COLUMN: Na dramatische seizoenstart nu dramatische herstart

Beste Feyenoord-vrienden,

Het was weer eens een klassiek drama in De kuip. Vorige week wijdde ik mijn column aan de pieken en dalen die kenmerkend zijn voor de historiografie van ons dierbare Feyenoord. Gisteren waren het hoge pieken en diepe dalen in één thuiswedstrijdje tegen NEC.

De eerste helft was het alleen maar pieken tot in de blessuretijd. Toen belandden we in een ondeelbaar punt des tijds ineens in een dal der dorre doodsbeenderen à la Ezechiël in diens Bijbelse visioen. Ook vreesde ik dat de blamerende nederlaag van vorige week tegen het bij onze Oosterburen laag geklasseerde FC Mainz een slecht voorteken was. Helaas werd dat onheilsteken gisteren in een kletsnatte Kuip op ontluisterende wijze bevestigd. Daar was geen orakel van Delphi voor nodig, om nog even bij de Antieke wereld te blijven.

Je kunt je nu in gemoede afvragen wat we nog van dit Feyenoord de rest van het seizoen kunnen verwachten, maar een graniethard feit is dat we zelfs bij een enorm overwicht jegens een middenmoter enorm kwetsbaar blijken te zijn. Een verdediging die nauwelijks op de proef wordt gesteld en toch tot twee keer toe de bietenbrug op gaat. Een – afgezien van Gimenez (die overigens ook riante kansen mist) – voor een Nederlandse topploeg matige voorhoede met nóg matiger scorend vermogen.

Die werkelijk niet te missen dotten van kansen tóch verkwanselt zoals Timber waardoor het op slag van rust in plaats van 3-0 ineens 2-1 stond vanwege een wederom bijna aandoenlijk absenteïsme van een lachwekkend zwakke defensie. Een verdediging ondergedompeld in een onvoorstelbare malaise en waar nu ook Bijlow zijn verliesgevende aandeel in heeft genomen. Voor zijn positie bij het Nederlands Elftal moet worden gevreesd. En het zou mij niets verbazen als hij door zijn “vliegende kiep”-manoeuvres ver voor zijn doel een keer de boot in gaat met een verre lob van een lepe tegenstander die de bal dan van afstand zo in het lege doel lepelt.

Ik vond trouwens die scheidsrechter Sander van der Eijk ook wel heel irritant fluiten. Hij gaf na een opeenstapeling van Nijmeegse overtredingen uiteindelijk pas na 20 minuten een gele kaart aan Van Rooij maar aan de eerste de beste overtreding van Feyenoord-zijde meteen geel aan Timber. Slechts twee minuten na de eerste gele kaart. Van der Eijk wilde zichzelf kennelijk even bewijzen als Kuip-bestendige arbiter.

Maar dat Feyenoord opzichtig faalde lag natuurlijk niet aan deze voornamelijk nog Eerste Divisie-wedstrijden fluitende leidsman. Dat lag aan de ontstellende machteloosheid van de ploeg zelf. En aan het feit dat het NEC de kans had geboden om vanuit verloren positie toch weer op gelijke hoogte te komen en onmiddellijk daarna de bus te parkeren voor het eigen doel en met de eigen supporters daar weer achter.

Of je daar nu aan wilt of niet, een feit is dat sinds het vertrek van Pusic de glans er wel een beetje af is bij Feyenoord. Dat kan natuurlijk toeval zijn. Maar indien we dit seizoen – met binnenkort een aantal pittige wedstrijden voor de boeg – zonder prijzen eindigen heeft Arne Slot na drie seizoenen alleen de titel gewonnen, tegen Giovanni van Bronckhorst over eenzelfde periode vijf prijzen met Feyenoord.

Ik ben zeker niet tegen Arne Slot, integendeel, maar sommigen en niet de eerste de beste uit mijn netwerk noemen hem een held. En dat gaat mij – zeker sinds Pusic weg is - ietwat te ver.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart