COLUMN: Nummer 9

Beste Feyenoord-vrienden,

Afgelopen week wachtte mij, die inmiddels zo’n twintig jaar uw wekelijks columnist mag zijn, een zeer aangename verrassing. De redactie van de nieuwsbrief deed mij zo kort voor de Kerst een genereus aanbod met een op te sturen origineel Feyenoord-shirt, waarbij ik mocht aangeven welke favoriete speler met naam en rugnummer daarop - eventueel - afgedrukt kon worden. Daar hoefde ik als babyboomer uit 1947 zelfs geen ondeelbaar punt des tijds over na te denken. Naam: Ove Kindvall. Rugnummer: 9. Voor mij nog steeds Feyenoords beste én belangrijkste centrumspits aller tijden. Feyenoords doeltreffende antwoord op Ajax’ Johan Cruijff. In een tijdsgewricht dat Feyenoord en Ajax de boventoon voerden in Nederland en zelfs enige tijd in Europa en de hele wereld.

Kindvall bleef dat kloeke en pasklare antwoord op Neerlands beste voetballer aller tijden tot en met zijn laatste seizoen 1970-1971.Ove was niet alleen de man van het belangrijkste doelpunt aller tijden, gescoord in San Siro op 6 mei 1970 (tenzij men de goal van Joop van Daele op 9 september van datzelfde jaar als zodanig beschouwt want dat leverde voor Feyenoord zelfs de Wereldbeker voor clubteams op), maar ook was Kindvall de man van de winnende goal in het Dieckmanstadion in Enschede, een jaar eerder, waardoor Feyenoord na drie achtereenvolgende titels van Ajax “eindelijk” weer landskampioen werd.

Nu zouden we er wat voor over hebben om na 4 jaar weer de titel te grijpen, maar in de jaren zestig was dat gevoelsmatig een onoverzienbare en ondraaglijk lange tijd voor onze dierbare club van Zuid. Het was de vierde titel in dat rijke decennium, waarin we ook twee keer de beker pakten. En de nationale primeur van het halen van de halve finale in het belangrijkste Europese toernooi (in 1963).

Overigens, Joop van Daele scoorde uiteindelijk wel de winnende goal in De Kuip die ons de nationale Wereldbekerprimeur opleverde, maar in de uitwedstrijd in Argentinië had Kindvall, omring door tegenstanders, uit een afgemeten assist van (wie anders?) Coentje Moulijn de razendsnel opgelopen achterstand van 2-0 met het hoofd heel knap verkleind, waarna de als zo vaak fantastische Willem van Hanegem de gelijkmaker had gescoord. Zulke wedstrijden vergeet je als Feyenoorder-tot-de-dood-erop-volgt nooit meer. De uitzending vond midden in de nacht plaats met zwart-wit-beelden en het begon met twee levensgrote blunders van Eddy Treytel die om diezelfde reden al enkele maanden eerder in de finale door Eddy Pieters Graafland was gepasseerd. Eddy PG merkte na afloop van de heroïsche 2-2 tegen Estudiantes de la Plata in Buenos Aires op dat de wereldbeker nu voor het grijpen lag. Aldus geschiedde!

Kindvall scoorde ook tijdens zijn laatste seizoen en voorlaatste officiële wedstrijd, uit tegen Ajax, de belangrijke gelijkmaker, waarna linker verdediger (!) Dick Schneider het karwei met twee kanonskogels afmaakte (1-3). Alleen moest toen thuis nog wel worden gewonnen van Haarlem om officieel kampioen te zijn. Kindvall zorgde daar eigenhandig voor. De eerste treffer was een volbloed karakteristiek doelpunt van de Zweedse hogesnelheidstrein. Want hij kwam vanaf de vleugel en iedereen verwachtte een voorzet, maar toen sloeg de bal al snoeihard tegen de binnenkant van het zijnet. Coen Moulijn beschreef deze openingstrekker in dit laatste sleutelduel ook als een typische Kindvall-goal. Je zette een eentweetje met hem op in de verwachting de bal te zullen terugkrijgen, maar dan lag hij al in het mandje. Het parool “Kindvall…goal!!!” lag op de lip van menige Feyenoord-legionair bestorven.

De tweede goal tegen Haarlem kwam uit een pingel, waarbij een tegenstander de inzet van de Zweed binnen de zestien met hands had afgestopt. Ove voltrok zelf het vonnis en verzekerde Feyenoord daarmee definitief van diens tiende titel. Al scoorde Haarlem in chaos van de slotfase nog wel tegen, toen een deel van het Legioen al over de hekken was geklommen (dat kon tot de renovatie van 1994 nog) en de wedstrijd in de tumultueuze euforie dreigde te verzanden.

Kindvall ging natuurlijk veel te vroeg weg als 28-jarige speler, maar hij was de kritieken waarschijnlijk wel beu die hij altijd over zich heen kreeg in de wintermaanden, wanneer zijn vorm wat taande en hij soms weken lang verstoken bleef van goals. Om dan in het nakende voorjaar ineens weer in bloedvorm te geraken en zichzelf alsnog tot topscorer van de Eredivisie te kronen.

Hoe cruciaal de legendarische Kindvall voor Feyenoord was, daar kwamen we pas goed achter toen hij eenmaal was vertrokken, terug naar zijn vaderland. Feyenoord kreeg een Kindvall-complex dan wel -syndroom dat decennia lang zou aanhouden. Terwijl hij toch vroeg genoeg (aan het begin van zijn laatste seizoen) had aangekondigd er na dat voetbaljaar een punt achter te zetten in De Kuip. De meest tot de verbeelding sprekende spitsen passeerden de revue en zelfs een superspits als Gerd Müller kwam in beeld, maar toen puntje bij paaltje kwam moesten we ons in eerste instantie behelpen met Matthias Maiwald, die al rap veel te licht werd bevonden. Reeds op 22 augustus 1971 moest Feyenoord het in eigen huis opnemen tegen het PSV van Jan van Beveren, Willie van der Kuijlen en Johan de Vrindt. Maiwald bakte er helemaal niets van en het was uiteindelijk zijn vervanger Lex Schoenmaker die een kwartier voor tijd met een enorme uithaal Neerlands beste doelman in die jaren verraste en daarmee de 1-0 aantekende die tevens goed was voor de kleinst mogelijke zege. Maar ook Haagse Lex zou ondanks diens grote verdiensten voor Feyenoord niet in de schaduw kunnen staan bij de razendsnelle, zeer beweeglijke en uiterst schotvaardige Kindvall.

De enige centrumspits van Feyenoord die internationaal gezien qua betekenis én doeltreffendheid in de buurt komt van Kindvall is Pierre van Hooijdonk. Zonder hem was die tweede UEFA-Cup in 2002 never nooit niet gewonnen door Feyenoord. En dan zijn er uiteraard nog een reeks van spitsen met rugnummer 9 die qua capaciteiten en verdiensten daar weer achteraan komen, zoals Dirk Kuijt, Graziano Pelle, John Guidetti, Peter Houtman, Willie Kreuz, Piet Kruiver, Cor van der Gijp (vooral hij) en meer centrumspitsen van ongeveer dat kaliber.

Maar Ove Kindvall is en blijft voor mij de beste nummer 9 aller tijden!

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart