COLUMN: Het mocht dus niet zo zijn

Beste Feyenoord-vrienden,

Een ieder die ons dierbare Feyenoord lief heeft zal het op zijn of haar eigen wijze hebben beleefd en ondergaan. De aanloop naar – althans voor ons Feyenoorders - dé wedstrijd van het jaar, daarna de wedstrijd zelf inclusief de anticlimax en tenslotte de teleurstelling, treurnis, ontgoocheling dan wel met wat voor gevoelens van droefenis of rouw dan ook.

Ik had voor mijzelf gevoelsmatig geen enkel risico genomen. Wilde mijzelf op mijn oude dag niets aandoen, kwetsbaar vanwege mijn diep verankerde clubliefde. Had mij daarom emotioneel gezien volledig ingedekt. Mede vanuit de wetenschap dat dit Feyenoord niet de wereldploeg was van 1970, evenmin de uitzonderlijke klasse bezat van 1974 en ook een fenomeen als Pierre van Hooijdonk ontbeerde die het verschil zou kunnen maken.

Ik had de omstandigheden toevallig heel erg mee. Een vertrouwelijke commissievergadering in Deurne bleek bij nader inzien ’s middags in plaats van ’s avonds plaats te vinden. Ik kon dus het live tekstueel verslag van Don Paul gewoon frank en vrij openen.

Af en toe keek ik er op maar werkte tussendoor aan heel andere zaken op mijn pc. Ik zag het 1-0 worden en blijven, tot en met de blessuretijd. Ik vond het sneu voor mijn jongste zoon, die zich met zijn auto en mijn ticket op zak naar zijn geboortestad had begeven voor een dagje Rotterdam hetgeen hij dus afsloot met een lange zit in vakkie UU.

Hij kende tot de avond vóór Hemelvaartsdag de grootste successen van Feyenoord alleen van horen zeggen en van oude zwart-witbeelden, met uitzondering uiteraard van het roemrijke seizoen 2001-2002 met megaheld Pi-air.

Dat Europese avontuur had hij natuurlijk wél rechtstreeks beleefd, alle wedstrijden in De Kuip gevolgd zoals tegen PSV en Inter Milan tot de finale. Bij de eindstrijd was er ineens geen plaats meer voor veel trouwe supporters en kwamen – behalve uiteraard onze Duitse vrienden vanuit het Ruhrgebied – heel andere lieden aan bod om ten koste van die vele getrouwen pontificaal plaats te nemen op hún vaste stoel.

Dat leert je relativeren als supporter, dat jouw trouw niet altijd door je club wordt beloond. Want men had bijvoorbeeld ook kunnen nagaan welke supporters de meeste voorliggende Europese thuiswedstrijden hadden bijgewoond en die dan voorrang kunnen geven.

Nu was de finale in Tirana natuurlijk heel anders dan die op 8 mei 2002. De hele Kuip was deze keer beschikbaar voor de eigen supporters om net als tijdens de kampioenswedstrijd in 1993 naar grote schermen te turen. Met dit verschil dat er destijds maar liefst vijf keer kon worden gejuicht en nu niet Ă©Ă©n keer.

Ik heb zelfs geen glimp meer van de wedstrijd willen terugzien. Kan er dus niets zinnigs over zeggen, behoudens dat ik uit het verslag van Don Paul opmaakte dat Feyenoord veel te laat is gaan doen wat René van der Gijp bij Vandaag Inside had aangeraden. Om dus niet te beginnen met tegen houden, maar meteen het initiatief te nemen.

Dat laatste is naar ik heb begrepen pas in de tweede helft begonnen, toen Feyenoord dus al achter de feiten aanliep. En dan zijn Italiaanse ploegen op hun best en geven zij meestal niets meer weg. En als Vrouwe Fortuna dan ook nog een beetje de andere partij helpt wordt het een “mission impossible”.

Al viel wel in een zeer vroeg stadium de gevaarlijke spits Mkhitaryan uit. Dat deed denken aan de rode kaart welke JĂĽrgen Kohler destijds al vrij rap in de finale kreeg hetgeen uiteraard zeer in ons voordeel had gewerkt. Maar dit keer was deze meevaller niet aan ons besteed.

Feyenoord heeft afgelopen woensdagavond gebroken met een oude traditie van goed te presteren tegen Italiaanse clubs. AC Milan, Juventus in De Kuip, Inter Milan, Lazio Roma en Sampdoria alsmede Napoli, beide in De Kuip. Deze keer ging het dus helemaal niet goed.

Ik had het geluk dat Hemelvaartsdag voor mij als gemeenteraadslid in het teken stond van het 1.300-jarig bestaan van Deurne. Een groot feest met een dagprogramma en een onvergetelijk optocht per koets, calèche en diligence door de verschillende kerkdorpen en het centrum van Deurne, waarbij een indrukwekkende menigte op de been was. Viel er dus voor mij in ieder geval nog wél wat te vieren.

En nu gaat het leven dus weer verder. De seizoenkaart is inmiddels verlengd (althans ik heb betaald voor een nieuwe) en we gaan derhalve in augustus weer met frisse moed aan een nieuw seizoen beginnen. Er zullen zoals altijd weer de nodige mutaties in de selectie plaats vinden en naar we vooralsnog mogen aannemen zal Arne Slot wederom onze hoofdcoach zijn.

Hij wordt reeds geroemd om zijn kundigheid maar staat qua gewonnen prijzen voorlopig nog met lege handen. Hij heeft de finale van de Conference League gehaald, maar vloog er bij de eerste de beste nationale bekerwedstrijd wel meteen uit, leed met Feyenoord zeven competitienederlagen en speelde daarin vijf keer gelijk.

Volgens Johan Derksen haalde hij het maximale uit de ploeg, maar dat zei De Snor van Dick Advocaat ook. Die deed het overigens met minder oogstrelend voetbal (althans af en toe dan) qua resultaten in diens eerste seizoen stukken beter, beter dan wie ook zelfs en als corona niet had toegeslagen had hij gewoon de bekerfinale tegen FC Utrecht kunnen spelen, hetgeen de (K)NVB hem om duistere redenen heeft onthouden of ontnomen. Het tweede seizoen met “Dickie Dick” was overigens wel stukken minder.

Ik wens een ieder voor wie dat geldt een fijne vakantie toe en anders in ieder geval wel een heerlijke zomer. Al mag het van tijd tot tijd wel een beetje plenzen, want de droogte is ook dit voorjaar weer buiten proporties en funest voor de natuur en onze tuinen. En op den duur ook voor de drinkwatervoorziening.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart