COLUMN: Van AC Milan tot Almere City, qua resultaat om het even

Beste Feyenoord-vrienden,

Het was zaterdagavond weer een lange zit en niet alleen doordat als gevolg van de vele onderbrekingen de wedstrijd op dertig seconden na uitliep tot 22.00 uur, maar helaas ook weer vanwege het matige spel dat op de groene grasmat werd ten toon gespreid. Een van mijn vaste UU-vakgenoten merkte al voor de aftrap op dat het wel weer een baggerwedstrijd zou worden aangezien Almere City net als veel andere keuterploegjes die de IJsselmeerpolderclub waren voorgegaan in De Kuip de (gelede-)bus zou parkeren.

Eerlijk gezegd viel dat laatste reuze mee, de Flevolanders kwamen er aardig uit en wisten dankzij geklungel achterin onzerzijds de bal al na vijf minuten in de verste hoek te pingpongen. Niet zo snel dus als dat de Milanezen dat fiksten, maar wel even doeltreffend. En zo kwam de rode lantaarndrager van de Eredivisie net als het grote AC Milan binnen de kortste keren op voorsprong tegen onze slapende achterhoede. Eerlijk gezegd was het niet eens zo verrassend, bij Feyenoord zijn we immers gewoon alles al in optima forma gewend. Thuis verliezen van FC Utrecht en met 3-0 winnen van Bayern München. We kunnen wat het lopende seizoen betreft nog wel tien van deze contrasten opsommen. Geen berg is ons te hoog en geen dal te diep. Himmelhoch jauchzend zum tode betrübt.

Het duurde een half uur eer Feyenoord via Carranza weer langszij kwam en in extremis werd het dus dankzij een zeer fraaie treffer van Hancko zelfs nog 2-1 in ons voordeel ook. Daarmee werd hetzelfde resultaat geboekt als tegen AC Milan over twee wedstrijden. “Het kan verkeren” mijmerde de beroemde Nederlandse dichter Gerbrand Adriaenszoon Bredero al in een tijd dat Koning Voetbal nog in de schoot der toekomst verborgen lag. Zijn ontelbare keren geciteerde ultrakorte proza van ruim vier eeuwen geleden is naadloos van toepassing op de belangrijkste bijzaak van het leven.

Feyenoord staat nu op doelsaldo derde op de ranglijst en dat zou aan het eind van de rit de deur kunnen openen naar de voorronden van de Champions League. Maar laten we ons vooral nog maar niet rijk rekenen met nog loodzware uitwedstrijden bij de concurrentie in Enschede en Alkmaar voor de boeg.
Hoe matig tot slecht Feyenoord ook presteert in de competitie, zo goed heeft Feyenoord – behoudens toch ook een drietal zeperds - gepresteerd in de CL. Als we het rijtje afgaan heeft Feyenoord, zelfs met een soms veredeld B-elftal, een veel zwaardere gang door Europa moeten maken dan in dat gouden seizoen 1969-1970 waarin Feyenoord als eerste Nederlandse club de Cup met de Grote Oren won. Toen won Feyenoord behalve van een IJslandse dwerg en twee middenklassers uit achtereenvolgens Oost-Berlijn en Warschau van “slechts” twee topploegen, te weten de destijds regerend wereldbekerhouder AC Milan en het Schotse Celtic, dat drie jaar eerder de Europese hoofdprijs had gewonnen. Maar het Feyenoord van nu won thuis maar liefst van Bayern München en AC Milan en uit van Gerona en Benfica, terwijl het in Manchester gelijk speelde tegen City, ondanks een voorafgaande 3-0 tussenstand in het voordeel van de Engelse gigant. En ook tegen Milan werd in San Siro een remise afgedwongen, waar Feyenoord in 1969 nog met een (eveneens snelle) 1-0 goal van de Argentijn Nestor Combin in de negende minuut op achterstand kwam.

We hebben dus zomaar toch de achtste finale bereikt van het zwaarste clubtoernooi ter wereld en dat is minstens zo’n grote prestatie als het winnen van de finale op 6 mei 1960. En, daar gaan we weer, laten we reëel blijven en onze verwachtingen tegen Inter niet te hoog stellen. Het vasthouden van de derde plaats vind ik een reëler doel om in het vizier te houden.

Tja, en dan de trainerswissel. Het ontslag van Priske was terecht, punt. Maar om vervolgens de oude clubheld Robin van Persie als opvolger aan te trekken ligt natuurlijk veel minder voor de hand. Er zijn uiteraard best wat steekhoudende argumenten op te lepelen die deze transactie onderbouwen, maar naar mijn diepe overtuiging en die van vele anderen (waaronder ook van hen die er veel meer verstand van hebben dan uw simpele columnist) staat daar een veel hogere stapel contraire motiveringen tegenover. Een zeer onervaren coach die er in Heerenveen ook niet veel van heeft gebakken. Zich zelfs door een amateurclubje uit het bekertoernooi heeft laten kieperen. En het klassieke voorbeeld van Marco van Basten toont aan dat een wereldvoetballer nog geen wereldcoach hoeft te zijn. Of zoals Co Adriaanse ooit oreerde: “Een goed paard is nog geen goede ruiter!”

We gaan het allemaal beleven de komende tijd, waarin er dus nog veel op het spel staat.
ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart