COLUMN: Na gemiste bekerfinale nu op weg naar de “grande finale”

Beste Feyenoord-vrienden,

De Mokumse “eerste” burger Halsema, die het zo heel erg rechtvaardig vond dat haar favorieten tegen alle sportieve logica in de bekerfinale haalden, heeft de pin op haar neus gekregen en haalde dus gelukkig niet haar slinger. Normaliter zal het mij worst zijn wie er wint als de Zwartrokken en Zodenzonen tegen elkaar spelen (tenzij uiteraard Feyenoord rechtstreeks belang heeft bij een bepaald resultaat) , maar nu had ik uiteindelijk een lichte voorkeur voor de boys uit mijn regiogemeente.

Daar betrapte ik mij toch op naarmate deze bizarre tweekamp vorderde. Ondanks de eerdere branieachtige uitlatingen van Luuk de Jong en die kleine pingeldoos met rastaharen. Want mijn gebrek aan sympathie voor de Eindhovenaren is normaliter net zo evident als die voor de vaak zo lucky guys uit de residentieloze hoofdstad. Dat heeft – ik heb dat wel vaker kenbaar gemaakt - vooral te maken met heel oud zeer zoals de kwesties Gullit en Gilles De Bilde uit achtereenvolgens de tachtiger en negentiger jaren.

In beide zaken draaide PSV ons dierbare Feyenoord een zeer geraffineerde loer en dat ben ik nooit vergeten. En indien ik het al zou willen vergeten, dan werd ik er dikwijls nolens volens aan herinnerd bij de vele malen, dat PSV ons met behulp van het grote geld van de voormalige elektronische suikeroom Frits de voet dwars zette en een door ons gewilde speler voor onze neus weg kaapte.

Daar zijn eindeloos veel voorbeelden van geweest, zoals bijvoorbeeld Jan van Beveren, Johan Devrindt en Arjen Robben. PSV maakte er sinds 1970 bij wijze van spreken een sport van om spelers die Feyenoord wilde halen voor onze neus weg te kapen. Met dank dus aan de toen nog vermogende multinational waarnaar de club is vernoemd. Van dat laatste (die rijke suikeroom dus) is inmiddels weinig meer over en wat er nog van resteert zit in hele grote aftersales-problemen inzake ernstige gebreken vertonende apneu-apparatuur.

Maar goed, gisteren ging bij de keuze tussen de kogel en de strop mijn gunfactor dus lichtelijk uit naar Eindhoven. En dan zal ik wat de misgunfactor jegens de Mokumers betreft maar verder niet uitweiden over de “in extremis” doorgevoerde politieke correctheid van de GroenRechts-burgemeester bij de lintjesregen, want daar heeft Johan Derksen al genoeg aandacht aan besteed. GroenRechts is een kloon van de “ouderen-hatende jongerenpartij” D66. Ik vond die laatste allesbeslissende pingel van Silva heel erg rechtvaardig en daar laat ik het verder bij.

We kunnen ons vanaf nu weer helemaal richten op onze eigen geliefde club, die de zestiende landstitel voor het oprapen heeft. Dat zou dus komende zondag al zomaar kunnen gebeuren en van mij mag het nog ook. De hoogste nationale prijs kan maar veilig in de knip zitten.

Natuurlijk gaan de gedachten dan nog wel terug naar die dramatische zondagmiddag van 7 mei 2017 op Woudestein. Een kansloze 3-0 nederlaag! Het zal altijd een raadsel blijven hoe Feyenoord dat voor elkaar kreeg tegen het kleine broertje uit Kralingen. Maar het is ook een niet te veronachtzamen waarschuwing voor over zes dagen. Als PSV gewoon wint op Het Kasteel en wij laten ons net als toen verrassen dan zou dat een psychologische opdoffer van jewelste zijn.

Maar zover is het uiteraard nog lang niet. Want het huidige Feyenoord steekt heel wat beter in elkaar dan dat van zes jaargeleden met Dirk Kuijt als superstar. Zonder overigens Gio te kort te willen doen, want hij leverde een fantastische prestatie met vijf prijzen in drie seizoenen tijd.

Ik zal verder niet speculeren over de slotfase van de competitie, het elftal blaakt van vertrouwen en heeft een schier onwankelbaar geloof in eigen kunnen, dus een happy end kan ons nauwelijks meer ontgaan.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart