COLUMN: Feyenoord boekt kleinste maar wel verdiende winst

Beste Feyenoord-vrienden,

Van het gouden elftal uit de jaren 1969-1974 dat in die periode één KNVB-beker, drie landstitels, één Europacup I, één wereldbeker en één UEFA-Cup won, hoefde ik mij als toeschouwend supporter nooit af te vragen wie er van de Feyenoorders aan de bal was. Je zag in één oogopslag of het Rinus Israel, Wim Jansen, Willem van Hanegem, Coen Moulijn of Ove Kindvall betrof.

Dat gaat me anno 2022 heel wat minder goed af, ik moet soms toch even spieken en van de rugnummers aflezen wie er aan de bal is. Dat heeft met diverse factoren te maken. Niet in de laatste plaats omdat er toen nagenoeg uitsluitend wereldsterren stonden opgesteld in Feyenoord 1.

En dat “niet altijd meteen herkenbare” zal de komende tijd nog wel erger worden met onze sterk gewijzigde selectie, die in vergelijking met dat verre verleden als een waarlijk vreemdelingenlegioen kan worden gedefinieerd.

Ik weet nog hoe Feyenoord ooit een wedstrijd speelde tegen Chelsea waarbij Ed de Goey bij de Londense ploeg in het doel stond en er slechts één Engelsman in het basiselftal stond opgesteld. Die kant gaat het met Feyenoord ook op wat de participatie van Nederlandse spelers betreft.

En dat was in de tijd van Ove Kindvall en Franz Hasil dus heel anders want toen waren slechts twee buitenlandse spelers toegestaan, althans op het veld. En bijvoorbeeld de Italiaanse grenzen waren afgesloten voor buitenlandse spelers, zodat de transfermarkt een stuk minder intensief was dan heden ten dage. Feyenoord speelde soms een paar jaar achter elkaar zonder substantiële wijzigingen in de ploeg. Dus die kende je op je broekzak.

Het zal wat de doorstroming en vernieuwing betreft de meesten van u net zo vergaan als ik. We krijgen een lawine van informatie over ons heen van alle transfers of mogelijke deals van uiteenlopende aard. Ik heb daar vooralsnog niets aan toe te voegen. We gaan het allemaal wel zien wat voor vlees we in de Kuip krijgen.

Vriendelijk voorbijgaand aan de bij nader inzien nietszeggende zege op Vitesse in het Geldredome valt het voorlopig nog wel tegen. Natuurlijk heeft de sluwe Kees van Wonderen het verdedigend prima voor elkaar met Heerenveen, maar niettemin zijn er voldoende kansen en mogelijkheden geweest om vorige week zaterdagavond een dik verdiende driepunter binnen te hengelen, maar helaas!

Gelukkig lukte het tegen RKC Waalwijk wel, zij het op minieme wijze. Maar wie daar op let is een kniesoor. De ploeg staat nog volop in de steigers en daar valt voor Arne Slot nauwelijks tegen op te metselen, te schuren en te vernissen. Dat heeft gewoon zijn tijd nodig. Feyenoord speelt nog zonder glans maar de schade is tot nu toe nog relatief beperkt gebleven. En het onvolprezen Ajax kwam met zijn kapitale ploeg gistermiddag op het Kasteel in Spangen ook niet verder dan dezelfde cijfers welke ons dierbare Feyenoord boekte in de Langstraat.

Het is ook de oud-centrumspits van Feyenoord Michiel Kramer niet gelukt zijn slinger te halen tegen onze verdediging die nu dus voor de tweede achtereenvolgende keer de nul wist te houden. En dat schept zelfvertrouwen in het besef dat het achterin in ieder geval géén gatenkaas is, waar het in de eerste wedstrijd in Arnhem toch wel een beetje op leek met twee goals tegen door zo’n – achteraf bezien – ultrazwakke ploeg bij vorig seizoen vergeleken.

Dat het verdedigend redelijk in elkaar steekt kon je gistermiddag vooral in de slotfase waarnemen, toen de Rooms-Katholieke Combinatie er alles aan deed om nog op gelijke hoogte te komen. En dat had zo maar gekund, zelfs in de laatste seconde nog bij die bal die centimeters aan de voor ons goede kant van de paal voorlangs zoefde.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart