COLUMN: Mijn leven met Feyenoord

Beste Feyenoord-vrienden,

Ons dierbare Feyenoord is voor altijd in mijn hart geplant. Tot het breken van mijn ogen. Echter, op 12 augustus aanstaande hoop ik al weer 78 jaar te mogen worden en dan ga je als ouder wordende mens toch hier en daar wat inleveren. En letterlijk is dat nu dus mijn seizoenkaart geworden. Die heb ik overgedragen aan één van de zonen van een dame uit Hoorn, die minstens zo bezeten is van de nationale Wereldbekerprimeurhouder als uw columnist. Anders zou zij niet elke thuiswedstrijd de lange reis vanuit West-Friesland naar De Heilige Kuip vice versa afleggen waar ik decennia lang dat vanuit Liessel, kerkdorp in de gemeente Deurne, heb gedaan.

Ik heb het al vaker verteld. Mijn eerste wedstrijd als supporter van Feyenoord vond plaats op 21 april 1957. Feyenoord-Eindhoven (dus niét PSV), uitslag 4-0, ruststand nog 0-0. Destijds gingen er standaard nog wel 65.000 toeschouwers in het stadion en als het moest kon dat met enige improvisatie nog tot 70.000 bezoekers worden uitgebreid. Er waren in de tijd tot de renovatie in 1994 nog aardig wat staanplaatsen aan de korte zijden van De Kuip en daar kun je dan dus veel meer supporters kwijt dan bij zittribunes. Overigens was die wedstrijd tegen de club van de Eindhovense Aalsterweg (bezoekadres Velddoornweg) niet mijn primeur als bezoeker van Neerlands mooiste en meest traditionele (maar helaas ook zwaar gedateerde) voetbalstadion. Dat was op uitnodiging van de vader van mijn zusters toenmalige vriendin de vriendschappelijke wedstrijd tussen het Rotterdams Elftal en MSV Duisburg (3-3). Ook via google is niet meer te achterhalen wanneer dat exact was maar het was in ieder geval vóór 21 april 1957. Dat gelegenheidselftal was een combinatie van Feyenoord-, Sparta-, Excelsior- en Xerxes-spelers. Dat speelde destijds ook geregeld tegen eenzelfde gelegenheidselftal uit Antwerpen. De ene keer in De Kuip en de andere keer in de Hel van Deurne. Maar dan uiteraard wel een ander Deurne dan waar ik momenteel nog gemeenteraadslid namens het lokale electoraat mag zijn.

In mijn prille jeugd stond Feyenoord bekend als een bovenmatig technisch geschoold elftal. Veel wedstrijden stierven voetballend gezien in schoonheid en daarbij kon het alle kanten opgaan. Meestal de goede, maar ik heb tot mijn diepe en jeugdige ontgoocheling ook dramatische wedstrijden moeten aanschouwen. Zoals die keer dat we tegen het reeds gedegradeerde BVV (thans FC Den Bosch) moesten uitkomen. Dat was op 26 mei 1958 en Feyenoord verloor na een 0-4 achterstand met 2-4. Ik waande Feyenoord in mijn kinderlijke naïviteit onkwetsbaar in het eigen machtige stadion, dat toen nog maar ruim twintig jaar tevoren was opgeleverd. De competitiejaargang voorafgaande aan die waarin dit dramaduel plaatsvond had Feyenoord in Den Bosch met 0-5 en in Rotterdam met 5-1 gewonnen. En de heenwedstrijd in Den Bosch van het seizoen zelve had Feyenoord met 1-3 gezegevierd. Bij die 2-4 was natuurlijk sprake van ongelofelijke onderschatting van een elftal dat niets meer te verliezen had en er hunnerzijds nog een leuke wedstrijd van wilde maken. Daar werkte het argeloze Feyenoord dus in optima forma aan mee.

En zo zijn er nog wel meer wedstrijden geweest waarbij je (veel) meer van Feyenoord zou verwachten, zoals in 1957 de bekerfinale tegen Fortuna’54 (later met Sittardia gefuseerd tot Fortuna Sittard). Dat werd na een 2-1 voorsprong bij de rust voor de Kuipbewoners toch een 2-4 zege voor de Limburgers, die destijds wel een topelftal op de been konden brengen met goalgetter Bram Appel (die dan ook drie keer scoorde in die finale), Jan Notermans, Neerlands beste doelman aller tijden Frans de Munck, stopperspil Cor van der Hart (die destijds als de beste speler van Nederland werd beschouwd) en Henk Angenent.
Het was dus niet altijd feest in De Kuip wat de resultaten betreft maar vaak toch wel. Zo won Feyenoord de klassiekers tegen de mannen uit de residentieloze hoofdstad onder meer met 7-3 (na een 7-1 voorsprong), 9-5 (na een 9-3 voorsprong) en 9-4 (na met 0-1 en 1-2 te hebben achter gestaan).
En historisch zijn ook de zeges op De Volewijckers met 11-4, gespeeld op 2 mei 1956, waarbij linksbinnen Henk Schouten maar liefst 9 keer scoorde en op 8 december 1963 tegen NAC (10-0 zege na een 1-0 ruststand uit een strafschop). Die negen treffers in één wedstrijd van Schouten was een absoluut en nooit meer geëvenaard, laat staan verbeterd record, maar Henk was toch gefrustreerd aangezien een tiende goal van hem niet meer werd gehonoreerd omdat de scheidsrechter enkele seconden eerder schielijk had afgefloten, al dan niet vanwege buitenspel. Dat heeft de latere Excelsior-veteraan welke ik als RVB-scheidsrechter nog een keer mocht fluiten op Woudestein zijn verder leven toch een beetje dwarsgezeten, want hij had het er naderhand vaak over. Het lukte de Club van Zuid in die jaren vijftig maar niet om een prijs te pakken, geen landstitel en geen beker. Feyenoord bleef dus tot in de jaren zestig steken op vijf landstitels en twee bekerwinsten, alle daterend uit de amateurtijd en met uitzondering van het eerste oorlogsjaar 1940 ook allemaal gewonnen gedurende het interbellum, de periode tussen de beide Wereldoorlogen.

Tot zover voor nu, wordt vervolgd.
ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart