COLUMN: Feyenoord houdt koers na routinezege op Heracles

Beste Feyenoord-vrienden,

Helaas kon ik er gisteravond niet bij zijn vanwege de combinatie van weer eens een laat aanvangstijdstip en busvervoer tussen Eindhoven en Venlo wegens werkzaamheden aan het spoor. Op zondagavond terwijl voor werkend Nederland de nieuwe werkweek weer voor de deur staat, wie verzint er zoiets?

Natuurlijk geldt dat voor doordeweekse wedstrijden ook, maar dat zijn meestal beker- of Europacup-wedstrijden en daar kies je dan zelf voor om tickets aan te schaffen. Voor de verder weg wonende seizoenkaart houdende supporters die uitsluitend gebruik willen of moeten maken van het openbaar vervoer zijn de klantvriendelijkheid en klantgerichtheid ver te zoeken.

Ik hoop de komende zomer alweer 77 jaar te worden en overweeg nu toch serieus te stoppen met het structurele Kuipbezoek (tegenwoordig alleen nog competitiewedstrijden) en mijn geliefde club verder maar te gaan volgen via ESPN net als zovele anderen in mijn Feyenoord-netwerk, die verder van De Heilige Kuip vandaan wonen. Dit seizoen heb ik al drie keer een wedstrijd verstek moeten laten gaan en één keer hebben we het late tijdstip opgevangen met maar weer eens een hotelletje in het centrum. Alsdan een kort weekendje Rotterdam dus met mijn vrouw die haar geboortestad met mij deelt.

Ik houd er met het klimmen der jaren niet meer zo van mijn dierbare Feyenoord “live” via de tv te volgen vanwege wedstrijdspanning en -stress maar dan moet dat maar.

Ik heb als supporter het voorrecht gehad in mijn prille jeugd nog Kees Rijvers namens Feyenoord in de Kuip in actie te zien. Hij was in de ranking de derde van het “Gouden Binnentrio” dat hij deelde met Faas Wilkes (absoluut de beste van de drie), Abe Lenstra en Kees. Echt legendarische herinneringen aan hem als Feyenoorder heb ik zeker niet en indien ik hem als zodanig moest ranken zou hij wellicht niet eens bij de eerste honderd beste Feyenoorders zitten.

Hij speelde ook in een periode dat er geen enkele prijs door Feyenoord werd gewonnen. Juist in het jaar van zijn afscheid (1960) verloor Feyenoord met hem erbij op bizarre wijze een kampioenswedstrijd in het Olympisch Stadion van de grote aartsrivaal met 5-1 na een ruststand van 0-1 en in 1957 werd in De Kuip een bekerfinale met 2-4 verloren van Fortuna ’54 (toen wel een topploeg met Frans de Munck, Jan Notermans, Cor van der Hart en Bram Appel) na een 2-1 ruststand. Bij die wedstrijd speelde Rijvers overigens nog niet bij Feyenoord.

Rijvers stond niet bekend als de meest sympathiekste speler bij Feyenoord. Hij maakte nog wel eens amok en ging naar verluidt ook een keer met de pest in zijn lijf op de tribune zitten. Of dat laatste echt waar was heb ik nooit kunnen checken, het was een verhaaltje tijdens een verjaardagsvisite van een oudere supporter die al lang niet meer onder ons is. Maar ook toen hij later een redelijk succesvolle trainer bij FC Twente werd (maar van prijzen verstoken bleef) was van enige genegenheid voor de club waar hij drie seizoen gebald had niets meer te bespeuren. Integendeel!

Ik doel dan vooral op het kampioensjaar 1968-1969, waarin FC Twente lang mee deed om de titel, thuis met 5-1 van het Ajax van Cruijff, Keizer Henk Groot en Sjaak Swart (zou die Mokumse prijzencalculator behalve het aantal kampioenschappen van zijn club zich dat ook nog herinneren??) won, maar in De Kuip met 3-0 kansloos van Feyenoord verloor en last but not least tandenknarsend moest toestaan dat Feyenoord in de voorlaatste wedstrijd van dat seizoen uitgerekend in het Twentse Diekman-stadion met een 0-1 zege (doelpunt van mijn grootste Feyenoord-held aller tijden Ove Kindvall) de landstitel greep met uiteindelijk tien punten voorsprong op de Tukkers.

In die jaren deed Rijvers als trainer van de Tukkers heel erg zuur in de richting van zijn oude club op Zuid en bestreed hij de pers na afloop omdat hij dan vond dat de zoveelste zege van Feyenoord op Twente onverdiend was.

Genoeg over deze voormalige topvoetballer en oud-Feyenoorder, hij ruste in vrede.

Dan de wedstrijd van gisteravond. Niet echt een grootste voetbalshow, maar wel met een buitengewoon doeltreffend resultaat. De club waartegen we in 2017 met een ietwat kleinere uitslag de titel pakten (alleen mijn naamgenoot scoorde tegen namens de club uit de stad waar volgens Herman Finkers altijd wat te doen is) werd met 3-0 weer naar het land der Tubanten terug gestuurd en daarmee consolideerden we onze voorsprong op die grotere Twentse club van zes punten.

Verder toonde Yankuba Minteh zich wederom een goaltjesdief en nam toch ook Gimenez weer zijn doelpuntje mee. Hij lijkt á la Kindvall ruim een halve eeuw geleden langzaam uit zijn winterslaap te ontwaken, hetgeen niet alleen in de race om de tweede plaats maar ook gezien de bekerfinale van volgende maand goed van pas zal kunnen komen. Want NEC is geen eitje dat gemakkelijk gepeld zal kunnen worden. De Nijmegenaren die in De Kuip ook al een 2-0 achterstand wegwerkten staan nu zesde met slechts één punt minder dan de boys uit de residentieloze hoofdstad. Die beker is dus nog lang niet zeker. We zijn gewaarschuwd!

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart