COLUMN: Mijn leven met Feyenoord (4)

Beste Feyenoord-vrienden,

Met het Feyenoord-DNA word je als het ware geboren of in een latere fase van je leven tot in alle eeuwigheid met dat rood-wit-zwarte virus besmet. Daar kom je dus nooit meer vanaf, of je nu wilt of niet. Geen viroloog of afkickcentrum kan daar nog wat aan doen.

Op zestienjarige leeftijd werd ik op de toenmalige Alexander Lobstein-MULO aan de Frankendaal (op loopafstand van De Kuip gelegen) lid van de redactie van de schoolkrant, getiteld “Paperclip”. Een meisje dat tijdens een redactievergadering vertelde dat zij in hetzelfde flatgebouw in IJsselmonde woonde als de toenmalige Feyenoord-trainer Noberto Höfling, deed de suggestie de Roemeense coach voor de “Paperclip” te interviewen. Noberto was volgens haar een aimabele en toegankelijke man, die ze geregeld tegenkwam op de galerij van het flatgebouw en die dan altijd vriendelijk groette. Zo gezegd zo gedaan en zij regelde de afspraak voor het interview.

Hoewel ik veel later in mijn leven onder meer nog een volledige archief- en ook een bibliotheekopleiding afrondde was ik mij op die jonge leeftijd nog onvoldoende bewust van de historische waarde van zo’n vraaggesprek, dus ik heb de desbetreffende schoolkrant met dat interview niet in mijn later gevormde persoonlijke archief of privébibliotheek bewaard. Wat ik mij van het gesprek herinner is behalve zijn inderdaad opmerkelijke wellevendheid en openhartigheid dat hij in een bepaalde context de volgende uitspraak deed: ”Geld regiert die Welt!” Een wijsheid met eeuwigheidswaarde en dat anno 2025 tot de tiende macht vermenigvuldigd dan wel machtsverheffend tot de macht tien in vergelijking met de jaren zestig van de vorige eeuw. Want wat destijds in guldens uitgedrukt (dus nominaal) een reële waarde (in koopkracht uitgedrukt) van honderd gulden had, zou nu de reële waarde van nog geen tientje meer hebben gehad als gevolg van de structurele inflatie door de jaren heen. Laat staan dat bedrag in euro’s uitgedrukt. Daar kun je nu op de meeste terrassen amper nog een biertje mee bestellen.

Noberto deed die uitspraak destijds dus in onvervalst Duits terwijl hij toch (naast zelfverklaard negen andere talen) vrijwel vloeiend Nederlands sprak aangezien de Roemeen vóór hij in 1963 naar Feyenoord kwam maar liefst zes jaar hoofdtrainer van Club Brugge was geweest. En na een jaar Feyenoord zou hij weer voor veertien jaar terug keren naar België om daar namens achtereenvolgens zes clubs bij onze Zuiderburen het hoofdtrainerschap te vervullen.

Als jongeman van zestien jaar besefte ik te weinig wat een eer het was om door de eerste trainer van Feyenoord in diens woning te worden ontvangen om zich voor een simpele schoolkrant te laten interviewen. En nu – op mijn oude dag – mag ik alweer bijna een kwarteeuw uw columnist zijn voor de website van de supportersvereniging en haar nieuwsbrief. Een hele eer en het is me allemaal echt overkomen, zowel dat toenmalige interview in de “Paperclip” als deze wekelijkse rol.

Ons dierbare Feyenoord heeft dus mijn leven van jongs af aan beheerst, ondanks dat mijn vader zelf niets om voetbal gaf en mijn ouders het veel te druk hadden met hun religieus-humanistische levensritme bestaande uit allerlei activiteiten buiten de deur. Anderzijds luisterde mijn vader echter in de jaren vijftig van het merendeels nog pré-televisietijdperk wel via de radio naar de rechtstreekse verslagen van interlandwedstrijden van het Nederlands Elftal. En zelf werd ik door Koning Voetbal in diens legerscharen van aan voetbal verslingerde liefhebbers ingelijfd door het radioverslag van de onvergetelijke interland West-Duitsland – Nederland (1-2), gespeeld op 14 maart 1956 in het Rheinstadion in Düsseldorf dat mijn jongste zoon en ik nog zouden bezoeken voor de wedstrijd Borussia Mönchen-Gladbach - Feyenoord (2-2) op 7 maart 1996.

De toenmalige Bondsrepubliek was in 1954 in Zwitserland onverwachts wereldkampioen geworden, waar met name Hongarije één van de grote favorieten was geweest. Maar Oranje won dus door twee doelpunten van good old Abe Lenstra van die wereldkampioenen in hun eigen Heimat, terwijl ook de tegengoal van Nederlandse makelij was: een eigen doelpunt van Cor van de Hart.

Er werd weken lang in allerlei kringen binnen mijn jeugdige sociale domein nagekaart over die wedstrijd en vanaf toen was ook bij mij het voetbal voor altijd in mijn hart geplant. In de directe omgeving van onze woning in de Schaarweide werd er vanaf toen een balletje getrapt met vriendjes uit de buurt en ook op het speelplein van de Mare-lagere school in Tuindorp-Vreewijk. En niet veel later begonnen dus ook de stadionbezoeken waarbij mijn vader als eenvoudige ambtenaar bij Gemeentewerken Rotterdam niets te beroerd was om geregeld zijn portemonnee te trekken teneinde mij in staat te stellen een kinderkaartje voor Feyenoord te kopen. En dan toog je, al dan niet in gezelschap van vriendjes uit de buurt, lopend naar die machtige Kuip.

En aan dat bezoek is dus nu met de overdracht van mijn seizoenkaart een einde aan die bezoeken gekomen. Maar de “eeuwige” vlam van onuitblusbare liefde voor ons dierbare Feyenoord dooft dus pas na mijn laatste ademtocht en zal met mij gaan zolang ik mij nog mij in het ondermaanse voortbeweegt.
Want Feyenoord is een liefde even rein en onaantastbaar als die voor mijn levenspartner waarmee ik dus op 20 april 1968 voor het eerst op stap ging. En die liefde overbrugt elke afstand, elke tegenslag, elke teleurstelling en elke ontgoocheling en gaat over hoge bergen en door diepe dalen, in voor- en tegenspoed.

Het is zoals Gerard Cox dat zo vaak uitdrukte in diens columns in de voormalige Feyenoord-krant: “Feyenoorder ben je niet voor je lol”. Daarmee sloeg mijn generatiegenoot de spijker op de kop, want je heb geen keus meer zodra je eenmaal je hart aan die club hebt geschonken. Dan neem je dat DNA mee tot het breken van je ogen, daar is dan geen ontkomen meer aan en dat zou je ook niet willen.

Want:
ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart