COLUMN: Priske komt dus definitief

Beste Feyenoord-vrienden,

Het pleit is beslist, de Deense trainer Brian Priske Pedersen komt definitief naar De Kuip. Een man die noch als voetballer noch als hoofdcoach in de absolute Europese top zijn sportieve verleden heeft liggen. Als voetballer is zijn cv uiteraard al lang voltooid, maar wat zijn positie als trainer betreft kan die top uiteraard alsnog gehaald worden. In deze fase van zijn trainerscarrière zal veel afhangen van wat hij met Feyenoord zal gaan presteren. Of hij in navolging van Giovanni van Bronckhorst en Arne Slot naast doeltreffend voetbal ook prijzen zal gaan winnen. Want daar worden trainers uiteindelijk toch op afgerekend. Het werd allemansvriend Peter Bosz jarenlang nagedragen. Liet elftallen aantrekkelijk voetballen, maar ja hij had als trainer geen prijzen op zijn cv staan. Van dat schurende imago is hij nu bevrijd met de Johan Cruijff- en kampioensschaal.

Priske heeft als trainer overigens wel al de nodige palmares verzameld. Kampioen van Denemarken, twee keer kampioen van Tsjechië, de tweede keer met de beker erbij en dus de dubbel. Dat is zeker niet verkeerd voor een trainer die pas sinds 2019 als hoofdcoach eerstverantwoordelijk is voor de prestaties van de clubs waar hij tot nu toe actief was.

Nu zijn prijzen voor het imago van een trainer in beginsel natuurlijk allesbepalend, maar toch ook niet altijd. Bert van Marwijk won bij Feyenoord de UEFA-Cup in 2002 en de nationale beker in 2008. Toch vond ik hem persoonlijk niet één van de betere trainers in de lange geschiedenis van Feyenoord. Hij is vanaf 1990 tot 2022 nagenoeg altijd hoofdcoach geweest maar heeft alleen bij Feyenoord die twee prijzen gewonnen. Dus ook nul komma nul bij andere grote clubs als Borussia Dortmund en HSV Hamburg. En wat die twee prijzen bij Feyenoord betreft: die won hij over vijf seizoenen waarbij hij steeds sterke selecties tot zijn beschikking had. Zeker in zijn eerste twee jaar en zijn latere vijfde jaar bij Feyenoord. Hij werd nooit kampioen met onze club, won de UEFA-Cup vooral dankzij de legendarische vrije trappen-specialist Pi-air en de KNVB-beker met een toen ook bij elkaar gesprokkelde verzameling topspelers waaronder maar liefst de bij Bayern München opgehaalde Roy Makaay. In zijn eerste seizoen bij Feyenoord was hij eerst nog winterkampioen, maar vervolgens verliep de tweede seizoenshelft dramatisch met de ene na de andere nederlaag. In totaal wel 10 zeperds en 17 punten achterstand op PSV. En de rampzalige bekerfinale tegen FC Utrecht in 2003 (1-4 afstraffing, ongeacht de kwalijke rol die “arbiter” Bossen daarbij vervulde) staat bij mij ook nog glashelder op de harde schijf.

Bijna had Bertje zich toch, behalve dankzij die UEFA-Cup, ook als bondscoach nog onsterfelijk gemaakt. Slechts het uitgestoken been van Iker Casillas en een op het moment suprême hopeloos falende Robben scheidden hem in 2010 in Zuid-Afrika van de eeuwige roem.

Voor mij blijven de beste hoofdtrainers die Feyenoord sinds het invoeren van het betaalde voetbal heeft gehad (in de amateurtijd was Richard Dombi absolute top) wat mij betreft achtereenvolgens Jiri Sabotka, Ben Peeters, Ernst Happel (de beste van allemaal), Wiel Corver, Wim Jansen, Willem van Hanegem, Leo Beenhakker, Giovanni van Bronckhorst, Dick Advocaat en uiteraard Arne Slot. Maar het werd niet altijd alles goud wat zij aanraakten, zelfs Ernst Happel kon na het winnen van de landstitel in 1971 de neergang niet voorkomen nadat Ove Kindvall was vertrokken en Feyenoord decennia lang een soort van rugnummer 9-trauma zou hebben, dat pas eindigde met de komst van Pierre van Hooijdonk.

Ik wens de nieuwe trainer vanaf deze plaats alvast veel succes toe als hoofdcoach van ons dierbare Feyenoord.

ForLife en ForEver

Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart