COLUMN: Een sfeervolle avondwedstrijd om des keizers baard

Beste Feyenoord-vrienden,

Na lang afwegen van alle voors en tegens heb ik besloten mijn seizoenkaart toch nog weer voor een jaar te verlengen. Op 12 augustus hoop ik al weer 77 jaar te worden. Daarbij woon ik op zo’n 140 km van De Kuip en dan ga je alles bij elkaar toch meer nadenken over dit soort zaken dan wanneer je een jongere senior of midlife bent en op loopafstand van onze heilige voetbaltempel woont zoals dat in mijn jeugd het geval was. Te meer daar ik ook nog een heel druk bezette agenda voer als multifunctioneel kaderlid van de grootse Nederlandse vakbond, als gemeenteraadslid van Deurne en als uw wekelijks columnist (een voorrecht dat ik bij uw gratie alweer 23 jaar mag genieten). En met ook een druk bezet privéleven met een inwonende gescheiden jongste zoon en een kleindochter van 6 jaar jegens wie het sociologische begrip “das Grossmutter-Effekt” voor mijn vrouw in optima forma van toepassing is en dat uiteraard ook zijn weerslag heeft op deze opa. Emma (6 jaar) is vanaf haar geboorte lid gemaakt van “Kameraadjes” en is voor mij het mooiste geschenk op mijn oude dag. Ik wil haar zeker eerst in een volle Kuip inclusief zijn unieke sfeer met eeuwigheidswaarde introduceren alvorens zelf met het Kuip-bezoek te stoppen. Om mijn dierbare club alsdan tot mijn dood via het grote flatscreen te volgen.

Eergisteravond heb ik weer met volle teugen mogen genieten van de uitgelaten sfeer van een dankbaar publiek dat Arne Slot alvast ten afscheid toe zong en dat daarbij de Rambo van Feyenoord, John de Wolf, volkomen terecht ook niet vergat. De oude held die op 11 april 1991 in het Philips-stadion Romario volledig uitschakelde en daarmee, samen met zijn compaan Henk Fräser, op sportieve wijze honingzoete wraak nam voor de op 3 maart van dat seizoen in datzelfde stadion met 6-0 geleden nederlaag en waarbij Romario met vier treffers de grote (uit)blinkende ster was geweest. En met als absoluut hoogtepunt de revival van de hartstochtelijk toegejuichte én toegezongen S A N T I A G O Gimenez (3 maal bis). Hij speelde en scoorde ook weer als vanouds, daarmee zijn tijdens zijn diepe vormcrisis altoos sluimerende immense populariteit weer volledig reanimerend in een klaterend klinkende kolkende Kuip! Ondanks dat het een wedstrijd om des keizers baard was. Die passie kun je alleen “life” in De Kuip beleven en zo werd ik als oude verstokte supporter meteen vanuit een hoorn des overvloeds beloond voor mijn besluit de Kuip weer voor een jaar trouw te blijven. Ook al lijken die zes trappen naar vakkie UU met het klimmen der jaren steeds hoger te worden. En voel ik mij in tramlijn 12, omringd door al die jongeren, een steeds grijzere grijsaard aan wie die jongeren ook steeds vaker hun zitplaats aanbieden vanuit een soort van welgemeende piëteit. Ik zie daar de humor en ontluikende levenskunst wel van in en bedank altijd vriendelijk voor het genereuze aanbod maar maak er dan geen gebruik van. Ook niet ‘s morgens in de intercity van Deurne naar Eindhoven, tot de laatste vierkante centimeter compact volgestouwd met PSV-supporters, op weg naar hun kampioenswedstrijd tegen de oudste BVO van Nederland uit onze geboortestad.

Gezien het late aanvangstijdstip hadden mijn vrouw en ik maar weer eens ons (in beginsel vaste maar niet altijd beschikbare) hotel in Rotjeknor geboekt, zodat we voorafgaande aan de avondwedstrijd onze ultramoderne geboortestad konden bezoeken met zijn druk bewandelde Lijnbaan en Markthal. Altijd weer een feestje voor geboren en getogen en inmiddels op leeftijd geraakte Rotterdammers en waarbij ook het lenteweer volop mee werkte. Kortom, het was weer een onvergetelijke voetbalzondag met als kers op de taart een klinkende 5-0 zege op de Zwolse blauwvingers.
>
ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart