COLUMN: Derde plaats tegen RKC Waalwijk veilig gesteld

Beste Feyenoord-vrienden,

Het was afgelopen woensdagavond een matige vertoning tegen de Brabo’s uit de Langstraat. Die geloofden wellicht geruime tijd in een sprookje vanuit de voor hen zo nabije Efteling, maar daar was het verschil in klasse nu net te groot voor. Het duurde lang, maar op slag van rust sloeg Paixão dan toch toe (1-0). Die vooralsnog wankele score werd halverwege de tweede helft nog verdubbeld door Ueda en daarmee werd dus die maximaal haalbare derde plaats in de 33ste speelronde eindelijk veilig gesteld. Dat zou zelfs bij een remise zijn gerealiseerd, omdat FC Utrecht thuis niet van Sparta kon winnen en zelfs goed weg kwam met een gelijk spel vanwege een van Sparta afgekeurde tweede goal.

Het was toch een beetje “gepast” feest in De Kuip vanwege een spectaculaire herdenking van het bombardement van Rotterdam van 14 mei 1940, waarna toentertijd door Nederland al snel besloten werd te capituleren voor het Duitse geweld vanuit de lucht. De herdenking voorafgaande aan de wedstrijd gebeurde onder meer met enorme spandoeken, meerdere vakken bedekkend, waaronder de harde kern op de noordelijke korte zijde. En ook werd na afloop op hartverwarmende wijze afscheid genomen van Peter Houtman als stadionspeaker, maar impliciet natuurlijk ook vanwege diens rol als voormalige centrumspits en goalgetter van ons dierbare Feyenoord. De man die tijdens zijn actieve voetballoopbaan heen en weer pendelde tussen Rotterdam en Groningen, in casu tussen Feyenoord en FC Groningen. Maar liefst drie keer was het stuivertje wisselen tussen beide clubs, al was het de laatste keer niet rechtstreeks maar verliep dat via Sporting Lissabon. Hij maakte tijdens het succesvolle seizoen 1983-1984, het onvergetelijke “Cruijff-Gullit-jaar”, ook deel uit van de selectie waarmee in het virtuele jaar van George Orwell de “dubbel” werd gerealiseerd. En daar was Feyenoord toen wel hard aan toe na tien jaar titelloos te hebben gefigureerd. Ook werd naar aanleiding van dat lang verbeide kampioenschap destijds een liedje gecomponeerd in de trant van “tien jaar wachten, da’s wel wat lang”. Echter, dat negatieve record werd tussen 1999 en 2017 ruimschoots verbroken met een periode van maar liefst achttien titelloze jaren. Al werd dat tweede tijdvak wel onderbroken met de laatste door een Nederlandse club gewonnen Europacup die natuurlijk wel een aantal kampioensschalen waard is, alsmede met twee bekerwinsten (in 2008 en 2016). En de eerste (tienjarige) periode werd onderbroken met een spectaculaire bekerwinst in 1980 door in de finale de grote rivaal uit de residentieloze hoofdstad te verslaan.

Het afscheid van Peter Houtman was geheel in stijl. Een mooie mengeling van spontane en georkestreerde huldeblijken, een langdurig applaus tijdens de wedstrijd en een schitterend en geëscorteerd afscheid na afloop van de wedstrijd. Als iemand dat verdiende was het Peter Houtman wel, een buitengewoon positief en sympathiek mens, een parel toegevoegd aan de tijdloze schatkamer der herinneringen, met eeuwigheidswaarde verbonden aan onze geliefde club.

Tja, en dan vond gistermiddag de laatste wedstrijd plaats, in en tegen Heerenveen. Een duelletje om des keizers baard en kennelijk waren de Feyenoord-spelers vooraf voornemens om ook te benadrukken dat het nergens meer over ging. Het was typisch zo’n wedstrijd om je kapot te ergeren aan de lusteloosheid en ongeïnteresseerdheid en het stadion dan maar vroegtijdig te verlaten. Teneinde het jezelf niet aan te doen naar een ongeïnspireerd potje voetbal te blijven zitten turen en geregeld op je horloge, je smartphone of naar de klok bij het scorebord te kijken of er nog niet snel zou worden afgefloten.
Wat we ook maar meteen moeten constateren is dat Van Persie van de laatste drie wedstrijden er dus twee heeft verloren. Tegen de Zwartrokken was dat mede te wijten aan de rode kaart die Makkelie bij 2-2 wèl trok voor Read maar bij een 2-0 voorsprong niet voor Ledzema. En ook Higler deed zijn antipathie voor Feyenoord weer eer aan door ons als VAR een lachwekkende pingel aan te smeren. Zo’n buitenkansje laat die jegens Feyenoord uiterst controversiële arbiter niet schieten. Maar los van de arbitraire rol geeft Van Persie er vooralsnog geen blijk van een groot tacticus, laat staan een geslepen motivator te zijn. Mocht hij ooit nog doorgroeien naar de status van een toptrainer: op dit moment is hij mijns inziens verre van dat voor een topclub als Feyenoord vereiste én gewenste niveau. Dus na het heengaan van prutser Priske zijn we met Robin van de regen in de drup terecht gekomen. Nogmaals Co Adriaans citerend: ”Een goed paard is nog geen goede ruiter!” Net als de Deen kan de geboren Rotterdammer niet in de schaduw staan van Arne Slot. Het is niet anders, ik vrees dat we het voorlopig nog wel met hem zullen moeten doen. Dennis te Kloese zal menselijkerwijs niet snel toegeven twee keer in één seizoen de plank te hebben mis geslagen.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart