COLUMN: Afscheidsfeestje in De Kuip, sportieve plicht vervuld

Beste Feyenoord-vrienden,

Ondanks de troosteloos lege vakken vanwege de zoveelste bestraffing van een voetbalbond - hetzij de UEFA hetzij de (K)NVB - van ons dierbare Feyenoord was het gisteren een mooie happening in onze gedateerde Kuip, waarvan men zich alleen kan afvragen of er ook nog ooit een renovatie van Neerlands mooiste en meest traditionele voetbalstadion zal plaatsvinden.

Maar gistermiddag was niet het juiste moment om daar bij stil te staan, want het was tijd voor een feestje. Te weten het afscheidsfeestje van Arne Slot, ontegenzeglijk één van de beste hoofdtrainers uit de rijke clubhistorie, al is daar nog wel een relativerende kanttekening bij te plaatsen. Want vóór de winterstop ging het lang niet zo goed als erna en zelfs toen bestond het om een doelpuntloze remise uit tegen het voor Eredivisie-begrippen ultrazwakke Volendam op te halen.

Maar Arne Slot kreeg het afscheid wat hij in optima forma verdiende. Hij bracht, al dan niet in samenwerking met Pusic, een flinke dosis frivoliteit in het spel van de nationale wereldprimeurhouder, welke we zeer lange tijd hadden gemist. Misschien zelfs wel decennia lang. Het was in de jaren vijftig en begin jaren zestig dat het spel van Feyenoord stierf in schoonheid, maar dat leverde in de beginjaren van het betaalde voetbal geen prijzen op. In 1957 verloor Feyenoord de bekerfinale van Fortuna ’54 met 2-4 na een 2-1 voorsprong bij de rust en in 1960 ging de kampioenswedstrijd tegen Ajax met 5-1 verloren na een 0-1 voorsprong uit een penalty van “Beertje” Kreyermaat. Ook werd geregeld en vooral juist in De Kuip verloren van het steviger voetballende Sparta en moest er dus iets veranderen aan het spelconcept dan wel de spelopvatting van de Kuipbewoners. En dat gebeurde uiteindelijk met spelers als Beertje Kreyermaat en later ook met Willem van Hanegem. bijgenaamd “De Kromme”, (IJzeren) Rinus Israel en Theo Laseroms, bij genaamd De Tank. Feyenoord werd sindsdien als een karakter-, vecht- en werkploeg omschreven, refererend ook aan het imago van de eigen stad van “niet lullen maar poetsen” hetgeen naar verluidt in de culturele genen van de gemiddelde Rotterdammer zit.

Het was wel jammer dat Santiago Gimenez gisteren bij het afscheidsbal ontbrak, althans binnen de lijnen want op de tribune zat hij wel. Hij gold als een cultheld à la Jozef Kiprich in de jaren negentig, al miste de Hongaar in tegenstelling tot de Argentijnse Mexicaan never nooit niet een elfmetertrap. De tovenaar van Tatabánya wachtte goed getimed en zonder zijn aanloop te onderbreken met het nemen van de pingel tot de doelman een hoek had gekozen en schoof de bal dan dodelijk koel in de lege andere hoek. Zelfs als hij op 7 mei 1995 thuis tegen PSV moest invallen en vanaf de bank naar de stip wandelde om vervolgens doelman Stanley Menzo volstrekt kansloos te laten.
https://www.youtube.com/watch?v=Amo4TNN8fS4

Hoe dan ook, Feyenoord toonde gelukkig geen mededogen voor de kleine broer van de overkant, net zoals Excelsior dat zes jaar geleden niet met ons had toen Feyenoord op de voorlaatste speeldag op bezoek moest naar Woudestein met vier punten voorsprong op de nummer twee uit de residentieloze hoofdstad op zak. Het werd toen 3-0 voor de Kralingers zodat Feyenoord met één fragiel puntje voorsprong de laatste wedstrijddag alsnog de titel moest grijpen. Wel in eigen huis en met een hattrick van Dirk Kuijt. Mijn glaszuivere achternaamgenoot zorgde met een tegendoelpunt toen nog voor enige spanning, maar veel om het lijf had het niet meer.

Arne is nu dus hoofdtrainer-af en we kijken als Legioen reikhalzend uit naar wie zijn opvolger wordt. Ik heb daarbij alle vertrouwen in de daadkracht en het gogme van Dennis te Kloese als topmanager, maar hij kan natuurlijk ook geen ijzer met handen breken. Want welke toptrainer is of komt er beschikbaar en is dan ook nog eens bereid voor het - internationaal gezien - tamelijk bescheiden - salaris dat Feyenoord hem dan kan bieden naar Rotterdam-Zuid te komen?

We gaan het zien, nu het sportieve reces dan wel de komkommertijd is aangebroken. Maar niet voor het clubmanagement, integendeel!

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart