[COLUMN] Feyenoord tegen AZ, saai, spannend én degelijk

Beste Feyenoord-vrienden,

Saai en spannend. Dat is natuurlijk een “contradictio in terminis”. Een tegengestelde uitdrukking dus, maar in mijn beleving o zo waar. Feyenoord was het gisteren tegen het reeds vele jaren met horten en stoten heel ambitieuze AZ allemaal: saai, spannend en degelijk. Juist vanwege die zeer diep ingedaalde degelijkheid was het ondanks alle spanning om de broze 1-0 voorsprong ook dodelijk saai. Tenminste, als spel om naar te kijken, want dat was ondanks de ingesleten en geïnternaliseerde tactische patronen niet voorbestemd om als historische wedstrijd de clubkanalen in te gaan. Geen duel met eeuwigheidswaarde waarvan ik er minsten tien zo kan opnoemen in de Feyenoord-historiografie. Met die 2-0 tegen toenmalige wereldkampioen AC Milan van 26 november 1969 als de meest onvergankelijke herinnering in het geheugen gegrift.

De wedstrijd van gisteren zal dus niet lang op de harde schijf gedownload blijven, maar het resultaat was uiteindelijk wél optimaal. We zijn zowel FC Twente als AZ nu op de ranglijst gepasseerd en kunnen vanaf dit moment nog meer dan eerst alleen maar stiekem hopen dat PSV ook een keer punten gaat verspelen en wij dan natuurlijk niet. De Eindhovenaren krijgen nu een aantal wedstrijden die meer van hen zullen vergen dan de routineklusjes tegen PEC Zwolle en Vitesse. Met statistisch gezien natuurlijk ook de voor hen zwaarste uitwedstrijd van het hele seizoen. Die in De Kuip tegen ons dierbare Feyenoord dus. Althans, dat was vele jaren en zelfs decennia zo, maar de laatste jaren zit er de klad in. Het is dus aan onze toptrainer om die dalende tendens om te buigen, zodat we weer de Angstgegner bij uitstek zijn voor de Zwartrokken.

Zelf hebben we na de interlandpauze ook geen makkie op tegen Excelsior Woudestein, maar uit spelen in de Grolsch Veste is toch nog wel van een andere orde. Hoewel NEC er gisteren met opmerkelijk gemak gelijk speelde en een roemrijke zege zelfs in de slotfase uit hun handen glipte. Feyenoord doet vooralsnog op drie fronten mee, al bieden de twee uitnederlagen in de pouleronde van de CL geen riant uitzicht meer op de knock-outfase. Het grote geld valt natuurlijk in dat toptoernooi te verdienen, maar sportief gezien biedt de Europa League ontegenzeggelijk meer perspectief en continuïteit. En naast deze twee podia (competitie en Europees voetbal) heeft Feyenoord in het nationale bekertoernooi een thuiswedstrijd tegen FC Utrecht geloot en dat had slechter gekund. Al zou onderschatting van zo’n tegenstander, zeker met Ron Jans aan het roer, een averechts effect kunnen hebben.

Wat opvalt en gelijktijdig tegenvalt is het opzichtige vormverlies van met name Santiago Gimenez, die nu alweer een tijdje droog staat. Gisteren speelde hij ook een tamelijk anonieme rol. Dat geldt trouwens voor de hele voorhoede, die draait momenteel bepaald niet als een tierelier. Timber was volgens de communis opinio de beste man aan onze kant, met oud-Feyenoorder Clasie als beste Alkmaarse speler. Eigenlijk best vreemd dat die “man van de club” na zijn buitenlandse avontuur niet is terug gehaald naar Feyenoord. Maar goed, je kunt niet alles hebben. Wel onhandig dat onze uitblinker zo te keer ging tegen die andere oud-Feyenoorder, want dat had bij een eventueel klein vergrijp in het tweede bedrijf zo maar rood kunnen opleveren en dan hadden de rapen wel eens gaar kunnen zijn. Gelukkig kabbelde de wedstrijd ietwat gezapig naar het laatste fluitsignaal toe en konden we de drie punten dus definitief aan ons totaal toevoegen.

Maar om nu te zeggen dat ik – met uitzondering van de uitslag – genoten heb van het getoonde spel, nee dat moet ik helaas ontkennen. Degelijk vanaf de doelman tot de voorste linie, maar ondanks de spanning vanwege een kwetsbare voorsprong ook slaapverwekkend saai. Kortom een matige vertoning welke ons wellicht juist daardoor toch de uiterst belangrijke zege opleverde.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart