COLUMN: We zijn er nog lang niet, maar wel twee zware wedstrijden gewonnen

Beste Feyenoord-vrienden,

Twee achtereenvolgende thuiswedstrijden gewonnen. De eerste weliswaar tegen een promovendus, maar gisteren dus tegen het zeer goed draaiende FC Twente, waartegen we vorig seizoen maar één punt haalden al werden we toen in de Grolsch Veste wel door de arbitrage benadeeld.

Dus twee keer in eigen huis gewonnen en beide keren was de thuisreis naar ons woondorp Liessel (gemeente Deurne) een drama. Twee weken geleden wel vele malen erger dan gisteren overigens. Na Feyenoord-NAC fietste ik zoals altijd op mijn e-bike van het station in Deurne naar Liessel (een traject van exact 6 kilometer door het buitengebied) toen er onderweg drie mannen het fietspad om onbekende redenen blokkeerden. Ik was een tikkeltje geïrriteerd en vroeg of ik er langs mocht en dat zij niet alleen op de wereld waren. Als door een heel wespennest gestoken zetten zij direct de achtervolging in nadat ik erlangs was geglipt alsof ik hen tot op het bot had beledigd en de grootste agressor kwam rechts langs mij fietsen en bokste zeer bewust snoeihard tegen mij aan. Gewoon een geweldsmisdrijf bij een snelheid van minstens 25 kilometer, maar hij viel zelf in de greppel naast het fietspad waar hij mij in had willen hebben. Achterom kijkend zag ik dat hij alweer overeind stond dus was hulpverlening niet nodig. Ik fietste door tot in de bebouwde kom van Liessel waar een busje stond met wat achteraf een aantal Oekraïners bleken met vermoedelijk één Nederlander erbij die wat goederen aan het uitwisselen waren. Ik ging er maar even bijstaan in de verwachting dat mijn drie belagers, die het met leeuwenmoed gemunt hadden op een man alleen van 77 jaar, met zoveel getuigen erbij niets zouden durven doen. Maar neen, ze sloten mij meteen in en de agressor die mij van de fiets had willen omver duwen sloeg mij voor enkele seconden bewusteloos. Ik heb thuis gekomen niet meteen alles verteld en zeker niet aan mijn sinds diens scheiding weer thuis wonende jongste zoon. Die heeft ooit de eretitel “sterkste man van Liessel” met een trek-een-truc wedstrijd gewonnen hetgeen hem een grote herinneringsbeker en een geldbedrag opleverde. Als ik hem zou vertellen wat er was gebeurd zou hij er gegarandeerd op af zijn gegaan. Want de onverlaat was wel zo onhandig geweest om zijn naam te noemen en mijn zoon kent hem goed, net als de beide andere helden. Afgelopen woensdag heb ik op afspraak officieel aangifte gedaan en laat het dus verder over aan de wijsheid en professionaliteit van politie en justitie.

Tja, en gisteren kregen we in de intercity tussen Breda en Tilburg te horen dat de trein niet verder zou rijden dan Tilburg vanwege een stroomstoring. Niets vervelender dan op zo’n tijdstip te stranden zonder dat er snel uitzicht is op vervangend busvervoer. Met een sprinter kon ik daarna nog door hobbelen tot Boxtel en heb daar – in telefonisch overleg met mijn vrouw – toch maar een taxi naar Eindhoven genomen á raison van 100 €. Soms loopt Kuipbezoek best wel in de prijzen, de wedstrijd Feyenoord-AZ begint op 2 november maar weer eens om 21.00 uur en daarom heb ik zoals vaker bij die aanvangstijd een hotel geboekt in het centrum en maken mijn vrouw er weer een nostalgisch dagje uit van in onze geboortestad.

Het is sowieso een ietwat emotionele periode, nog los van de openbare geweldpleging jegens mijn persoon. Vandaag mogen mijn vrouw en ik herdenken dat we 54 jaar geleden in de toenmalige gemeente Lekkerkerk elkaar het onvoorwaardelijke “ja”-woord gaven, een datum ook waarop het Midden-Oosten in een zoveelste duistere tragedie terecht kwam. Een oorlog vooralsnog zonder enig uitzicht op beëindiging van al dit gruwelijke menselijke leed. En volgende week onderga ik in het Elkerliek ziekenhuis in Helmond een wat vervelende medische ingreep die uitkomst moet bieden op de vraag of er meer aan de hand is dan wij onszelf maar ook onze medemens toewensen. Ik mag intussen alweer 23 jaar uw wekelijks columnist zijn en zou dat graag en bij de gratie van de lezerskring van onze geliefde club nog een poosje volhouden.

Maar nu dan toch ons dierbare Feyenoord want daar draait het tenslotte in dit kader om. De club van Zuid heeft na de uitglijder in De Goffert nu tot twee keer toe goede zaken gedaan. Een zowel sportief als financieel zeer gunstige uitzege in Spanje en gisteren dus thuis ook de Tukkers klop gegeven. Wij hebben niet zulke goede statistieken wat Spaanse clubs betreft met uitzondering wellicht van de tweede club uit Barcelona (RCD Espanyol) en in 2014 zijn we in de poulefase van het UEFA-cuptoernooi boven Sevilla geëindigd en dan moet je toch best wel van goeden huize komen. Maar nu troefden we deze noordelijke Spanjaarden uit Girona (de Baskische schrijfwijze voor Gerona) toch maar mooi af. Een tikkeltje gelukkig, maar zonder geluk vaart niemand wel.

Dus gingen we gisteren bij een lekker najaarszonnetje er maar eens goed voor zitten in de kraker tegen het weer ouderwets ambitieuze FC Twente. In de hoop dat er genoeg zelfvertrouwen was getankt in Baskenland. Dat viel in de beginfase bar tegen. FC Twente heerste en doelman Wellenreuther moest al snel met goede reflexen redding brengen. Dat ging hem overigens prima af en Feyenoord bleef dus in de wedstrijd. Al hadden we natuurlijk alle geluk van de wereld toen Rots een niet te missen kans toch jammerlijk miste en daar moest je toch echt voor gestudeerd hebben. Sterker, het was lastiger de bal naast te prikken dan in het gapende doel. En geheel tegen de verhouding in wist uitblinker Hwang vervolgens de vrijstaande Ueda te bedienen en die kopte feilloos raak. De enige goede daad van de verder ontluisterend slechte Japanner. Op schrijnende wijze verpersoonlijkt hij het zeer pijnlijk falende aankoopbeleid van Feyenoord. Met stip de slechtste transferperiode in jaren, uitgerekend nu er veel meer te besteden was dan lange tijd het geval was met het veelal armlastige Feyenoord.

Toch duidt de zege op de Twentenaren wel degelijk ook op enig herstel en evenzeer op karakter in de ploeg. We missen daarbij ook nog een paar sterkmakers zoals Quillindschy Hartman en Calvin Stengs. Bovendien is Twente door de jaren heen een geduchte tegenstander geweest. De eerste jaren van de fusieclub (Sportclub Enschede en Enschedese Boys fuseerden in 1965) wonnen de Tukkers jaren nooit van Feyenoord. Ze speelden lang in het ongezellige Diekman-stadion waar het veld en de tribunes door een sintelbaan waren gescheiden. Net zoals ooit in het Olympisch Stadion het geval was. Het is altijd de charme van die goede oude Kuip geweest dat de toeschouwers dicht op het veld zaten. Als jongetje zaten we pal achter het doel van Eddy Pieters Graafland die voor de wedstrijd door ons luidkeels werd toegejuicht wanneer hij naar het doel toeliep, compleet met kniebeschermers, handschoenen en bij stralend weer een zonneklep op het voorhoofd. Andere maar heel mooie en zeker ook onvergetelijke tijden…

In het seizoen 1968-1969 rekenden de Twente-supporters zich al rijk wat de landstitel betrof. Oud-Feyenoorder Kees Rijvers was toen hun trainer en aan zijn gedrag was niets van liefde te bespeuren wat zijn oude club betrof waar hij toch drie jaar had gevoetbald zonder overigens een prijs te winnen. Toen FC Twente dat seizoen 1968-1969 in Enschede met maar liefst 5-1 van het grote Ajax van Cruijff en Keizer won dat later dat seizoen ook de eerste Europacup-finalist van Nederland was, stond voor de Tukkers wel vast dat zij landskampioen zouden worden. Ik zat toen als dienstplichtig korporaal bij de Koninklijke Luchtmacht en de discussies over de kansen van Feyenoord, Ajax en FC Twente waren dagelijks het centrale thema van bespreking. Ook de Panorama voorspelde de titelwinst van FC Twente ten koste van het degelijke maar “fantasieloze” Feyenoord. Ja de Mokumse affiniteit van dat pulpblad heeft men door de jaren heen niet echt kunnen verbloemen. Maar op 22 december 1968 moest FC Twente op bezoek in De Kuip en werd het op overtuigende wijze met 3-0 van het veld geveegd. Henk Wey, Ove Kindvall en Ruud Geels waren de executeurs. Vervolgens werd er gespeculeerd over de revanche die in de terugwedstrijd in Enschede zou worden genomen. Doch in de voorlaatste wedstrijd van dat seizoen won Feyenoord ook daar met 0-1 (matchwinnaar was mijn held Ove Kindvall) en werd Feyenoord daar meteen kampioen mee. Onsportieve Tukkers gooiden na afloop uit pure nijd en frustratie stenen naar de spelersbus. Pas in latere jaren werd FC Twente een echte Angstgegner voor Feyenoord en won het ook in De Kuip met onder andere de gebroeders Willy en René van de Kerkhof op niet mis te verstane wijze. Dat hadden de Twentenaren gisteren ook graag gedaan, maar gelukkig pakte het anders uit. Brian Priske is duidelijk bezig met herstel van zijn toch wat gedeukte reputatie. Het is hem van harte gegund en ons ook als supporters!

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart.