COLUMN: Over gerechtigheid en onrecht

Beste Feyenoord-vrienden,

Wat een dagen met ons dierbare Feyenoord. Hoewel ik mij dankzij een bypassoperatie en een batterij aan dagelijkse medicatie al bijna twintig jaar kiplekker voel, twee maal per week trouw de sportschool bezoek en nog steeds een volle agenda heb als FNV-kaderlid en sinds kort ook als gemeenteraadslid, betrap ik mijzelf erop niet meer zo goed tegen de wedstrijdspanning te kunnen.

Niet omdat ik hartkloppingen zou krijgen of zoiets, maar vanwege een mentaal soort spanning. De liefde voor ons dierbare club zit zo diep verankerd in mijn oude Feyenoord-ziel, dat ik het mijzelf af en toe maar niet aandoe om ernaar te kijken.

Maar gisteren onderging ik die eerste helft met een zekere gelatenheid, waarschijnlijk omdat het scenario precies zo verliep als ik tevoren had verwacht. Niet alleen omdat Ajax, zoals eerder die middag bleek, niet kon winnen van en bij AZ, maar juist vanwege die zware exercitie van afgelopen donderdagavond aan de boorden van de Middellandse Zee.

En toen er gistermiddag dan ook wegens “logistieke problemen” bij NS twee opeenvolgende intercity’s uitvielen die mij van Deurne naar overstapstation Eindhoven (sic!) hadden moeten brengen, heb ik even getwijfeld of ik maar weer huiswaarts zou keren. Met mijn heerlijke e-bike via een omweg door de uitgestrekte Liesselse bossen.

Ik ben toch maar gegaan en werd ermee beloond door nog net op tijd de tribune in vakkie UU te beklimmen op het moment dat de spelers al op het veld stonden. Dankzij een late supporterstrein die overigens nog bomvol zat. En toen gebeurde dus waar ik al zo bang voor was. Feyenoord miste elke scherpte, zat muurvast, had lood in de benen.

Natuurlijk ook een mentale kwestie, er stond nauwelijks nog wat op het spel behoudens prestige tegen een aartsrivaal, zeker na de onverwachte thuisnederlaag van FC Twente tegen laagvlieger Fortuna Sittard. En voor AZ waren we inmiddels ook onbereikbaar geworden voor die derde plaats.

Maar ja, het blijft natuurlijk een bijzonder affiche, Feyenoord-PSV, en er was ook een traditie in ere te houden van gouden statistieken thuis tegen de Zwartrokken. Dat in stand houden van een mooie traditie is dus in “the dying seconds” alsnog gelukt.

Op een onrechtvaardige manier maar het was toch ook gerechtigheid. Op basis van de tweede helft verdiende Feyenoord door mijn supportersbril bezien wel degelijk om weer op gelijke hoogte te komen. Dat de kansen zich aaneenregen zou overdreven zijn, maar dat het tot de 87ste minuut 0-2 bleef was zeker niet verdiend. Daarvoor had Feyenoord al te veel opgelegde kansen niet benut. Soms op een haar na en via het “houtwerk”.

Dat gebeurde trouwens ook in de eerste helft een keer. Dat de bal net voorlangs vloog. Als die in de verste hoek was verdwenen had Feyenoord wellicht de psychologische opkikker gekregen die het in de tweede helft met drie verse krachten in de ploeg wel toonde. Maar ja “als” bestaat niet in het voetbal, zoals onze voormalige koningsschutter Pi-air als een van zijn lijfspreuken heeft.

Feyenoord is nu na deze late remise dus nagenoeg zeker van de derde plaats. Het doelsaldo is jegens FC Twente zoveel beter dat alleen een combinatie van korfbaluitslagen en matchfixing die derde plaats nog verloren zou kunnen gaan. Maar zelfs de vierde plaats geeft rechtstreekse plaatsing voor Europees voetbal en die plek kan niet meer door nummer vijf AZ – althans ten koste van Feyenoord - worden ingenomen.

In de laatste wedstrijd van dit competitiejaar krijgen we opnieuw bezoek van een – op papier bezien – relatief sterke ploeg die nog wat te winnen of te verliezen kan hebben (directe plaatsing dus) terwijl er alsdan voor Feyenoord niet echt meer wat op het spel staat. FC Twente dus, dat zich afgelopen zaterdagavond dus lelijk liet verrassen door laagvlieger Fortuna Sittard.

Overigens, PSV voelde zich dus - in alle eerlijkheid toegegeven – bestolen door de arbitrage. Wat mij opvalt is dat iedereen het wel over de VAR heeft, maar niet over het feit dat daar Pol van Boekel zat te checken. En laat die nu een aantal jaren geleden zijn vervangen door een collega-arbiter om Feyenoord-PSV te fluiten onder druk vanuit Eindhoven, omdat hij ervan werd verdacht niet objectief te fluiten bij wedstrijden tussen Feyenoord en PSV.

Maar wat dat onrecht betreft: daar kan Feyenoord van meepraten met een blik naar wedstrijden in het Philips-stadion tussen de beide rivalen. Zoals toen PSV-doelman Gomes uitgleed en scheidsrechter Vink een glaszuivere goal van Feyenoord afkeurde en Feyenoord in diezelfde wedstrijd in 2006 ook een loepzuivere pingel onthield.
Voetbal: Uitslag PSV - Feyenoord / Nieuws | FOK.nl

En ik zou nog een aantal schrijnende voorbeelden kunnen opsommen waarbij de arbitrage PSV een stevig handje hielp bij het tot stand komen van een volkomen onterechte overwinning op ons dierbare Feyenoord, of zelfs een mogelijk onterecht gelijk spel, zoals op 26 april 1998, toen Don Leo Beenhakker onze hoofdcoach was.

Dan nog even over de fantastische prestatie tegen Olympique Marseille, de Franse topclub die we nu voor de tweede keer in onze Europese voetbalgeschiedenis hebben weten af te troeven. Heel erg knap en nu gloort dus de finale. Een resultaat waar wij in het begin van dit nu aflopende seizoen toch niet hadden durven dromen, mede terugdenkend aan de eerste verrichtingen in de Conference League, tegen (ver)Drita, de Kosovaarse nobody uit Gjilan.

Net zoals bij de excellente ingreep van trainer Slot in de rust van gistermiddag is de rol van onze hoofdcoach ontegenzeglijk allesbeslissend geweest bij het bereiken van de finale van dit derde Europese toernooi. Met een selectie die echt niet van het niveau is van die uit 1970, 1974 en 2002. En dan is dat dus heel knap. Over drie weken weten we meer wat dat betreft. Nu eerst nog twee hindernissen te nemen op vaderlandse bodem. In Deventer en in de eigen Kuip.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart