COLUMN: Gerard Cox, Feyenoorder in hart en nieren

Beste Feyenoord-vrienden,

In de 24 jaar dat ik op deze site en in de nieuwsbrief uw columnist mag zijn, heb ik geregeld een citaat van Gerard Cox aangehaald, dat hij dan ooit had gebezigd in zijn columns in de voormalige Feyenoord-krant. Zijn bijdrage was altijd het eerste wat ik las in dat tweewekelijkse blad en zijn teksten waren doorspekt met onvervalste humor en intrinsieke afkeer van de al dan niet terechte of relevante Ajax-euforie in de Nederlandse media (gedrukte pers en tv). Gerard schreef zijn columns in een tijdsgewricht waarin internet als communicatiemiddel nog lang niet zo dominant was in onze zich destijds snel ontwikkelende informatiemaatschappij, laat staan geïnternaliseerd zoals anno 2025. Hij kon bijvoorbeeld op ludieke wijze lyrisch zijn over de sexy kont van zijn toenmalige vriendin in een context (sic!) waar je dat op zo’n moment niet verwachtte. En hij schreef geregeld dat hij graag naar Amsterdam toe reisde, maar er ook even graag weer uit vertrok. En voor de 020-gerichte nationale voetbalbond en diens vaak vooringenomen arbitrage had hij meestal geen goed woord over. Zoals toen Ed de Goey tijdens het WK van 1994 in de USA de schuld kreeg van de nederlaag van het Nederlands Elftal tegen Brazilië en daarmee de weg werd gebaand voor Edwin van der Sar. Daar ageerde hij dan scherp tegen in zijn column. Ik heb een keer het voorrecht gehad dat Gerard in De Kuip pal achter mij zat. Dat was bij de wedstrijd Feyenoord-PSV op 7 mei 1995. Ik had mijn seizoenkaart van vak UU uitgeleend aan mijn zoon omdat ik zelf door drie toenmalige Eindhovense ski-vrienden en geduchte PSV-supporters was uitgenodigd om met hen naar De Kuip af te reizen, waarbij zij nog een kaartje over hadden. Feyenoord won die wedstrijd gelukkig met 3-2 nadat het bij de rust nog met 1-2 achterstond. Maar in de vijfde minuut van de tweede helft kwam Jószef Kiprich binnen de lijnen om de aan Feyenoord toegewezen penalty op voormalige Ajax-keeper Stanley Menzo te nemen en de Hongaar deed wat hij ALTIJD deed en dat was de strafschop feilloos benutten. Voor dat nooit missen van een pingel paste hij zelfverklaard een handig trucje toe door bij zijn aanloop net even in te houden tot de doelman een bepaalde hoek had gekozen en dan schoot hij de bal kalm en beheerst in de andere, door de keeper vrijgelaten, hoek. Twintig minuten na die verzilverde elfmetertrap besliste de destijds uiterst populaire Hongaar met zijn tweede en voor Feyenoord derde doelpunt de wedstrijd met 3-2. Dolle pret natuurlijk met oer-Rotterdammer Gerard direct achter ons, al zullen de drie bevriende PSV ‘ers naast mij er destijds anders over hebben gedacht.
Gerard was ook een aantal jaren gehuwd met Joke Bruijs. Een volle nicht van mijn vrouw was in haar jeugd bevriend met “Jopie” in de tijd dat beiden vlak bij elkaar in het Rotterdamse Zuidwijk woonden.
Gerard is als columnist niet mijn inspiratiebron geweest, maar ik heb zijn stijl van columns schrijven altijd wel heel boeiend gevonden. En uiteraard is mijn status en statuur onvergelijkbaar met die van Gerard. Ik heb het met mijn (inmiddels) 78 jaren – qua bekendheid - niet verder geschopt dan de rol van eenvoudig raadslid (namens 50Plus) in de kleine gemeente Deurne in de Brabantse Peel en voordien als lid van het Ledenparlement FNV, wel het hoogste en democratisch gekozen orgaan van Neerlands grootste vakbond waar ik nog steeds multifunctioneel kaderlid ben (als lid van de Sectorraad Senioren, van de Beleidsadviesgroep Inkomen Senioren en als gecertificeerd individueel belangenbehartiger).

Maar ja, what’s in the name? Keizer Napoleon vroeg zich op een dag van bezinning af hoe het toch mogelijk was dat de naam van Jezus van Nazareth achttien eeuwen na diens korte leven op Aarde nog elke dag door miljoenen gelovigen werd gepreveld, terwijl die van hem als grote veroveraar en bestuurder (met name ook op het gebied van de rechtscodificatie zoals de Code Napoleon, de voorloper van ons Burgerlijk wetboek en waar al de nodige klassieke grondrechten in waren opgenomen) al snel zou worden gereduceerd tot de historiografie. Zo betrekkelijk zijn alle dingen, we eindigen allemaal met onze neus omhoog.

Wat ik met de ons eergisteren ontvallen Gerard deel is mijn onvoorwaardelijke liefde voor ons dierbare Feyenoord en dat blijft net als bij hem zo tot mijn laatste ademtocht. Dat ik de afgelopen zomer mijn seizoenkaart heb overgedragen aan één van de zonen van een dame uit Hoorn heeft vooral te maken met de lange wachttijden voor de ingangen die ik meer dan beu was en het vaak zeer late aanvangstijdstip van de thuiswedstrijden. In beider opzicht word ik in mijn kritiek daarop stante pede op mijn wenken bediend. De digitale tickets op de smartphones werken extra vertragend bij de toegangscontrole en daar wordt nu actie tegen gevoerd ten einde de oude vertrouwde seizoenkaartpas weer terug te krijgen. En eergisteravond was de zaadwedstrijd tegen Heerenveen door allerlei oponthoud, waaronder ook de afzakkende arbitrale broek, maar liefst om 23.10 uur pas afgelopen. In dat geval was ik niet meer thuis gekomen met het openbaar vervoer en had ik óf nog een hotelkamer in het centrum moeten zien te bemachtigen óf een nachtje als dakloze in het centrum van Rotjeknor moeten doorbrengen. En om in het holst van de nacht op de e-bike door het buitengebied tussen Deurne en ons woondorp Liessel moederziel alleen naar huis te fietsen vanaf het station is tegenwoordig ook wel een dingetje voor mij. Nee, niet sinds de afgrijselijke moord op Lisa, maar omdat ik als oude witte man ook vorig jaar na de wedstrijd Feyenoord-NAC een paar seconden bewusteloos werd geslagen na door drie jongere mannen te zijn belaagd. Bang ben ik nog steeds niet en ik fiets nog steeds na elke commissie- en raadsvergadering van het gemeentehuis van Deurne ‘s avonds laat naar Liessel, maar het scheelt in ieder geval zo’n zeventien risicotochtjes per jaar als ik de verrichtingen van mijn club voortaan vanaf de bank in de huiskamer volg. Al kruipt mijn rood-wit-zwarte bloed natuurlijk wel waar het niet gaan kan en heb ik mij laten overhalen een ticket aan te schaffen voor de legend-wedstrijd tegen Celtic op zondag 12 oktober. Maar die wedstrijd begint op het lekkere tijdstip van 13.00 uur en het is dan ook nog zomertijd.
Over de thuiswedstrijd tegen de vorige club van Robin van Persie in diens rol van hoofdcoach kunnen we kort zijn. De achterhoede stak redelijk goed in elkaar, op het middenrif kon Sem Steijn zijn faam als scorende middenvelder niet waarmaken tegen de uitmuntende en piepjonge Friese doelman en de voorhoede overtuigde nog het minst van de drie linies. Het doelpunt was natuurlijk zeer fraai en dat gold ook voor de buitenspelgoal daarna, maar tegen een tegenstander als het huidige Heerenveen mag je in redelijkheid toch wel een hogere score verwachten. Want het had nog zomaar ook verkeerd kunnen aflopen. En over de arbitrage inclusief de VAR met die vreselijke Feyenoord-hater Higler wil ik het maar niet eens hebben.

Het is natuurlijk fan-tas-ti-co dat we met twaalf uit vier en dus in optima forma bovenaan staan, maar ik houd vooralsnog mijn hart vast voor de ontmoetingen tegen de boys uit de voormalige Lichtstad, uit de residentieloze hoofdstad en uit de kaasdragersstad. En ook tegen het verdere zwikkie zal het nog niet gaan meevallen, vrees ik oprecht.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart