COLUMN: Feyenoord, Feyenoord, wat gaan we doen dit jaar?

Beste Feyenoord-vrienden,

Geen idee, hoe u er als lezer in staat, maar ik vind het eigenlijk maar akelig stil waar het om het halen van spelers op de transfermarkt gaat. Belangstelling voor onze spelers is er zat en dat betreft uiteraard niet de minsten. Onze aanvoerder zijn we al kwijt en naar het algemene gevoelen niet voor de hoofdprijs, maar ik heb inhoudelijk uiteraard ook geen kennis mogen nemen van de voorwaarden waaronder de transfer heeft plaats gevonden.

En er wordt dus ook getrokken aan Justin Bijlow, Lutsharel Geertruida en Marcus Pedersen. Nu is verkoop van de beste doelman van Nederland voorshands onbespreekbaar, maar we weten dat in het betaalde voetbal alles mogelijk is, vigerend contract of niet. Desnoods via de rechter.

Dat laatste is best wel vreemd, want in het reguliere private arbeidsrecht is het echt geen uitgemaakte zaak indien iemand met een tijdelijk contract voortijdig wil opstappen, integendeel! En in het betaalde voetbal is nagenoeg altijd sprake van een tijdelijk contract en dus vrijwel nooit van een verbintenis voor onbepaalde tijd.

Sterker nog, indien men bij een bepaalde club grotendeels is opgeleid zoals ooit met Leonardo de Vitor Santiago het geval was, dan kan zo’n speler, desnoods via een omweg, gewoon overstappen naar een concurrent. In het reguliere privaatrechtelijke arbeidsrecht wordt zekerheidshalve meestal een concurrentiebeding in de arbeidsovereenkomst opgenomen, zodat men niet zomaar met bij de ene werkgever opgedane kennis en ervaring naar een concurrent kan overstappen.

Nu is het voor tijdelijke contracten - behoudens uitzonderingen – sinds 2015 verboden om in tijdelijke contracten een concurrentiebeding op te nemen, maar daar was in 2006, toen deze Leonardo vanuit Feyenoord via NAC naar de aartsrivaal in de residentieloze hoofdstad overstapte, dus nog geen sprake van.

Ik kan als eenvoudige voetbalsupporter en voormalige amateurvoetballer gevoelsmatig sowieso niet begrijpen dat spelers zonder met hun ogen te knipperen – en al dan niet via een omweg - overstappen naar een concurrent. Velen deden het en ook hier geldt in optima forma: het waren niet de minsten. Van Cruijff tot Gullit en van Wim Jansen tot Henk Groot en van Wijnaldum tot Berghuis.

Dan heb ik persoonlijk toch meer respect voor spelers als Gaston Taument en Giovanni van Bronckhorst, die als kinderen van onze club lucratieve aanbiedingen van PSV naast zich neerlegden omdat ze niet naar een concurrent wilden gaan en dat dus impliciet ook hun supporters niet wilden aandoen. Gaston sloeg zelfs twee keer een aanbod van PSV af en ook een van Ajax. Dan toon je mijns inziens wel “ballen”, karakter dus, als kind van de club.

Maar ook later bij Feyenoord ingestroomde Pi-air verklaarde ooit klip en klaar als Feyenoorder nooit meer te zullen overstappen naar Ajax. En reken maar dat de Mokumers hem na zijn triomftocht door Europa in 2002 graag hadden willen wegkapen. En de Zwartrokken in Eindhoven ook, die zitten tijdens de huidige transferperiode ons al weer – en volgens een hele oude traditie – flink dwars.

Want houd je een sterkmaker bij Feyenoord weg, dan vergroot dat je eigen sportieve kansen en verzwak je die van je rivaal. Het mes snijdt dan aan twee kanten in je voordeel. Een oude beproefde methode in het Eindhovense, te rekenen vanaf Jan van Beveren in 1970. En toen nog dankzij de machtige elektronische suikeroom, die al weer enige tijd ter ziele is.

Sommige overstappers hebben het geweten als zij van Feyenoord richting Ajax vertrokken, ook al was dat soms via een omweg, zoals Wim Jansen. Die betaalde zijn “verraad” als mr. Feyenoord met een snoeiharde ijsbal in zijn oog. Een misdrijf natuurlijk en ook uit moreel oogpunt zeer verwerpelijk, maar het was inherent aan de al minstens een eeuw levende rivaliteit zo niet animositeit tussen Ajax en Feyenoord.

Ook Berghuis heeft het geweten, ondanks zijn redelijk grote verdiensten voor Feyenoord had hij na zijn overstap naar Mokum voorgoed afgedaan in de ogen van het Legioen. Wat ik mij dan afvraag is waarom men dat zichzelf wil aandoen. Ik begrijp heel goed dat een broodvoetballer zich sportief en dus ook financieel wil verbeteren gedurende zijn relatief zeer korte loopbaan als actieve prof, maar de wereld is toch veel groter dan uitgerekend die van een directe concurrent of rivaal?

“Het zal allemaal wel!” zou Leo Beenhakker zeggen.

Intussen heeft ook Willem van Hanegem op zijn geheel eigen wijze zijn uiterst kritische licht laten schijnen over de gang van zaken op de transfermarkt wat Feyenoord betreft. De Kromme maakt van zijn hart geen moordkuil wat de club betreft waarmee hij ooit de eerste Europacup I, de eerste Wereldbeker en de eerste UEFA-Cup voor het Nederlandse clubvoetbal won.

Hopelijk gaan we nog op veelbelovende wijze bewegen op de spelersmarkt, want het zou toch wel fantastisch zijn indien de stunt van de jaren 1961 en 1962 zou worden herhaald, te weten dat Feyenoord eindelijk weer eens minstens twee keer achter elkaar landskampioen wordt. Het zou mijn oude supportershart een enorme adrenalinestoot van vreugde geven. En het zou ook nog eens exact honderd jaren na het eerste landskampioenschap van ons dierbare Feyenoord zijn!

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart