COLUMN: Herbstmeister

Beste Feyenoord-vrienden,

Met gemengde gevoelens nam ik gisteren mijn plaats in vakkie UU in. Levend tussen hoop en vrees. Feyenoord presteert dit seizoen immers juist tegen laagvliegers vaak onder de maat. Heerenveen, NEC, Fortuna Sittard en ook tegen het ultrazwakke Cambuur was het gezien de benauwde 1-0 zege bepaald niet om over naar huis te schrijven.

En natuurlijk zijn er nu pas veertien competitiewedstrijden gespeeld en volgen er na het bij voorbaat al zo controversiële WK nog maar liefst twintig waaronder nog beide (voormalige want allang hun allure verloren) klassiekers en lastige uitwedstrijden tegen FC Twente, FC Utrecht eigenlijk ook best wel Sparta dat naar vermogen draait als een tierelier onder de bezielende leiding van Maurice Steijn, die het bij de Kasteelheren onvergelijkbaar veel beter doet dan zijn voorganger Henk Fraser.

Maar desalniettemin zou het toch leuk zijn als ons dierbare Feyenoord weer eens Herbstmeister zou zijn, hetgeen toch een opvallende prestatie zou met zo’n gemetamorfoseerde selectie. Maar ja, dan moesten we toch minstens gelijk spelen tegen het kleine broertje van Woudestein. Op papier een gelopen koers, ook de statistieken raadplegend, maar ja met onze favorieten weet je het maar nooit hè. Voor hetzelfde geld zou ik nu een column schrijven met als titel dat Feyenoord deelde in de malaise van de concurrentie in 020 en 040.

Naar dat laatste leek het er dan ook even uit te zien, aangezien Excelsior naar vermogen furieus uit de startblokken vloog.
En Goudmijn na een slim steekballetje van de uitstekend spelende Azarkan zijn naam eer aandeed en schitterend in de voor hem linkerhoek scoorde. Dat was al na nauwelijks vier minuten en deed even het ergste vrezen. Zou het dan toch….

Maar neen, Feyenoord stelde gelukkig razend snel orde op zaken. Want reeds zeven minuten na de openingstreffer van de Kralingers scoorde de voortreffelijke Szymanski op schitterende wijze met een daverend schoot de gelijkmaker. En elf minuten later schonk aanvoerder Kökcü zijn thuisploeg de voorsprong uit een (na veel gedoe inclusief een gele kaart van Kralingse zijde) genomen vrije trap die via een Excelsior-speler onhoudbaar langs Van Gassel in het net belandde. En zo strafte het kwaad zichzelf schrijf ik dan door mijn supportersbril bekeken.

Maar vervolgens en niet voor het eerst dit seizoen zakte Feyenoord toch weer weg naar een bedenkelijk niveau en was Excelsior qua spel en balbezit zelfs bij vlagen de betere ploeg. Weer die valkuil dus en billen knijpen voor het Legioen. En net al tegen Cambuur was de arbitrage ook bepaald niet op onze hand. Betrof het donderdag een jonge scheidsrechter die zich graag en vooral als niet-homereferee wilde bewijzen, nu hadden we te maken met de schoonzoon van Frank de Boer, Joey Kooij.

Wel weer opmerkelijk dat de (K)NVB die man in zo’n relatief cruciale wedstrijd op ons te korte dak stuurde. Had dat niet bij een andere, veel beter geschikte, wedstrijd gekund? Bij voorbeeld in een wedstrijd tegen PSV, want dan zou je een redelijke neutraliteit van zo’n eerste graads-aanverwant familielid van ras-Ajacied Frank de Boer kunnen verwachten. Gelukkig had het geen nadelige gevolgen voor het uiteindelijke klinkende resultaat. Want dát mocht er natuurlijk wel zijn, 5-1, dat gebeurt anno 2022 niet zo vaak meer, zelfs niet in de eigen Heilige Kuip.

Met een goed gevoel stapte ik na afloop in de drie achtereenvolgende treinen naar mijn woongemeente Deurne, maar werd net als afgelopen donderdagavond in Helmond, dus vlak bij mijn eindbestemming, geconfronteerd met het feit hoe astronomisch uiteenlopend de verschillen kunnen zijn hoe men in het leven staat of op dit moment feitelijk al niet meer. Want zowel donderdag laat (die wedstrijd teen Cambuur was immers pas om 20.00 uur begonnen) als gisteravond moesten we in Helmond de intercity naar Venlo verlaten vanwege een “springer” in de omgeving van Horst.

Iemand die dus in zijn of haar wanhoop het niet meer zag zitten in dit aards bestaan en voor een aanstormende trein is gaan staan. Dan besef je bij alle ongemak die dat voor de treinreizigers met zich mee brengt dat voetbal weliswaar de belangrijkste bijzaak van het leven is, maar dat er dus veel meer hoofdzaken in ons menselijk leven spelen waarbij het voor velen onder ons op één of andere wijze helemaal mis gaat.

Een ongekende, naamloze menselijke tragedie dus waarbij niet een heel stadion een paar ogenblikken absolute stilte in acht neemt zoals gisteren terecht voor onze nummer 9 uit lang vervlogen tijden geschiedde. Ik behoor nog tot de generatie die daar vaak getuige van mocht zijn, van de vele doelpunten die “ome Cor van der Gijp” in zijn gloriedagen voor ons dierbare Feyenoord heeft gescoord. Nog meer zelfs dan mijn grote favoriet aller tijden Ove Kindvall, al was diens impact natuurlijk nog wel vele malen groter, vooral op 6 mei 1970.

Cor mocht 91 jaar oud worden, hoe oud zouden die beide springers zijn geweest, die van donderdag en van gisteravond? Op zulke momenten realiseer ik mij weer wat een bevoorrecht en gelukkig mens ik ben het leven nog te mogen en willen vieren. Hetgeen dus absoluut geen vanzelfsprekende zaak is.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart