COLUMN: Feyenoord geeft nog meer glans aan het kampioenschap

Beste Feyenoord-vrienden,

Gisteren opnieuw een hele mooi zondag voor Feyenoord. Door de uitzege op FC Emmen en het in eigen huis falen van de Zwartrokken tegen de trots uit het Friese Haagje staat Feyenoord nu op zijn beide traditionele rivalen met een straatlengte voor. Op PSV met 10 en op de Zodenzonen met 13 punten. Een ongekende weelde.

Daarmee is ook de strijd om de tweede plaats en daarmee de kans op CL-voetbal voor de boys uit de Grachtengordel nog niet vervlogen. Sterker nog, PSV heeft op papier in de laatste speelronde een zwaardere tegenstander dan Ajax. Het zal ons dierbare Feyenoord overigens een biet zijn, onze helden hebben het vooruitzicht van een lekker midweekje naar de Spaanse zon boven Ibiza, die overigens nu ook geregeld weer zijn best doet in ons eigen kikkerlandje.

Afgelopen week meende mr. 020 Sjaak Swart zijn uit diepe frustratie voortspruitende gram te moeten halen door Feyenoord te feliciteren met de “verdiende” zestiende landstitel, daar echter in geheel Mokumse stijl brallend aan toe voegend dat zijn club die zestiende schaal al in 1973 had binnen gehaald. Onderbroekenlol! Zo kan je natuurlijk ook je balende achterban proberen te pleasen bij gebrek aan beter. A

ls hij dan toch wat historische feiten wilde opdissen had hij er bijvoorbeeld ook aan kunnen toevoegen dat de ploeg waar hij destijds deel van uitmaakte in de Kuip meerdere malen met korfbaluitslagen tot op het bot werd vernederd. Op 17 maart 1957 met 7-3 (ruststand 5-0, tussenstand van 7-1), op 28 augustus 1960 met 9-5 (ruststand 5-2, tussenstand 9-3) en op 29 november 1964 met 9-4 (tussenstand 8-2). Bij de wedstrijd van 28 augustus 1960 maakte Bouwmeester in de 65ste minuut 8-2 en werd het zo’n dolle pret in De Kuip dat de stadionomroepster het publiek verzocht om sportief te blijven (dat werd letterlijk omgeroepen) teneinde de gasten niet nodeloos met spreekkoren te vernederen.

Tja, waarden verschuiven maar langzaam, maar normen kunnen heel snel veranderen. Een dergelijk verzoek zou anno 2023 niet snel meer de meest voor de hand liggende optie zijn, al is het begrip “grensoverschrijdend gedrag” weer wel een veel geciteerde gemeenplaats geworden. En ja we hebben Ajax natuurlijk ook een paar keer aan de titel geholpen. Kwamen we op 22 mei 1960 in de eigen Kuip nog langszij bij Ajax door zeer overtuigend met 3-0 te winnen (doelsaldo telde toen nog niet mee voor de titel), een week later lieten we het jammerlijk liggen door akkoord te gaan met een thuiswedstrijd voor Ajax als kampioenswedstrijd (te spelen in het Olympisch Stadion dus).

Waar Feyenoord voor de rust nog met 0-1 vóór stond uit een pingel van Beertje Kreyermaat, werd het na de rust 5-1 voor de thuisploeg. Er zat een luchtje aan die uitslag want tijdens de theepauze zou het gerucht zijn verspreid dat trainer Sabotka weg moest en dat zouden de speler niet gepikt hebben en er na de rust met de pet naar hebben gegooid. Of dat gerucht op waarheid berustte of klinkklare onzin was is nooit voor 100 % vastgesteld maar feit is dat Feyenoord er in het tweede bedrijf ineens niets meer aan deed.

De bijna veteraan Wim Bleijenberg kon enkele keren vanaf de eigen helft alleen op Eddy Pieters Graafland afgaan met een sukkelende Jo Walhout achter zich aan die geen enkele moeite deed om de dertiger met de bal aan zijn voeten in te halen. Bleijenberg wist niet wat hem overkwam en scoorde maar liefst drie keer waar hij een week eerder in De Kuip niet eens meedeed. Na dat seizoen vertrok hij ook naar Blauw-Wit, daarna Go Ahead en tenslotte AGOVV. Voor hij in 1956 bij Ajax kwam speelde hij bij Veenendaal, Wageningen en Rigtersbleek.

Door zo’n speler liet Feyenoord zich dus in 1960 piepelen en een voor het grijpen liggende titel liggen. Het blijft een club van uitersten, ons dierbare Feyenoord. Gerard Cox had er een bekend cliché over dat hij geregeld uitte in de toenmalige Feyenoord-krant. Iets over geen lol en zo.

In 2011 hielpen we Ajax op de voorlaatste wedstrijddag ook aan de eerste titel na 7 jaren (!) doordat we – zeer terecht - een zoete revanche op PSV namen voor de smadelijke 10-0 nederlaag eerder dat seizoen. Het was meteen de dertigste titel voor de residentie-lozen. Zou Sjakie Feyenoord toen nog een bedankje hebben gestuurd? Maar goed, het aantal titels kan op de langere termijn altijd worden ingehaald, maar primeurs staan onwrikbaar als een huis op de rotsen en laat Feyenoord nou daar juist in grossieren.

Genoeg over de voormalige rechtsbuiten van Ajax, die op 28 mei 1969 met zijn ploeg door AC Milan in Madrid met 1-4 van het veld werd geveegd, waar Feyenoord het seizoen daarna met de inmiddels wereldkampioen geworden Milanezen in twee wedstrijden afrekende om later dat seizoen ook meteen maar de eerste én belangrijkste Europacup voor Nederland mee naar de Goalsingel te nemen. Om een paar maanden later ook maar gelijk de Wereldbeker te winnen.

Vorige week was het weer zo’n gigantisch feest voor het stadhuis. Als Feyenoord op zaterdagavond laat speelt boeken mijn vrouw en ik vaak een hotel in het centrum maar die zaten voor het kampioensweekend vrijwel allemaal vol. Wij konden nog wel terecht in het 5-sterrenhotel Marriott aan het Weena tegenover het Centraal Station. A raison van in totaal (inclusief ontbijt, diner en roomservice) € 360,- maar dat was het feestje dubbel en dwars waard.

In het restaurant zat ook een hele Amerikaanse familie uit Texas die geen Nederlandse roots had maar Feyenoord vanuit de USA altijd op de voet volgde en nu speciaal in Rotjeknor was neer gestreken om het kampioenschap van dichtbij kunnen meemaken. Heel bijzonder net als de stroom fans die vanaf zes uur op de maandagmorgen vanuit het Centraal station uitgedost met shirtjes, sjaals, petjes en vlaggen naar de Coolsingel togen. Vanaf onze hotelkamer en ontbijttafel zagen wij de rijen onder ons voorbij trekken, altijd weer een zeer indrukwekkend schouwspel. Ook voor een supporter op leeftijd als ik inmiddels ben geworden. Eens Feyenoorder, altijd Feyenoorder, in voor- en tegenspoed!

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart