het miserabele gevoel was identiek. Feyenoord speelde met name in de eerste helft allerbelabberdst en ik vond de 0-1 niet eens zo verrassend omdat de Limburgers vol zelfvertrouwen speelden en ook brutaalweg de aanval zochten.

Die manmoedige ijver werd al snel beloond en dat was natuurlijk koren op de molen van de groen-gelen uit het even (brons-)groene eikenhout. Met compact verdedigen en mede dankzij het bar slecht spelende en tergend trage aanvalsspel van Feyenoord haalden de Limburgers met speels gemak de theepauze.

Meteen na rust leek de ommekeer te komen met de bliksemsnelle gelijkmaker, maar daarmee had Feyenoord meteen weer zijn kruit verschoten, alle daarna volgende stormlopen ten spijt. De vele dribbels, een-tweetjes, voorzetten en directe schoten op het doel haalden niets uit. Ook een vrije trap van Kökcü kwam qua balsnelheid niet in de buurt van de uiterst doeltreffende geleide projectielen welke Pi-air in diens gouden tijden losliet. De al met al schamele vertoning bleek steken op een ronduit gênante 1-1.

Op sociale media werd de nodige kritiek op Arne Slot geleverd. Over diens kwaliteiten van al dan niet vermeende toptrainer lopen de meningen uiteen. Eerlijk gezegd ben ik daar voor mijzelf nog niet uit. De verrichtingen zijn zeer wisselvallig, vorige week een negen plus en nu ten hoogste een vier.

Zeker, er moe(s)t dit seizoen weer een nieuwe hechte en soepel draaiende ploeg worden gesmeed, maar inmiddels hebben we elf competitiewedstrijden achter ons liggen plus de nodige Europacupwedstrijden. De resultaten zijn op beide fronten zeer wisselend. En dat zou onderwijl toch best wel wat stabieler mogen zijn. Hoe dan ook, zo’n dramatische vertoning als zaterdag werd afgeleverd is schadelijk voor het zelfvertrouwen en dat is allerminst geruststellend.

Een gelukje bij vorig jaar vergeleken is dat we op papier wel makkelijker starten in het nationale bekertoernooi dan vorig jaar. Toen werd ons de uitwedstrijd tegen FC Twente meteen fataal. Nu ziet dat er - althans op papier – veel beter uit met een thuiswedstrijd tegen PEC Zwolle. Maar ja, zelfs tegen deze relatieve laagvlieger uit de Keuken Kampioen divisie zullen we ons ook maar niet bij voorbaat rijk rekenen…

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart