COLUMN: Na een voorbeeldige start nam het seizoen een dramatische wending

Charles Corver en de schrijver van deze column

Beste Feyenoord-vrienden,
Het leek dit seizoen allemaal zo mooi te beginnen met het in de voormalige Lichtstad winnen van de prijs der prijzen: de Johan Cruijff-schaal. Helaas heeft dat eclatante succes een vertekend beeld gegeven van de situatie waarin ons dierbare Feyenoord nu verkeert. Want er blijkt nu alle reden toe om ons ernstig zorgen te maken omtrent het verdere verloop van dit seizoen. Niet alleen in competitieverband, maar zeker ook internationaal bezien. En hoewel op 31 juli zich al een zeer bedenkelijk, maar toen gelukkig nog vriendschappelijk, openingsduel tegen AS Monaco voor onze ogen voltrok (kansloze 1-3 nederlaag), leek het door die zege op PSV (na strafschoppen weliswaar, maar toch!) aan de Frederiklaan in Eindhoven-Strijp allemaal redelijk op orde te zijn. Maar toen kwam die dramatische remise tegen de Tilburgse promovendus die de vreugde om die eerste prijs meteen weer omzette in een inktzwarte domper. Een zeperd die identiek was aan die van het vorige seizoen, toen thuis tegen Fortuna Sittard. Maar ja, die afgang leek een week later weer goed gemaakt met een ruime zege op de Zwolse Blauwvingers, al opereerde dat ploegje wel heel erg zwak tegen de bezoekers van Zuid.

En dan is het toch weer opmerkelijk dat diezelfde onderdeurtjes uit de Overijsselse hoofdstad afgelopen zaterdag tijdens de provinciale derby in de Grolsch Veste het ambitieuze FC Twente keurig op 1-1 vastpinden. En daarmee zou dan onze eerdere 1-5 triomf aan de Gelderse IJssel weer in een ander licht kunnen worden gezien. Helaas is dat niet het geval. Want na die uitschieter tegen PEC Zwolle liepen we – net als vorig seizoen – averij op in Spangen. Want daar ontsnapten we opnieuw aan een dreigende nederlaag en moesten we “tevreden” zijn met een remise.

En of dat allemaal nog niet erg genoeg is lieten we afgelopen zaterdag in Groningen een veilig ogende 0-2 voorsprong schieten en gingen we ten tweede male tegen een promovendus de bietenbrug op. In vier competitiewedstrijden waaronder twee promovendi al zes punten verloren. We moeten redelijk ver terug gaan in de tijd om zo’n dramatische seizoenstart in het clubarchief terug te vinden. Ter vergelijking: AZ won gisteren in eigen huis met 9-1 van Heerenveen. En FC Utrecht heeft na vier wedstrijden ook al vier punten meer dan wij.

Ja, en dan gaat de schuldvraag dan wel de vraag wie voor deze troosteloze gang van zaken primair verantwoordelijk is toch onwillekeurig opdoemen. Ik heb ons tot nu toe steeds nadrukkelijk gelukkig geprezen met de komst van Dennis te Kloese naar Feyenoord, maar we kunnen ons met de beste wil van de wereld toch niet wijs maken dat hij het gedurende de afgelopen transferperiode goed heeft gedaan.

Integendeel, die hele zomer is voor ons uiterst teleurstellend verlopen. En dan herrijzen bij mij toch inktzwarte herinneringen van glorietijden waarbij managers vanwege hun aanvankelijk succesvolle beleid op fatale wijze te veel in zichzelf gingen geloven. Met als gevolg dat daarna de clubhistorie ook toen een dramatische wending nam. Zoals zich dat bij voorbeeld voltrok tijdens de bestuursperiode van Guus Brox. In 1965 landstitel en beker, in 1969 wederom de dubbel, in 1970 de Europacup I en Wereldbeker en in 1971 weer landskampioen, nota bene in een uitwedstrijd tegen het grote Ajax met Cruijff en Keizer (die in die wedstrijd wel uitviel) afgedwongen. Wanneer je zoveel successen boekt ga je ongetwijfeld met je hoofd in een roze wolk lopen. De arrogantie waarmee Brox meende in 1970 de Spartaanse doelman Jan van Beveren te kunnen binnenhalen door tijdens de onderhandelingen met hem naar de middenstip te lopen en vandaar naar de denkbeeldig volle tribunes te wijzen als immateriële aanbeveling is daar helaas wel een symptoom van geweest.

In 1974 beleefde Guus Brox met ons geliefde Feyenoord nog een geweldig succes met het winnen van zowel de landstitel als de UEFA-Cup (ook een Nederlandse primeur, net als de EC I, de Wereldbeker en de veel latere supercup). Maar daarna zou het tien jaar duren eer Feyenoord weer de landstitel pakte, al won het in 1980 wel de beker ten koste van Ajax en waarbij mijn goede vriend Charles Corver (scheidsrechter van de eeuw maar ons helaas in 2020 ontvallen) de arbiter was.
Toch is de domper van eergisteren niet uitsluitend aan de zwakte van Feyenoord te wijten. Want Makkelie, waarvan wel eens wordt beweerd dat hij in een Ajax-pyjama slaapt, verzuimde ostentatief om Van Bergen al vroeg in de wedstrijd rood te geven. Oud-scheidsrechter Mario van den Ende uitte daar in een reactie vlijmscherpe kritiek op.
Mario van der Ende over niet gegeven rode kaart bij FC Groningen-Feyenoord

Hier gold dus weer eens de Wet van Murphy, waarbij kort gezegd een ongeluk nooit alleen komt. We zullen het er mee moeten doen in de hoop dat Priske de boel alsnog op de rails krijgt. Anders vrees ik dat hij als hoofdcoach van Feyenoord niet eens de Kerst haalt.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart