COLUMN: Is Feyenoord met alles traag?

Beste Feyenoord-vrienden,

We zitten volop in de komkommertijd. De politieke organen zijn al of gaan binnenkort met reces (zoals medio deze week de gemeenteraad waar ik nu deel van uitmaak) , de grote schoolvakantieperiode is ook volop losgebarsten en wat de belangrijkste bijzaak van het leven betreft zijn de oefenpartijtjes ter voorbereiding op het nieuwe seizoen nu volop aan de gang.

Voor veel Feyenoord-Legionairs is die belangrijkste bijzaak zelfs een hoofdzaak in het leven. Het was in de vijftiger jaren al een humoristisch bedoelde gemeenplaats dat wanneer Feyenoord een keer had verloren de schillenboer welke in die tijd nog met paard en wagen belletje trekkend langs de huizen kwam en met schorre stem “schillulluh” schreeuwde een extra grote opbrengst aan brood, fruit en aardappelschillen had. Want dan konden vele van slag zijnde supporters geen hap eten meer naar binnen krijgen uit pure ergernis, treurnis en frustratie.

Na de relatieve afgang van vorige week “thuis” op Varkenoord tegen de Deense kampioen FC KopenhageN deed ons dierbare Feyenoord het afgelopen zaterdag in Anif tegen de Oostenrijkse kampioen Red Bull Salzburg heel wat beter. Een snelle 1-0 achterstand werd nog vóór rust recht getrokken door onze Iraniër met de moeilijke naam, Alireza Jahanbakhsh, waarna Mohamed Taabouni (klinkt toch ook heel anders dan Wim Jansen of Guus Haak, maar leven is veranderen door alle tijden heen) zich tot matchwinnaar kroonde.

Wat die 0-7 zeperd van vorige week betreft, ook Ajax liet zich toen niet in negatieve zin onbetuigd met het incasseren van een 2-5 pak slaag tegen het bescheiden SC Paderborn uit Nordrhein-Westfalen.

En het afgelopen weekend maakten de Zwartrokken uit Eindhoven het nog wellicht bonter door met maar liefst 4-0 te verliezen van het afgelopen seizoen uit de Bundesliga gedegradeerde Arminia Bielefeld. Het zegt allemaal nog niet zoveel, het is de tijd van passen en meten, uitproberen en zwakke plekken bloot leggen, waarna wederom de transfermarkt wordt afgestroopt.

Over twee weken (24 juli) speelt Feyenoord in De Kuip zijn officiële openingswedstrijd tegen het gerenommeerde Olympique Lyonnais. Helaas zijn alsdan de nieuwe seizoenkaarten nog niet beschikbaar, je moet een speciaal ticket aanvragen en het stadion is ook nog niet helemaal te gebruiken. Ik mag toch aannemen dat die laatste beperking niets met corona heeft te maken maar met plaatselijk onderhoud in onze gedateerde voetbaltempel.

“Feyenoord is met alles traag” (gr)ap(p)te een UU vakgenoot, afkomstig uit de Haaglanden en die het afgelopen seizoen niet meer met zijn vaste maat en hun beide dames maar alleen nog samen met zijn echtgenote voor mij zit. Hij doelt daarmee op het storten op zijn bankrekening van een vergoeding voor de niet met publiek gespeelde wedstrijden.

Bij het puissant rijke Ajax is het in evenredigheid terugbetalen van nolens volens voor lege tribunes gespeelde wedstrijden heel gewoon, maar Feyenoord-supporters werden door hun club ten tweede male voor de gewetensvraag gesteld of zij een vergoeding willen dan wel het geld wederom aan hun structureel armlastige club schenken.

Het blijft te allen tijde een gevoelsmatig dilemma. De immer berooide club heeft het jaar in jaar uit moeilijk, maar de doorsnee supporter heeft het nu ook moeilijk met torenhoge inflatie die bij lange na niet qua koopkracht wordt gecompenseerd. Vele consumenten komen in de financiële problemen als gevolg van duizelingwekkend gestegen energieprijzen en die van andere primaire levensbehoeften.

En zo is het wat die al dan niet vermeende traagheid betreft dus voorlopig nog afwachten wat onze club zonder de zieke Frank Arnesen nog kan klaar spelen op de transfermarkt omwille van de broodnodige compensatie voor vertrokken spelers. Laat staan om de selectie sterker te maken dan vorig seizoen.

Wat je hoop of verwachtingen voor dat laatste aan gaat moet je wel een niet te evenaren laat staan een niet te overtreffen ras-optimist zijn. We zijn gemiddeld al decennia lang gewend om ons als derde topclub van Nederland te positioneren, achter de jongens uit de residentieloze hoofdstad of de voormalige Lichtstad dus.

Met af en toe een uitschieter, hetgeen afgelopen seizoen ook zo maar had kunnen gebeuren indien we die finale in Tirana zouden hebben gewonnen. Want zelfs een derderangs Europese beker is wat mij betreft altijd nog een mooiere prijs dan de landstitel, laat staan de nationale beker.

En soms komen in de onderlinge strijd tussen PSV, Ajax en soms Feyenoord af en toe heel brutaal AZ en zelfs FC Twente en FC Utrecht vanuit de subtop dingen naar een plaats op het erepodium van goud, zilver en brons. Zoals in 2009 en 2010 zeer nadrukkelijk gebeurde. Het zelfde geldt natuurlijk voor de beker, die de Domstedelingen dus wonnen in 2003 en 2004.

ForLife en ForEver
Rood-wit-zwart
Feyenoord-hart