Column: Feyenoord wint vriendschappelijk tijdens interlandweek

Beste Feyenoord-vrienden,

Het was een interlandweek, dus kwam Feyenoord niet “om het eggie” in actie. Wel werd in beslotenheid een oefenwedstrijd gespeeld tegen Eindhoven, de tweede club uit de voormalige Lichtstad. Het werd 3-1 na een 0-1 ruststand. De eerste wedstrijd die ik ooit in De Kuip zag van Feyenoord was ook tegen Eindhoven. Toen werd het na een ruststand van 0-0 toch nog 4-0 met hoogstaand technisch voetbal van Rotterdamse zijde. Dat was ooit het handelsmerk van Feyenoord, pure techniek maar qua wilskracht en strijdlust vaak slappe hap. De toppers tegen Ajax stierven destijds in schoonheid met uitslagen van 7-3, 9-4 en 9-5. Maar er werd ook rustig met 0-5 verloren, je kon er geen pijl op trekken. Winnen van de bovenste en verliezen van de onderste, het kon allemaal. Ook nu nog wel maar de prestaties waren in de vijftiger jaren toch grilliger. Uit winnen van Sparta met 0-4 en thuis verliezen met 0-3. In één seizoen. Sparta speelde in e vijftiger jaren steviger voetbal dan het hyper technische Feyenoord. Het was meer op Engelse leest geschoeid. Dennis Neville was acht jaar lang (van 1956 tot 1963) de hoofdcoach van de Kasteelheren en hij was niet de enige van over de Noordzee, vandaar de Engelse inslag. Sparta werd ook in 1959 landskampioen met de Engelsman en won twee keer de beker met hem (in 1958 en 1962).

Het duurde wat ons dierbare Feyenoord betreft tot 1961 eer Feyenoord - nog steeds voornamelijk op basis van pure techniek - eindelijk weer eens kampioen werd, na de eerdere titels in 1924, 1928, 1936, 1938 en 1940. Toch kwam er langzamerhand wat meer body in de ploeg. Dat begon met de komst van Beertje Kreijermaat in 1959. Een jaar later volgde uit hetzelfde Utrecht Hans Kraay sr en werd Feyenoord weer iets robuuster. Vervolgens werd Rinus Israel voor een “prikkie” bij DWS (dat in 1964 met “IJzeren Rinus” landskampioen was geworden) opgehaald hetgeen een van de beste aankopen in de clubhistorie is geweest. Maar de echte “verharding” van Feyenoord en feitelijke introductie van het betonvoetbal kwam na de komst van Theo Laseroms en Willem van Hanegem in 1968. Er werd wel gezegd dat wanneer je eindelijk Rinus Israel voorbij was je dan ook nog Theo Laseroms tegen kwam, een onbegonnen dubbelslag voor elke aanvaller. Vanaf toen kreeg Feyenoord de power om uit te groeien tot een wereldploeg hetgeen met het winnen van de Wereldbeker op 9 september 1970 werd onderstreept.

Of Oranje wederom een wereldploeg gaat worden en nu eindelijk wél eens de wereldtitel gaat winnen na vergeefse pogingen in 1974, 1978 en 2010 valt uiteraard nog te bezien. De condities lijken aanwezig maar voor het optimale succes zijn meer factoren van belang. Naast het nodige geluk dat nu eenmaal onderhevig is aan de voetbalsport ook of je het sterkst mogelijk elftal kunt opstellen dan wel dat er sprake is van blessures bij de meest essentiële topspelers of van uitgedeelde gele of rode kaarten die tot schorsingen leiden in cruciale wedstrijden. Gisteravond was het allemaal niet zo aanstekelijk wat ons werd voorgeschoteld nu er in tegenstelling tot tegen Polen wél een wereldelftal als tegenstander te bestrijden was. Een wereldelftal in verval overigens, de huidige Belgische selectie is wat sleets geworden en het verval sluipt er langzaamaan wel in. Nederland heeft nu twee keer van de Belgen gewonnen, gisteravond ietwat tegen de verhouding in maar de cijfers worden wel opgeslagen in het archief. In totaal deden drie ex-Feyenoorders mee, maar geen huidige spelers van onze club van Zuid. Dat zal trouwens nog een grote klus worden om dat wél te realiseren gezien de vele buitenlanders in onze selectie. Waarschijnlijk zal “onze” deelname beperkt blijven tot Bijlow, al dan niet op de bank. Met een technische staf van uitsluitend Ajacieden ziet het er vooralsnog niet perspectief vol uit voor de in potentie beste doelman van Nederland.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart