COLUMN: Wat wordt onze strategie?

Beste Feyenoord-vrienden,

Zo zijn we voor de zestiende maal in de clubgeschiedenis van ons dierbare Feyenoord landskampioen geworden en zo hebben we een bijna ondeelbaar punt des tijds later een felle discussie over de hoogte (of laagte?) van de transfersom van Orkan Kokcü naar Benfica. Die zou namelijk veel geringer van omvang zijn dan aanvankelijk werd gesuggereerd. En ook de verdere randvoorwaarden zoals een doorverkooppercentage bij latere transfers zou veel minder gunstig zijn dan de veronderstelde 25 %.

De algemeen directeur Dennis te Kloese komt er nu meteen achter dat Feyenoord niet de makkelijkste club is om te besturen (voor zover hij dat al niet wist). Voor het overige zal ik er als columnist geen oordeel mijnerzijds aan toevoegen omdat ik als buitenstaander geen kennis heb kunnen nemen van de inhoud van het desbetreffende zaakdossier en wat de rollen van de verschillende rechtstreeks betrokkenen zijn geweest.

Orkan kan wel een uitgesproken wens te kennen hebben gegeven dat hij perse naar Benfica wilde en dus bijvoorbeeld niet naar Engeland zodat gegadigden voor onze sterspeler niet tegen elkaar konden worden uitgespeeld. En hij kan bij wijze van spreken wel zwart-op-wit toezeggingen hebben gedaan op zeker moment in zijn loopbaan weer terug te zullen keren naar de club van zijn roots en dan bijvoorbeeld niet naar de concurrentie in de residentieloze hoofdstad of de voormalige lichtstad te verkassen. Ik laat mijn fantasie maar de vrije loop, niet gehinderd door enige dossierkennis.

Dennis te Kloese heeft er duidelijk blijk van gegeven een bepaald ambitieniveau jegens Feyenoord te koesteren door sinds het midden van de jaren zeventig niet langer bijna structureel de derde club van Nederland te zijn, behoudens incidentele topseizoenen zoals het afgelopen seizoen, het Cruijff-Gullit-jaar, de jaren 1991-1995 met zes prijzen in vijf jaar tijd en het seizoen dat de UEFA-Cup ten tweede male werd gewonnen (8 mei 2002).

Het zou heel goed zijn als er een duidelijke strategie wordt ontwikkeld. Een lange termijnbeleid met een inhaalrace na vele jaren van relatief weinig ups en wel vele downs, de roemruchte nationale wereldbekerprimeurhouder alsmede de eerste én laatste Nederlandse Europacupwinnaar én laatste Europese finalist volkomen onwaardig.

Wat mij met name ook zorgen baart is het helemaal vastgelopen stadion-project. Hetzij dat van een nieuw, hetzij van een gerenoveerd stadion. Mijn voorkeur zou ook uitgegaan zijn naar een nieuw en groter stadion, maar een gerenoveerd stadion dat veel meer tegemoet komt aan contemporaine eisen zou wel de minimale strategische optie geweest moeten zijn.

Het voordeel van de laatste variant zou in ieder geval zijn het behoud van een gunstiger locatie jegens die nieuwe plek verder van de spoorlijn vandaan en ook van het overige (light)railvervoer. De lakse houding van de gemeente Rotterdam stelt daarbij ook teleur. Feyenoord City was een ambitieus plan dat naadloos aansloot bij de Rotterdamse cultuur en traditie van opgerolde mouwen en van “geen woorden maar daden”. Want met die allure werd de op 14 mei 1940 gebombardeerde stad herbouwd en uitgebreid, reed in 1968 ook de eerste metro in Rotjeknor en werd Rotterdam tot de huidige wereldhavenstad doorontwikkeld.

De Kuip is ondanks al zijn uitstraling en belevingswaarde gewoon zwaar gedateerd. Dat veeg je met al het sentiment van de wereld niet meer van tafel. Het sanitair is armetierig, voor stadionbezoekers met een (seizoen)kaart voor de tweede ring zou een roltrap of lift ook geen overbodige luxe meer zijn en het ontbreken van een dak is voor een massaal beleefde kijksport als betaald voetbal eveneens niet meer van deze tijd.

Ik hoop dan ook dat alle ambitieuze plannen niet voor lange tijd in het clubarchief worden weg gestopt en dat de stadionopties weer snel terug komen op de agenda voor de nabije toekomst en langere termijn.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart