COLUMN: Wat een barrelwedstrijd!

Beste Feyenoord-vrienden,

Jeetje, wat speelde Feyenoord vanmiddag een barrelwedstrijd tegen de “Greuninger koeken”. Uiteindelijk leverde de kleinst mogelijk zege warempel toch nog een driepunter op, maar daar is ook alles mee gezegd en geschreven. Het leek nergens naar en het was bar en boos. Daarover straks meer.

Want ik wil eerst terug gaan naar de afgelopen maandagavond, toen wij de eeuwige internationale rivaal op voetbalgebied op de valreep nog de loef afstaken. Duitsland degradeert en Oranje is poulewinnaar en daarmee gepositioneerd boven de huidige en de vorige wereldkampioen. Het is gezien de sinds 2014 aaneengeregen magere jaren een ware revelatie, surrealistisch en schijnbaar onwerkelijk. Maar het is toch zo. In punten gelijk gefinisht met de volgevreten Fransen, maar winnaar in de onderlinge ontmoetingen (3-2) en royaal winnaar qua doelsaldo (8-4 tegen 4-4).

Zonder te overdrijven en met een stevige relativering omtrent het geboekte resultaat heeft Oranje zich weer nadrukkelijk op de Europese kaart gezet. Dat Nederland “op zijn Duits”zou hebben gewonnen is grote onzin. In 1978 schakelde Nederland dankzij een ultralate gelijkmaker van Renee (technische spelling) van de Kerkhof Duitsland uit in de eerste poulefase tijdens het WK in het land van onze innemende koningin Maxima en in 1988 deed Marco van Basten in the dying seconds onze immer ambitieuze oosterburen de das om. Met andere woorden, de Duitsers en Nederlanders zijn wat winnen op de valreep betreft aan elkaar gewaagd.

Het verdient natuurlijk voor ons Feyenoorders nog wel een eervolle vermelding dat de beslissende goal van Virgil van Dijk werd gescoord uit een bekeken voorzet van onze Tony Vilhena. Waarvan akte!

Daarmee is meteen het bruggetje gelegd terug naar Feyenoord. Die wedstrijd vanmiddag was dus bar slecht, maar er werd wel gewonnen. En dat is wel eens anders geweest tegen de noordelingen. Op 8 april 2007 verloor Feyenoord thuis van de Abel Tasman-boys met maar liefst 0-4. Maar veel beter hebben we natuurlijk ook wel gepresteerd tegen Groningen. In 1993 werden we in het Oosterpark-stadion landskampioen door een 0-5 uitzege. En tijdens het voor-vorige seizoen openden we juist met 0-5 en stonden we mede daardoor vanaf de eerste tot en met de laatste wedstrijd bovenaan. Ook in 1965 werd Feyenoord kampioen tegen het toenmalige GVAV (erflater van FC Groningen) door een 1-1 gelijk spel. Dat was toentertijd genoeg voor de achtste landstitel. Tenslotte vermeld ik in dit verband nog maar weer eens die bizarre wedstrijd op 24 september 1961. Bij de rust stond Feyenoord ogenschijnlijk kansloos met 1-4 achter, maar uiteindelijk won Feyenoord met 7-4.

Op de tribune in vakkie UU hing een behoorlijk chagrijnige stemming naar aanleiding van het buitensporig slechte spel. En dat is zeer betreurenswaardig, want velen komen van ver om hun helden aan het werk te zien. En dan wil je toch een beetje genieten van wat op de groene natuurgrasmat ten toon wordt gespreid.
Dat gebeurde dus niet en met de wedstrijd tegen landskampioen PSV in het vooruitzicht dient het ergste te worden gevreesd. Vorig seizoen ging het tegen de Zwartrokken nog bij uitzondering helemaal mis in De Kuip, maar ik hoop toch vurig dat het echt een uitzondering geweest is en nederlagen in eigen huis tegen PSV geen slechte gewoonte worden.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart