COLUMN: Feyenoord stelt teleur; met eigen wapen bestreden

Beste Feyenoord-vrienden,

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik had vrijdag na afloop van het sinds 1991 traditionele openingsduel van het nieuwe seizoen stevig de pest erin. Gelukkig had ik niet de moeite genomen naar De Kuip te komen. Op mijn oude dag (ik hoop over vijf dagen – quod vult Deus - alweer 76 jaar te worden) beperk ik mij met mijn seizoenkaart voor vakkie UU nog slechts tot de competitiewedstrijden.

Dat heeft overigens niet uitsluitend met mijn gevorderde leeftijd en de grote woonafstand tot de Kuip te maken, maar ook omdat ik maatschappelijk nog zeer actief ben als multifunctioneel kaderlid van Neerlands veruit grootste vakbond en als raadslid in mijn woongemeente. Mijn agenda is dus nog vol genoeg om er af en toe kritisch naar te kijken en mij af te vragen of het niet wat minder kan. En op tv volg ik Feyenoord al vele jaren niet meer live, omdat ik dus net als Diederik Gommers (arts en intensivist van het Erasmus MC Sophia) en Maurice Laparlière (Rijmond-verslaggever) onvoldoende tv-stressbestendig ben om mij die spanning nog te willen aan doen.

Wanneer ik Feyenoord via ESPN zou volgen heb ik daar veel meer last van dan tussen mijn medesupporters in De Kuip. Dus die commerciële voetbalzender is niet meer aan mij besteed. Maar al volgde ik de wedstrijd tegen de bekerhouder dus niet, ook niet “veilig” via het serene teletekst, de app-berichten die ik vanuit mijn netwerk binnen kreeg voorspelden weinig goeds. En toen ik dus later die avond via de tv in ons slaapvertrek de uitslag nakeek op teletekstpagina 810 was de zeperd geen verrassing meer voor mij.

Feyenoord had het weer eens laten liggen, net als in de laatste (thuis)wedstrijd van het vorige seizoen toen we van Vitesse verloren. Dat was toen een afknapper in een volle Kuip. En nu dus uitgerekend tegen PSV. Maar hoewel ik daar dus flink van baalde, zette ik het niettemin meteen weer van mij af en sliep vlotjes in. Dat was vroeger wel anders na een nederlaag van ons dierbare Feyenoord.

Later nam ik er ook kennis van dat PSV-supporters zich op criminele wijze hadden misdragen door netten te vernielen die naast de netten om het hele veld voor de uitvakken waren geplaatst om het gooien van voorwerpen op de grasmat te vermijden. Met als gevolg dat brokstukken op publiek eronder vielen waardoor er ook een aantal (gelukkig licht) gewonden vielen. Dus was er gewoon sprake van het plegen van misdrijven.

Tja, die gemoedelijke Brabo’s toch van die zelfverklaarde warme club uit Eindhoven-Strijp. Dat verhaaltje van gemoedelijkheid kunnen we vanaf nu ook wel naar het land der fabelen verwijzen of minstens ietwat relativeren. Ook de voormalige Lichtstad herbergt onomstotelijk bewezen de nodige hooligans, die onverlaten beperken zich echt niet tot de Randstad alleen.

Brabanders zijn overigens in het algemeen wel degelijk heel aardige mensen waar wij al vele jaren met veel plezier tussen wonen, maar door de bank genomen zijn zij natuurlijk geen haar beter of slechter dan die uit de Randstad. Ook niet cultuurbepaald. Hoogstens individueel beter of slechter.

Het seizoen is voor Feyenoord dus op ontluisterende wijze begonnen. Langzamerhand wordt gebroken met een decennia oude traditie waarin wij de Angstgegner bij uitstek voor de Zwartrokken waren. Voor het derde achtereenvolgende seizoen gaat het nu faliekant mis tegen PSV. Ze bevochten ons met hetzelfde wapen van pressievoetbal. Peter Bosz lijkt qua trainerstype natuurlijk ook redelijk op Arne Slot en het is dan ook geen toeval dat PSV juist voor die trainer koos.

En we bewieroken met z’n allen ónze hoofdcoach en zijn natuurlijk blij dat hij minstens nog een jaar bij ons blijft, maar Gio won in zijn drie seizoenen als hoofdtrainer van Feyenoord vijf prijzen: één landstitel, twee bekers en twee JC-schalen. En Ajax was destijds een veel geduchter concurrent dan het afgelopen seizoen.

Daarbij zijn onze successen ook niet alleen aan Arne en aan de spelers op het veld te danken, ofschoon die laatsten het natuurlijk wel binnen de lijnen moeten rooien en waar maken. Maar ik breng ook hulde aan Dennis te Kloese, de man die een lucratief aanbod vanaf de andere kant van de Noordzee (Tottenham Hotspur) naast zich neer legde om al zijn energie en competenties aan de groei en bloei van Feyenoord te blijven wijden. Waar vind je nog zo’n bevlogen manager die niet primair voor het echt grote geld kiest maar genoegen neemt met wat Feyenoord hem financieel kan bieden.

Dus Arne én Dennis zijn een gouden koppel, hopelijk brengt het duo na de teleurstellende start van afgelopen vrijdagavond toch nog het nodige succes in het voor ons liggende seizoen.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart