COLUMN: Jorrit Hendrix stelt zege in slotfase veilig

Beste Feyenoord-vrienden,

Doordat Feyenoord gistermiddag niet goed speelde bleef het lang spannend in de Langstraat, maar dankzij de aankoop Jorrit Hendrix werd de zege toch nog in de voorlaatste minuut van de reguliere speeltijd in veilige haven geloodst (0-2). En voor die jongen, die niet door iedereen met evenveel enthousiasme is begroet, is dat een flinke opsteker. En de wijze waarop hij zijn kans met de nodige precisie en koelbloedigheid verzilverde geeft aan dat we best nog veel plezier van deze (breedte?) aankoop zullen kunnen hebben.

Feyenoord kreeg met die 0-2 wellicht iets te veel gezien het spelbeeld, maar dit seizoen is het ook meerdere keren voorgekomen dat onze rood-wit-zwarte helden te weinig kregen. Bijvoorbeeld tegen Vitesse. En dat kan je dan weer een beetje tegen elkaar wegstrepen.

We moeten in ieder geval zien minstens die derde plaats vast te houden, want AZ is overduidelijk op stoom gekomen en is bezig met een inhaalrace. Het verschil is nog zes punten en daarbij gelukkig ook nog een veel beter doelsaldo, maar er zijn nog twaalf wedstrijden te gaan waaronder uitwedstrijden tegen Ajax en AZ alsmede thuis tegen PSV, FC Utrecht en FC Twente, dus het laatste wat wij moeten doen is ons rijk rekenen.
Wat gisteren onder meer opviel was het goede keeperswerk van Bijlow en natuurlijk de onnavolgbare passeerbeweging van Luis Sinisterra vanaf de linker hoek van het veld. Als hij dat laatste veel vaker zou doen, dan stonden de Europese topclubs voor hem in de rij.

De drie punten zijn in ieder geval binnen en nu maar hopen dat we komende zondag gewoon weer met de complete aanhang naar De Kuip kunnen en alsjeblieft zonder gedoe zoals testen. Want dan raken we van de wal in de sloot. Ik heb mij gewoon keurig drie keer laten vaccineren en draag het mondkapje waar het moet zoals in de supermarkt en in het openbaar vervoer, maar om bij elke thuiswedstrijd nu weer te moeten gaan testen (hetgeen ik nog nooit heb hoeven noch willen doen), daar zie ik persoonlijk helemaal niets in.

Wat een week hebben we achter de rug. We slingeren van de Me Too-beweging via The Voice en Ajax naar het opgestapte Tweede Kamerlid Gijs van Dijk, om wie ik gezien diens ostentatieve absenteïsme als FNV-bestuurder en als omhoog gevallen politicus jegens het voor álle generaties uiterst gevoelige pensioendossier geen traan zal laten. Ook VI Vandaag heeft het maar druk met het opnieuw geopende jachtseizoen naar lieden die zich kennelijk niet fatsoenlijk kunnen gedragen. Johan Derksen verwijst dan naar de seksuele revolutie van de tijd van de flower power, met als hoogtepunt (sic!) het jaar 1967.

Voordien was het heel normaal dat er stevig gediscussieerd werd over de vraag of bijvoorbeeld seks voor het huwelijk “moreel” verantwoord was en of een vrouw haar maagdelijkheid niet zorgvuldig moest bewaken en bewaren tot zij in het huwelijksbootje was gestapt. Ik heb als babyboomer, geboren in 1947, natuurlijk beide tijdperken zeer bewust meegemaakt. De seksuele revolutie waarbij er natuurlijk ook weer hier en daar werd doorgeslagen met als voorbeelden groepsseks en partnerruil (swingers) werkte toch in zekere zin wel bevrijdend. Ongehuwd samenwonen, voorheen als taboe nog afgeschilderd als “hokken” werd vanaf die tijd meer regel dan uitzondering en ongewenste dan wel voortijdige zwangerschap een steeds minder voorkomend fenomeen na het op de mark brengen van de pil. Verschillende golfbewegingen hebben de “verworvenheden” van die “vrijheid-blijheid” revolutie weer voor een substantieel deel teniet gedaan.

In de eerste plaats het feminisme, hetgeen op zich uiteraard ook weer een zeer noodzakelijke beweging was. Die sociaal-culturele ontwikkeling boeide mij zo dat ik er bij mijn studie voor Hoger Bestuursambtenaar aan de Bestuursacademie te (toen nog) Rotterdam in 1988 op afstudeerde. Tot het zogenaamde pantoffelheldartikel (artikel 1.88 BW) in 1956 werd ingevoerd was de gehuwde vrouw handelingsonbekwaam en tot 1970 gold de man als hoofd van het gezin. Het flankerend effect van de volkomen terechte emancipatie (= ontvoogding) van de vrouw is de geleidelijke ontmanteling van de seksuele revolutie geweest.

Wat eerst nog gangbaar gedrag was werd ineens “vrouwonvriendelijk” en bij klachten op de werkvloer gold zelfs in zekere zin de omgekeerde bewijslast, welke normaliter in strijd is met onze rechtsstaat. En waarbij het “presumptio innocentia-rechtsbeginsel (niet schuldig zonder rechterlijke veroordeling) dreigde te eroderen. Qua waarden en normen in de omgang tussen de beide seksen is sprake geweest van een golfbeweging die door de eeuwen heen altijd aan erosie onderhevig is geweest.

Van de Tien Geboden via de Griekse pederastie, Caligua’s uitspattingen aan het Romeinse keizerlijk hof en de normloosheid van de renaissanceclerus zoals de pauselijke Borgia’s tot het puriteinse calvinisme, het Victoriaanse tijdperk, de flower power en nu de Me Too-beweging en de langs andere wegen aan de kaak gestelde excessen. Overigens is het feminisme niet de enige rem op de seksuele vrijheden geweest. Ook de aidsgolf zette met name in de jaren tachtig een stevige rem op vrije seks en wisselende contacten.

Intussen (b)lijkt de selectie van Ajax helemaal niet gebukt te gaan onder het drama aan de top van de Mokumse voetbalorganisatie en blijft die aan de lopende band scoren zonder tegengoals te incasseren. Nog steeds zijn het aantal tegentreffers op de vingers van één hand te tellen en dat is na 22 competitierondes toch zeer uniek. Het is een teken dat het helemaal mis is met de onderlinge krachtsverhoudingen en je kunt je in gemoede afvragen of het toch niet langzamerhand tijd wordt voor een Benelux-competitie, want hier is toch van lieverlede geen aardigheid meer aan.

Het is echter de vraag of zo’n schaalvergroting dan wel een oplossing brengt, maar je kunt het allicht proberen. Dat hoeft nog niet op korte termijn, maar het lijkt mij onder de hand wel weer een te actualiseren punt op de voetbalagenda van de Benelux-landen of van België en Nederland zonder het Groot-Hertogdom.

Aan de andere kant is het wellicht interessant om te bezien of Ajax dit niveau kan volhouden, nu Marc Overmars nolens volens is opgestapt. Want toen hij aan zijn klus begon had Ajax helemaal geen dominante positie in Nederland. In het eerste decennium van deze eeuw (2000-2009) werd PSV zeven keer kampioen, Ajax twee keer en AZ één keer. Pas na 2010 (FC Twente kampioen) trok de club uit de residentieloze hoofdstad geleidelijk aan de hegemonie naar zich toe.

In het tweede decennium werd Ajax al vijf keer kampioen, PSV drie keer en FC Twente en Feyenoord één keer. En zoals het er nu naar uitziet wordt Ajax in het huidige decennium negen keer landskampioen (in 2020 was er geen kampioen vanwege corona). Het is uiteraard niet te hopen en die verzuchting slaak ik niet alleen als volbloed Feyenoorder-tot-de-dood-erop-volgt, maar ook als eenvoudige voetballiefhebber.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart